Kaiser : Malicaj kristnaskaj anĝeloj

Kiam li lante veturis tra la nebulo sur la glaciigita kaj neĝkovrita vojo per sia ruĝa malnova Citroen 2CV, li subite vidis flugi alte super si du anĝelojn en silkaj nigraj vestoj. Ili havis nigran glatan hararon kaj grandajn blankajn flugilojn. Krome ili tenis ĉenon kun nigraj perloj en la buŝo. Ili flugis unu apud la alia. Ĉiu el ili tenis dekstramane longan poŝlampon, kies konusforma lumo fakte montris la vojon. La frido videble ne ĝenis ilin. Ili turnis la kapojn al la aŭto de Sortner kaj mansalutis lin. La anĝeloj subridis kaj diable rikanis.

La unua penso de sinjoro Sortner estis, ke tio ne povas esti ! „Tio estas nur optika fenomeno“, li diris trankvilige al si mem. Sed li ne povis konvinkiĝi pri tio, ĉar la anĝeloj ne malaperis kaj flugis plu sen hasto iom antaŭ li. Li sekvis ilin sur kelkaj montetoj ĝis malsupren en la valon. Leo Sortner estis mezgranda forta viro, kiu aĝis preskaŭ kvindek jarojn.

Kvankam li estis naskita en Germanio, li aspektis kiel arabo. Lia frunto estis alta, li havis nigran, sed jam iom maldensan hararon, ege indan vizaĝon kaj mentonan barbon, kiu etendiĝis sub la razitaj vangoj ĝis la kaphararo. Per siaj peĉonigraj okuloj li fikse rigardis la anĝelojn. Li ankoraŭ nun ne povis akcepti, kion li vidis. Preskaŭ sian tutan vivon li laboris kiel leterportisto, kaj en tiu tempo li vidis multon, ankaŭ sufiĉe grandan kvanton da frenezuloj. Sed ridantajn flugantajn anĝelojn li vidis ankoraŭ neniam. Sinjoro Sortner ne estis fantaziulo kaj ankaŭ ne adoranto pri esoteraj libroj. Li ne estis ulo, kiu supozas en ĉiu neidentigebla flugobjekto eksterterulon. Tial li certe estis pli ŝokita ol kredanto de mirakloj.

Kiam la trankvile ŝvebantaj anĝeloj atingis la sekvan urbeton kaj subite plirapidiĝis kiel artaj aviadilistoj, ankaŭ Leo Sortner tretis pro scivolo sur la akcelilon. Multe tro rapide li sekvis al la anĝeloj. Kiam li atingis la foirplacon kaj pro la persekuto pretervidis la multajn policajn aŭtojn kaj policanojn, kiuj staris unu apud la alia, li povis pretereviti ilin nur en la lasta momento. Ok policaj oficistoj ĉasantaj fuĝantan teroriston el la eksterlando, kiu envenis kiel neleĝa enmigrinto, ĵetiĝis kiel hordo da hundoj de ĉiuj flankoj sur la aĉe aspektantan francan kamparanaŭton de sinjoro Sortner kaj haltigis ĝin. Kelkaj el ili havis pistolon aŭ eĉ mitraleton en la mano. La civitano Sortner estis tiom perpleksa pri tio, ke li ne sukcesis malfermi la riglitan pordon.

„Eliru ! Malfermu ! Elaŭtiĝu !“ tondris de ĉiuj flankoj. Al unu el la atakintoj saĵne la reago de Sortner daŭris tro longe, ĉar li senpacience tretis per piedo kontraŭ la pordeton. Tiam ili krude ŝiris sinjoron Sortner el la aŭto. Ĉe tio la ledomonujo de Sortner nerimarkite falis el ties jako en metalan paperkorbon starantan apud la aŭto.

Post kelkaj sekundoj la kaptito jam kuŝis kun la vizaĝo sur la degelita neĝo de la placo, kun la manoj surdorse, katenita per fera oko. Li levis la rigardon kaj vidis super si la subridantajn anĝelojn, kiuj kun malice ĝojaj vizaĝoj alte rondcirklis super la placo. Jen mankas nur la trompetoj de la arkianĝelo Gabrielo, pensis sinjoro Sortner grumble. Mallaŭte li diris al la policisto, kiu premis piedon en lian flankon : „Ĉu vi ne vidas tie super ni la nigre vestitajn kristnaskajn anĝelojn !“

La policisto, kiu pensis, ke li volas mistifiki lin, ekkriis sen eĉ suprenrigardi : „Okulojn sur la teron ! Idioto !“ Ĉe tio li celis per la pistolo sur la kapon de sinjoro Sortner. Tiam oni forkondukis la viron, kiu pretendis esti nenio alia ol tute normala vizitinto de kristnaska foiro en najbara urbo.

En la policejo ili traserĉis liajn poŝojn, forprenis lian havaĵon kaj metis lin en aresttĉelon, kie kutime ebriuloj pasigas la nokton – por devigaj dudek eŭroj. La inventaro de la morna ĉelo konsistis el fera lito kun matraco kaj kovrilo, el necesejositelo kaj lavabo. Por malvarmigi la ŝvelintan maldekstran manartikon per akvo, Sortner malfermis la kranon kaj fride lavis sin. Kiam li denove povis pensi klare, li ĉirkaŭrigardis kaj malkovris ruĝan sonorilbutonon en la ĉelo, kiun li tuj elprovis. Alarmsonorilo ekŝrikis. Du gapantaj policanoj alvenis kaj kondukis lin en la polican receptejon. Nur nun leŭtenanto pridemandis lin.

„Kiel vi nomiĝas ? Kiam kaj kie naskite ? Kie vi havas vian pasporton aŭ alian identigilon ? Vian aŭtokondukistan licencon, la paperojn por la aŭto ? Aŭ ĉu vi eble tute ne havas ion tian ?“

„Ĉio ĉi estas ja en mia ledomonujo en la jakopoŝo“, respondis Leo Sortner kolere, supozante, ke ili erare enĉeligis lin por iu alia.

„Aha, kaj kie do estas via monujo ?“ la leŭtenanto demandis kvazaŭ boje.

„Tiun vi ja ne eble ŝtelis de mi ?“ elkreve kriis Sortner.

„Bridu vian langon, impertinentulo ! Vi vagadas dum semajnoj nekaptite en nia lando, kaj ni – kiuj pro vi havas la tutan spektaklon – ŝtelis vian monujon. Pripensu tion, kion vi diras !“

„Neleĝe ? Kial neleĝe ? Mi estas naskita en Gera. La monujon mi havis ja en mia jakopoŝo. Ĉu vi ne komprenas tion ? Kie aliloke, ĉu ? Ĝi devas esti tie, se ĝi ne elfalis, kiam oni elŝiris min el la aŭto.“

La oficisto, kiu iom miris pri la perfekta turingia dialekto de Sortner, pripensis la aferon kaj tiam elsendis kolegon. Sed tiu trovis neniun monujon sur la placo. La pridemandanto fariĝis nun pli kaj pli laŭta. Sinjoro Sortner pacience ĉion respondis laŭvere kaj eĉ indikis du telefonnumerojn de konatoj. La leŭtenanto ne kredis eĉ vorton el tio. Tiam sinjoro Sortner provis novan taktikon per petegoj, li petegis preskaŭ surgenue, ke oni lin lasu iri hejmen, ke li ne estas tiu, kiun ili serĉas, ke ili bonvolu fine diski la numerojn jam delonge indikitajn. La oficiro faris tion, sed neniu respondis.

„Nu do“, li diris nur.

Sinjoro Sortner komencis nun paroli pri la kristnaskaj anĝeloj, kvankam li jam divenis, ke li prefere ne faru tion. La juna leŭtenanto, kiu malamike rigardis lin per sia kvarangula vizaĝo, malŝate demandis : „Kion vi diras ? Du mensmalsanaj anĝeloj kun poŝlampoj ŝvebis alte super la foirplaco. Ĉu vi opinias tion serioze ?“

Leo Sortner ne respondis, sed ĝemis nur, li komprenis kiel sensencaj devis ŝajni liaj respondoj el la vidpunktoj de la leŭtenanto. Ekde nun li silentis obstine. Tial oni rekondukis lin en la ĉelon.

La polico denuncis lin ĉe la prokuroro pro mankantaj paperoj kaj nepermesita restado en la lando. Oni kondukis lin al la esplorjuĝisto. Post la pridemandado la juĝisto diris seke al li : „Laŭ la evidentaj cirkonstancoj ni bedaŭrinde devos aresti vin por plia esploro dum kelke da tempo.“

„Kion vi diras, bonvolu, ĉu vi intencas enprizonigi min ? Ĉu vi freneziĝis, sinjoro ?“ demandis ekscitite sinjoro Sortner, kiu tute ne estis sperta pri tiaj aferoj. La esplorjuĝisto, kiu ne moviĝis eĉ per okulharo, senĝenite parolis plu : „Post detala pripensado mi decidis kiel esplora juĝisto, ke ni nepre devas ekzamenigi vin rilate vian mensan staton. La juĝista decido de la unuadistanca tribunalo pri la permeso de via ses-semajna enfermita restado ankoraŭ estos sendita al vi.“

„Kial vi faras tion ?“ sinjoro Sortner demandis malespere, kvazaŭ trafita de klabo.

„Nu, kial do, sinjoro, ĉar vi tute serioze asertas, ke vi vidis du plenkreskajn anĝelojn, kiujn vi sekvis per via aŭto post via vizito de la kristnaska foiro en Neĝomonto. Tion ni ne povas akcepti tiel simple, kiel vi eble imagas tion, sinjoro, ĉar en tiu mondo, kiel ĝenerale estas konate, neniuj anĝeloj efektive ekzistas.“ Tion la juĝisto respondis kun sarkasma rideto.

Sinjoron Sortner ĉio ĉi memoris pri inkubo. En la longa veturo per malsanulaŭto, firmpinĉita inter du flegistoj, li eĉ timis, ke oni povus lin pafmortigi ie enarbare, ĉar ili eble volis forigi lin. ’Nu, sed ni ne plu vivas en la faŝismo, ĉu ?’, li pensis.

Baldaŭ li rajtis eliri el la aŭto, antaŭ longe entendiĝanta dombloko el ruĝaj bakitaj brikoj, kies fenestroj parte estis provizitaj per feraj kradoj.

En la psikiatra kliniko „Kompatema samariano“ oni jam atendis lin. Oni kondukis lin en la fermitan sekcion. Kiam la flegisto fermŝlosis la pordon post li, Sortner pensis kolere, ke li nun do estas en la frenezulejo ! ’Nur pro tio, ĉar mi vidis ion, kio laŭ la la juĝisto ne eblas vidi. Hm. Tiel rapide tio do iras’, li pensis timigite.

En la restada ĉambro televidilo montris sur la kanalo Pro 7 kiel du junuloj el la amuza socio insultas sin reciproke esti idioto, porko, mensmalsanulo, patrinfikulo ktp, instigata de rikananta moderatorino, kiu aspektis pro sia frizo kvazaŭ ŝi ĝuste falis el lavmaŝino.

Handikaptito en rulseĝo spasme konvulsie provis rektiĝi, kiam li ekrigardis la novulon Sortner. La flegistino, kiu staris ĉe li, kriis : „For de ĉi tie !“

Li retiriĝis en irejon, en kiu li kunpuŝiĝis kun ŝanceliĝanta oldulo aspektanta kvazaŭ li prenas drogojn. Inoj kun fantomaj vizaĝoj kapjesis letargie al li. Sed unu el il kuris ekscitite tien kaj ĉi tien kaj murmuradis : „Alie mi devos voki la ĉasiston kun la pafilo ! Alie mi devas voki la ĉasiston kun la pafilo !“

Fine li atingis la sekcian ĉambron de la flegistaro. Ĝi estis ŝpareme meblita. Cigaredoj kuŝis sur la tablo, kaj kajero kun la surskribo : „Kiel mi nutru mian hundon !“ Leo Sortner montrofingris al la cigaredoj. Sed tuj iu kriis : „Fingrojn for, he !“

Sinjoro Sortner instinkte kapklinis. Demandite pro lia nomo, li prezentis sin modeste. Tiam oni donis al li certan likvaĵon en glaso. Kiam la efiko ekis, li volis defendi sin kontraŭ la flegistoj, sed li falis baldaŭ en profundan dormon, el kiu li vekiĝis nur sekvamatene. Kiam li kuŝis ankoraŭ tute dormema en lito, li sentis subite pikantan doloron en la brako. Li aŭdis voĉojn, sed iel li pensis, ke li ankoraŭ sonĝas. Kaj tiam li ekvidis, ke oni prenas sangon de li. Lia buŝo estis seka kaj la lango sen ia percepto. Eĉ lian kombilon, kiun li rajtis reteni ĉe si en la policejo, oni forprenis de li. Ankaŭ lian ne plu funkciantan poŝotelefonon, kiun la policanoj ŝajne pro iu tute nekomprenebla neglekto lasis al li. La flegistoj diris la samon kiel la policanoj : „Ni konservos tion por vi. Kiam vi estos enliberigata, oni redonos ĉion al vi, ne afliktiĝu pri tio, ni ja ne volas prirabi vin.“

Iam pli malfrue ili montris al li la necesejojn kaj la lavĉambrojn. Ĉar li estis devigita enpreni la tablojdojn en la ĉeesto de la flegistino, li ribelis. Li rifuzis la enprenadon per sia tuta forto. Ju pli oni devigis lin, des pli li kontraŭis tion. La flegistinoj skuis la kapojn kaj eliris. Du fortikaj flegistoj envenis, kaptis lin kaj ĵetis lin sur la liton, kie ili tenis lin kvazaŭ ili volus strangoli lin, sed ili tamen nur rapide puŝis la tablojdojn en lian buŝon, kaj nur tiam liberigis lin, kiam li jam glutis ilin ĉiujn.

Kiam li trankviliĝis post tiu atako, li ĵuris al si, ke li neniam denove protestos kontraŭ la enprenado de tablojdoj – pro timo, ke tiu brutala perforta agado povus ripetiĝi.

La donitaj psikofarmaciaĵoj komencis efiki. Unue li ankoraŭ faris nemotivitajn diablajn grimacojn, movis la langon en la buŝo en ĉiu direkto, sed tio baldaŭ finiĝis. Tiel Sortner iom post iom kutimiĝis la novan situacion.

Por la manĝoj oni vokis lin. Poste li devis ĉiufoje iri al la medikamenta eldonejo. Li ricevis haldolotablojdojn en tiom granda dozo, ke ili faris lin pli kaj pli deprimita kaj pli laca. Post semajno oni metis lin el la granda salono en dulitan ĉambron. Ĉi tie li konatiĝis al Roĉjo, la civilservanton. Kiam tiu razis lin la unuan fojon, sinjoro Sortner demandis : „Kial cetere mi ne rajtas razi min mem ?“

Roĉjo, kies ĝustan nomon neniu sciis, respondis : „Tion ĉi tie devas fari la civiluloj, do ekzemple mi. Vi rajtas fari nenion. Eĉ la suicido ne estas permesita al vi.“ Tiel ili ekbabilis kune. Roĉjo malamegis sian laboron en la „rabia domo“, kiel li nomis la konstruaĵon el ruĝaj brikoj.

„Se mi estus sciinta tion, kio ĉie tie videble estas tute normala, mi prefere estus irinta en la armeon, pro mi eĉ al Irako. Mi devas purviŝi ĉi tie en tiu frenezuldomo por la ridinda salajro de 282 eŭroj monate eĉ la plej kotajn ejojn, kiuj imageblas, kvankam ili permesis al mi softvartistan laborlokon. La sekcia ĉefo estas furiozulino. Ŝi faras la tutan spektaklon ankoraŭ pli neeltenebla ol ĝi jam estus sen ŝi. Ĉi tie malamegas ĉiu ĉiun. Kredu min. Mi plenŝtopas min per medikamentoj, por ke mi transvivu tion.“

Ĉar Sortner aŭskultis lin sen interrompi lian parolfluon, Roĉjo komencis fidi lin iomete kaj eĉ rakontis al li, kiel li ŝtelis tablojdojn de la pacientoj kaj elprovis ilin, kaj kiel li tial pli malfrue ekhavis ankaŭ la ideon prizorgi al si en la apotekoj la laŭleĝan DXM.

Kiam li ĉe alia fojo aŭskultis de Sortner ties harhirtigan rakonton ĝis la fino, li diris nur : „Estas jam strange, kion vi rakontas, sed vi ne estas la unua, al kiu tio okazis. Sed mi pensas, ke mi povas helpi al vi en tiu okazo. Ni voku telefone pro vi la civilkuraĝulinon Liza de la registrita unuiĝo „FOR DE ĈI TIE !“ Tiuj subtenas enfermitojn kiel vin.“ Ridante li aldonis : „Vi estas pli bonŝanca ol mi, homo ! Al mi ĉi tie neniu helpos, min oni devus unue enfermi kiel vin, antaŭ ol iu eble helpus al mi.“

Tiam li fariĝis meditema kaj diris : „Pro la anĝeloj, tio estas vere stranga. Ĉi tie cirkulas onidiroj – kaj eĉ la flegistaro kredas tiujn stultaĵojn. Laŭdire aperas ĉi tie ĉiujare du danĝeraj anĝeloj kun blankaj flugiloj, kiuj faras iujn malicaĵojn. En lasta jaro, antaŭ la granda kristnaska festo en la kliniko ili laŭdire staris ĉe la fuĝo de enfermito rikane ĉe la pikdrata barilo, kiam la fuĝanto trafosis sin per ŝpato eksteren. La viro kredis, ke li estas la savonto, kaj ke lia tempo finfine estas veninta, kiel li notis tion en sia taglibro. Tio tiam havis tragikan finon. Kiam ili ekstere tute ne trovis atenton kaj oni eĉ ridis pri li, li ĵetis sin antaŭ trajnon ! Ĵurnalistostudento kolektis la faktojn, aliokaze oni scius nenion pri tio ! Pri tiaj aferoj oni ĉi tie normale ne parolas. Ha jes, preskaŭ mi forgesis la telefonvokon al Liza ! Mi tuj faros tion por vi.“

Ŝi venis tuj. La afabla malgranda blonda bonulino aŭskultis atente, kion sinjoro Sortner diris al ŝi kaj ŝi notis tion kaj tion. Ŝi baldaŭ konvinkiĝis, ke li diris la veron, do, ke li vere vidis en sia imago la anĝelojn. Sed tio por ŝi tute ne estis sufiĉa kaŭzo, ke oni forprenu de li la liberon. La energia damo prefere tuj kunprenus lin eksteren. Sed, ĉar tio ne eblis, ŝi minacis la ĉefinon de la kliniko, ke ŝi informos la gazetojn pri tiu skandala traktado de liberaj homoj. Ĉar tiu konis ŝian unuiĝon kaj timis seriozajn sekvojn por si mem, ŝi ordonis, ke oni ekloĝigu sinjoron Sortner provizore kaj neoficiale en la malfermita sekcio. Liza informis la konatojn de sinjoro Sortner pri lia provizora restado, tiuj jam volis publiki serĉanoncon. Krome ŝi telefonis la dikan Kuno en la ofico por trovitaĵoj, kiu estis amiko de ŝi : „Diru foje ; Kunĉjo, ĉu tio povus esti, ke troviĝas ĉe vi la monujo de certa Leo Sortner, kiu estas trovita ĉirkaŭ la dua advento sur la foirplaco ?“

La respondo venis tuj : „Efektive, ni havas ĝin, de kie vi scias ? Laborprovizito de la laboroficejo trovis ilin ĉe la purigado de la „Placo pri Homaj Rajtoj“ en paperkorbo. Tiu homo devus ricevi ordenon pro lia honesteco. Kvankam li ricevas por tiu laboro de la laboroficejo nur 1,50 eŭrojn po horo aldone, li tamen transdonis la monujon kun ĉiuj paperoj al mi. Kion vi diras pri tia sanktulo ? Sed tiel estas, la malriĉuloj estas kutime la plej honestaj. Estas nur domaĝe, ke la nomita Leo Sortner ŝajne ne volas rehavi la aĵojn, kvankam ni skribis al li. Ĉu vi ion scias pri li ?“

Liza, kiu ĉion klarigis al Kuno, ege ĝojis pri la informoj. Ŝi iris al la policejo, ’por fini grandan maljustecon kaŭzitan de la polico’, kiel ŝi diris al la deĵoranta policano. La oficisto, kiu jam konis ŝin, tuj defendis siajn kolegojn : „Kial vi ĉiam devas enmiksiĝi kiel u-n-u-iĝo, tiun vorton li moke longigis, en tiajn aferojn, ĉu vi scias nenion pli bonan, pri kiu vi povus okupiĝi en via libera tempo ?“ li diris bruske. Sed Liza ne lasis forŝovi sin de li. Ĉar la afero, post telefonvoko ĉe la ofico por trovitaĵoj estis pli ol nur klara, restis al la malafabla oficisto nenio alia krom zorgi por la ĉesigo de la proceso.

Daŭris ankoraŭ certan tempon, ĝis la solena momento venis, kiam Sortner vere estis enliberigata. Li adiaŭis de Roĉjo, kiu ĝojis kun li, kvankam li ankaŭ iom bedaŭris, ke li perdas agrablan interparolkamaradon. Kiam sinjoro Sortner jam staris kun Liza ekstere antaŭ la ruĝa bloko, alte super la urbo, ili rigardis malsupren sur la neĝokovritajn tegmentojn en la valo, kiuj kun la blua ĉielo havis trankviligan efikon al ambaŭ. Li ĝojis, ke la normala vivo denove povos komenciĝi, kaj ŝi estis kontenta, ke ĉio iris tiel rapide kaj glate. Sed kiam li ankoraŭfoje retrorigardis al la enirejo de la kliniko, diskuris horora tremo sur lia haŭto. La du blanke flugilitaj anĝeloj en nigraj vestoj staris tie. Ili svingis salutante permane al li. Unu el ili klakis per la lango kaj poste vulgare lekis la lipojn. La alia subridis kiel frenezulo kaj frapis ĉe tio per la montrofingro sur grandan ŝildon, sur kiu legeblis :

ĜOJAN KRISTNASKON, FRENEZULO !

Sinjoro Sortner ekkaptis manon de Liza kaj signis per mieno tute pale al la pordego. Kiam Liza ektimigite turnis tien, la frenezaj nigre vestitaj kristnaskaj anĝeloj jam denove estis malaperintaj. Eĉ Leo Sortner denove dubis, ĉu la anĝeloj ekzistas vere nur en lia fantazio.Kaj se ili vere ne ekzistas, kial ekzistas tiuj onidiroj pri ili ? Sortner ne sciis respondon.

Kiam li eniris en la arĝente grizan Peugeot de Liza, li ankoraŭfoje firme enspiris la freŝan vintran aeron kaj poste bruligis cigaredon, kiun Liza kunhavis por li, kvankam ŝi mem tute ne ŝatas la fumadon. Sinjoro Sortner ne sciis kiel adiaŭi de Liza, li rompis al si la kapon, kio estus inda kaj kio ne. Fine li aludis, ke li ĝojus, se ŝi veturus lin al la policejo, poste eble eĉ hejmen, kio dependus de tio, ĉu li ricevus la aŭton, ĉu ne. Sed Liza, la protektanta anĝelo el karno kaj sango, startante la motoron, kontraŭdiris firme : „Ne, ne, Leo, tiel rapide vi ne hejmeniĝos. Ni ja nur nun vere komencas reordigi ĉion. Unue ni devas iri al kuracisto, kiu estas je nia flanko, por havi ateston pri via sanstato, tiam ni iros al la policejo, pro via amuza ruĝa aŭto. Mi estas scivola, kie la kruduloj havas ĝin, kaj ĉu ili jam riparis la aŭton. Eble ili devos pagi por la kaputa pordo, aŭ ni denuncos ilin pro misuzo de ilia aŭtoritato.“

Tiam ŝi hezitis momenton, oblikve rigardis lin kaj aldonis : „Kaj se vi emas, ni festos kune vian sukceson kaj Kristnaskon en mia dometo, en la hejtita vintroĝardeno, kun la aliaj helpantoj el nia unuiĝo, ĉu konsentite ?“

Leo Sortner estis kortuŝita. Subite, post ĉiuj tiuj strangaj okazaĵoj, liaj okuloj fariĝis malsekaj. Li estis tre emociita. Dum momento li vidis Lizan en siaj pensoj kiel inan Jesuon kun ora aŭreolo. Tio eĉ pli embarasigis lin. Tial li nur kapjesis kaj turnis kun honta sento la kapon flanken.’

Admirinda Liza’, li pensis. ’Ĉu mi estus por ĉiam tie, se ŝi ne helpus al mi ? Ĉu mi havus la forton liberigi min mem sen solidara helpo ? De kie ŝi prenas nur sian forton, tion mi volus scii.’