J.L.Goeto : Antaŭ la pordego (el Faŭsto 1)

 
Johano Lupiro de Goeto
Antaŭ la pordego

Glacie liberas river’, rojoj,
de l’ printempa viviga rigard’,
envale floras plantbonfart’.
Maljuna vintro sur fuĝaj vojoj
retiras sin sur montojn de l’ ter’.
De tie sendas ĝi, fuĝant’ nur,
senpotencajn grajlojn, frostan dankon,
striope al verda natur’.
Sed la Sun’ ne toleras la blankon.
Ĉie vigliĝas kresko post nasko,
ĉio volas viviĝi je Pasko.
Sed la floroj raras eĉ plu,
buntvestaj homoj estu vidĝu’.
Turnu vin nun de tiu alto
al la urbo dum la halto !
El pordego, nigra tru’,
svarmas bunta homa flu’.
Ĉiuj subsunas kun insist’
kaj festas la releviĝon de l’ Krist’,
kaj releviĝis mem persone :
el etaj dometoj, mornaj sentoj,
el metioj, komerc’ enfone,
el la ŝarĝ’ de gablaj tegmentoj,
el malvast’ kaj strata fatraso.
El nokt’ inda de l’ eklezi’
vokis ilin la lum’ al si.
Vidu, kiel kuras la amaso
tra ĝardenoj kaj kampoj pro ĝi,
kiel la river’ dum paso
boatojn gaje drivigas sur si.

Kaj troŝarĝita ĝis sinkado
moviĝas for la lasta bark’.
Eĉ el la alt’ de montopado
brilas vestara bunt’ kiel ark’.
Aŭdiĝas jam popola bruo.
Jen la ĉiel’ de vera ĝuo !
Jubilas ĉiu kun pasi’ :
Jen hom’ mi estas, rajtas mi !

tradukis Hans-Georg Kaiser

PS : La poemo estas pli konata sub la titolo "Paskpromeno". Ĝi troviĝas en la teatraĵo Faŭsto I

Vor dem Tor


Vom Eise befreit sind Strom und Bäche
Durch des Frühlings holden, belebenden Blick,
Im Tale grünet Hoffnungsglück ;
Der alte Winter, in seiner Schwäche,
Zog sich in rauhe Berge zurück.
Von dort her sendet er, fliehend, nur
Ohnmächtige Schauer körnigen Eises
In Streifen über die grünende Flur.
Aber die Sonne duldet kein Weißes,
Überall regt sich Bildung und Streben,
Alles will sie mit Farben beleben ;
Doch an Blumen fehlts im Revier,
Sie nimmt geputzte Menschen dafür.
Kehre dich um, von diesen Höhen
Nach der Stadt zurück zu sehen !
Aus dem hohlen finstern Tor
Dringt ein buntes Gewimmel hervor.
Jeder sonnt sich heute so gern.
Sie feiern die Auferstehung des Herrn,
Denn sie sind selber auferstanden :
Aus niedriger Häuser dumpfen Gemächern,
Aus Handwerks- und Gewerbesbanden,
Aus dem Druck von Giebeln und Dächern,
Aus der Straßen quetschender Enge,
Aus der Kirchen ehrwürdiger Nacht
Sind sie alle ans Licht gebracht.
Sieh nur, sieh ! wie behend sich die Menge
Durch die Gärten und Felder zerschlägt,
Wie der Fluß in Breit und Länge
So manchen lustigen Nachen bewegt.

Und, bis zum Sinken überladen,
Entfernt sich dieser letzte Kahn.
Selbst von des Berges fernen Pfaden
Blinken uns farbige Kleider an.
Ich höre schon des Dorfs Getümmel,
Hier ist des Volkes wahrer Himmel,
Zufrieden jauchzet groß und klein :
Hier bin ich Mensch, hier darf ichs sein !