La plej bona amiko de la homo estas ties valizo kaj kofro. Sen ili, sen tiu lasta rezervo plenpakita per vestoj kaj eble eĉ per kelkaj fotoj de la plejkoramata, la homo estus nuda. Por la multaj homoj, kiuj en nia tempo kiel fu ?antoj devas forlasi sian landon, la kofro signifas lastan mankapton al la hejmlando. Ĝia enhavo estas tio, kio materie restis de la anta ?a vivo.
Kiel vivnecesa ?uste la kofro por la vivo estas, montras la teruraj fotoj, se la fu ?intoj en la nomo de diktatoro, de ideologio a ? de la sankta kapitalo ĉe la travado de riveroj kaj lagoj balancas sian lastan hava ?on sur la kapo.
Temas plej ofte pri kofro.
Al la plezurvoja ?anto - ?enerale : la turisto - la kofro kaj valizo estas ĉiam tro malgrandaj. Tiom da a ?oj kunprenendas. Tiom da aferoj povus okazi en la forpermesa loko ! Kaj montri ?as kiel malfacile estas la transiro de la fortika ?o ĉiutageco al la malgranda necerta mondo de forpermeso.
Jam la unu-a ? dusemajna rezigno pri laptopo faras embarasa. Embaraso, kiu kutime estas solvata favore al la laptopo. Pli bone estas tro multe da paka ?o, ol tro mamulte, tekstas la devizo.
Tio validas ne por ĉiuj, evidente ne. Ekz. Pa ?lo Coelho, la filozofiema vendosukcesa verkisto, evoluis rilate al la voja ?kofro asketan sintenon. "Vi devas tre simpligi vian vivon", li skribis, "ĉar vi ja ne volas kuntreni la ?ar ?on de via vanto kaj tial vi devas plenigi vian paka ?on tiom malpeze, kiom eblas. Mi, kiu, ĉiam estas survoje sur flu ?havenoj, havas ĉiam nur etan valizeton kun mi, ĉar mi ne volas nenecese ?ar ?i min. La voja ?ado instruas nin, ke semajnfina valizeto sufiĉas anka ? por tri monatoj." Se necesas, jes ja.
Sed la granda prezento ĉe la flughavena giĉeto kun dur ?ela kofro, kosmetika kofreto, ĉapeloskatolo kaj ruli ?ema kofro kompreneble anka ? havas ion atrakcian. La prezento montras dekadencon, kiu estas suverena nepriatento de modernaj tempoj. Preska ? ĉie la loko por paka ?oj estas limigita : en la aviadilo en ĉiu kazo, en la a ?tomobilo kaj en trajno oni ofertas nek ĉe la sidloko nek en la stivejo fine de la vagono sufiĉe da volumo por la kunprenado de ?rankkofro a ? de similaj a ?oj.
Tio estis pli frue alia. Ekvoja ?i kun tro da paka ?amaso similis al presti ?a simbolo kaj havigis al fimstelulino similan renomon kiel nun al Paris Hilton la diskoteka prezento sen subkalsoneto.
La kulminon de la kofrofeti ?ismo atingis Marlene Dietrich (1901 - 1992). Melankolie kaj sentimentale ?i prikantas sian estadon kiel voja ?anto kaj migranto inter la mondoj : Mi estas neniam sola, nenie hejme... Ĉiam ?i tranoktis en la plej eksluzivaj hoteloj, ĉiam ?i vivis el la kofro. En ?ia postlasa ?o oni kalkulis 120 kofrojn, inter ili manvalizoj kaj skatoloj por ĉapelo. Sed la plej fortan impreson postlasis la multaj ?rankkofroj.
Komisia mendonoto de la berlina tranportfirmao Gläser & Herzberg de la 16-a de aprilo en 1931 indikas la transporton de sep ?rankkofroj kun ekveturhaveno Bremen kaj celloko Nov-Jorko. La posedanto de la kofroj estis Marlene Dietrich. Efektive ?i kunprenis eĉ multe pli da voja ?necesajoj kaj paka ?oj.
Foto montras ?in sur la ?ipferdeko, ĉirka ?ata de ?rank- kaj mankofroj kaj skatoloj por ĉapeloj. Ĉe la ?rankkofroj pompe brilis la inicialoj M.D.. La kofroj estis ?ia markosigno. "Miaj elefantoj", ?i diris kareseme pri ili, kion ?i rimarkis ne nur pro la grando de la kofroj.
Kiam ?i staris en la jaro 1954 post jarcentoj la unuan fojon denove sur scenejo en Berlino, ?i kantis kiel aldonon : Mi havas ankora ? kofron en Berlin’.
Alie ol luksovoja ?antoj de tiam, anka ? alie ol turistoj a ? fu ?intoj, kutime knare kvikece bru- ?rikas kaj ovodancas la negoca voja ?anto. Tiu tiras ruli ?eblan kofron post si, al kiu krome ofte estas ligita laptopo en ujo. Amba ? a ?oj estas al li tiel malhaveblaj, kiel por madamo Dietrich ?iaj elefantoj.
tradukis Dorothea & Hans-Georg Kaiser
el la tv-programgazeto Prismo