
Heraklito de Efezo :
Parto II
Pozitiva "teologio"
La dono de profetado estas anka ? por Heraklito reala. Sed nur obsedito de dio kapablas rigardi la estontecan.
La reganto, al kiu apartenas la orakolo en Delfo nek konigas ion nek ka ?as ion, li nur aludas.
Nur tio ĉi estas sa ?a : ekkoni la prudenton, kiu ĉion per ĉio gvidas.
Por Dio ĉio estas bela kaj bona kaj justa ; (nur) la homoj rigardas tion maljusta kaj tion ĉi justa.
La prudento estas la plej granda virto kaj sa ?eco estas paroli veran kaj agi la ? la naturo per tio, ke oni obeas al ?i.
Ĉio okazas la ? la destino.
Tiun ĉi mondon, la saman de ĉiuj a ?oj faris nek unu el la dioj nek unu el la homoj, sed ?i estis ĉiam kaj estas kaj ĉiam estos eterna vivanta fajro, la ?mezure ekbruli ?anta, la ?mezure estingi ?anta.
Oni rakontas, ke Heraklito al fremduloj, kiuj kun la intenco viziti lin, ekmiris, kiam ili ekvidis lin ?uste varmi ?i ĉe la fornelo, diris, ke ili trankvile envenu, ĉar anka ? ĉe li lo ?as dioj.
La mondoproceso
Ĉio estas ?an ?o de la fajro kaj la fajro ?an ?o de ĉio, ?uste kiel oni ?an ?as por oro varojn kaj por varoj oron.
Kiel Heraklito asertas, ĉio iam fari ?os fajro.
La vojo supren kaj malsupren estas la sama.
LA MIKROKOSMO
La animo
Heraklito klarigas, ke la animo estas fajrero de la substanco de la steloj.
Heraklito klarigas, ke la animo estas nemortema, ĉar post la disi ?o de la korpo la animo reiras en la kosman animon, al tio, kio estas parenca al ?i.
La animoj odoras en Hadeso.
La eskatologio de la animo
Morto estas tio, kion ni vidas veki ?intaj ; sed kio estas en dormo dormemo (sed kio post la morto estas vivo).
La homo en la nokto mem ekbruligas lumon al si, kiam ?i mortis kaj tamen vivas. En la dormo li tu ?as la mortinton, se la lumo de liaj okuloj estingi ?is, veki ?inte li tu ?as la dormanton.
La homojn atendas post la morto tio, kion ili ne son ?as a ? divenas.
Animo kaj korpo
Kiel la araneo, kiu sidas meze de sia reto, tuj rimarkas, kiam mu ?o detruas fadenon (de ?ia reto) kaj tial rapide kuras tien, kvaza ? ?i ĉagreni ?us pri la detruo de tiu fadeno, tiel rapidas la animo de la homo, se parto de lia korpo estas vundita, rapide tien, kvaza ? ?i estus ofendita per la vundigo de la korpo, kun kiu ?i estas ligita firme kaj en rekta rilato.
Pri la animo en spirita rilato
La limojn de la animo vi ne povas trovi, eĉ se vi traserĉus ĉiujn vojojn ; tiom profunda estas ?ia esenco.
Mi esploris min mem.
Al la animo apartenas la logoso, kiu plimultigas sin mem.
La homo kaj la kosma prudento
Tial on devas obei al la komuna. Sed kvankam la logoso estas komuna al ĉiuj, la amaso de la homoj tamen vivas tiel kvaza ? ?i havus propran prudenton.
Komuna al ĉiuj estas la prudento.
Ĉiuj homoj havas la kapablon sin mem ekkoni kaj prudente pensi.
Kun la logoso, kun kiu ili ja anta ? ĉio ĉiam estas en rilato (kiu regas la tutan mondon), kun tiu ili estas malunuecaj, kaj tio, kun kio ili ĉiutage kunpu ?i ?as, tio ?ajnas fremda al ili.
tradukis Dorothea & Hans-Georg Kaiser
PS :
La ? la libro : "Die Vorsokratiker" (La anta ?sokratuloj), La fragmentoj
kaj fontoraportoj, tradukitaj kaj enkondukitaj de Vilhelmo Capelle