Vladimir Iljiĉ Lenin La Sinteno de la Laborista Partio al Religio

La Sinteno de la Laborista Partio al Religio

Eldonita : Proleta, n-ro 45, la 13-an de majo (26), 1909. Eldonita laŭ la teksto en Proleta.

Fonto : Kolektaĵoj de Lenin, Progresaj Eldonejoj, 1973, Moskvo, Volumo 15, pp 402-413.

Tradukis : Andrew Rothstein kaj Bernard Issacs.
Transskribo kaj Markado : R. Cymbala, B. Baggins, D. Walters, kaj K. Goins.
Publika Domeno : Lenin Interreta Arkivo : marx.org (1996) ; marxists.org (1999). Vi povas libere kopii, distribui, montri kaj plenumi ĉi tiun laboron ; same kiel fari derivitajn kaj komercajn verkojn. Bonvolu krediti "Marxsists Internet Archive" kiel vian fonton.

La parolado de deputito Surkov en la Dumao dum la debato pri la Sinodaj taksoj, kaj la diskuto, kiu estiĝis ene de nia Duma-grupo, kiam ĝi pripensis la malneton de ĉi tiu parolado (ambaŭ presita en ĉi tiu numero) levis demandon, kiu estas de ekstrema graveco kaj urĝeco ĉe ĉi tiu aparta momento. Intereso pri ĉio, kio rilatas al religio, sendube montras hodiaŭ vastaj rondoj de la "socio", kaj penetris en la vicojn de intelektuloj starantaj proksime de la laborista movado, kaj ankaŭ en iujn rondojn de la laboristoj. Estas la absoluta devo de socialdemokratoj fari publikan deklaron pri sia sinteno al religio.

Socialdemokratio bazigas sian tutan mondrigardon sur scienca socialismo, t.e. e., Marksismo. La filozofia bazo de marksismo, kiel Markso kaj Engels plurfoje deklaris, estas dialektika materiismo, kiu plene transprenis la historiajn tradiciojn de la dekoka-jarcenta materiismo en Francio kaj de Feuerbach (unua duono de la deknaŭa jarcento) en Germanio — materiismo kiu estas absolute ateisma kaj pozitive malamika al ĉia religio. Ni rememoru, ke la tuta Anti-Dühring de Engels, kiun Markso legis manuskripto, estas akuzo de la materiisto kaj ateisto Dühring pro ne esti konsekvenca materiisto kaj pro lasado de kaŝpasejoj por religio kaj religia filozofio. Ni rememoru, ke en sia eseo pri Ludwig Feuerbach, Engels riproĉas al Feuerbach kontraŭbatali la religion ne por ĝin detrui, sed por ĝin renovigi, por elpensi novan, “altigitan” religion ktp. Religio estas la opio de la homoj — ĉi tiu diro de Markso estas la bazŝtono de la tuta marksisma vidpunkto pri religio.[1] Marksismo ĉiam rigardis ĉiujn modernajn religiojn kaj ekleziojn, kaj ĉiun kaj ĉiun religian organizon, kiel ilojn de burĝa reago, kiuj servas por defendi ekspluaton kaj konfuzi la laboristan klason.

Samtempe Engels ofte kondamnis la klopodojn de homoj, kiuj deziris esti "pli maldekstraj" aŭ "pli revoluciaj" ol la socialdemokratoj, por enkonduki en la programon de la laborista partio eksplicitan proklamon de ateismo, en la senco de deklarante militon kontraŭ religio. Komentante en 1874 la faman manifeston de la blankis-fuĝantaj Komunanoj kiuj vivis en ekzilo en Londono, Engels nomis ilian bruegan proklamon de milito kontraŭ religio peco de stulteco, kaj deklaris ke tia militdeklaro estas la plej bona maniero por revivigi intereson pri religio. religion kaj malhelpi ĝin vere formorti. Engels riproĉis la blankistojn, ke ili ne kapablas kompreni, ke nur la klasbatalo de la laboristaj amasoj povas, amplekse tirante la plej vastajn tavolojn de la proletaro en konscian kaj revolucian socian praktikon, vere liberigi la prematajn amasojn de la jugo de la religio, dum proklami ; ke milito kontraŭ religio estis politika tasko de la laborista partio estis nur anarkiisma frazado.[2] Kaj ankaŭ en 1877 en sia Anti-Dühring, dum senkompate atakante la plej etajn koncedojn faritajn de Dühring la filozofo al idealismo kaj religio, Engels ne malpli decide kondamnas la pseŭdorevolucian ideon de Dühring, ke religio estu malpermesita en la socialisma socio. Deklari tian militon kontraŭ religio, Engels diras, estas "for-Bismarck Bismarck", t.e. t.e., ripeti la malsaĝecon de la lukto de Bismarck kontraŭ la klerikaluloj (la fifama “Lukto por Kulturo”, Kulturkampf, t.e., la lukto kiun Bismarck faris en la 1870-aj jaroj kontraŭ la germana katolika partio, la partio “Centro”, per polico. persekuto de Katolikismo). Per tiu ĉi lukto Bismarck nur stimulis la bataleman klerikismon de la katolikoj, kaj nur vundis la laboron de reala kulturo, ĉar li donis eminentecon al religiaj sekcioj prefere ol politikaj sekcioj, kaj deturnis la atenton de kelkaj sekcioj de la laborista klaso kaj de la aliaj demokrataj sekcioj. elementoj for de la urĝaj taskoj de la klasa kaj revolucia lukto al la plej supraĵa kaj falsa burĝa kontraŭklerikalismo. Akuzante la estontan ultrarevolucian Dühring de voli ripeti la malsaĝecon de Bismarck en alia formo, Engels insistis, ke la laborista partio havu la kapablon labori pacience ĉe la tasko organizi kaj eduki la proletaro, kio kondukus al la formorto. de religio, kaj ne ĵeti sin en la vetludon de politika milito kontraŭ religio.[3] Ĉi tiu vidpunkto fariĝis parto de la esenco mem de germana socialdemokratio, kiu, ekzemple, rekomendis liberecon por la jezuitoj, ilian akcepton en Germanion, kaj la kompletan forlason de policmetodoj por kontraŭbatali iun specialan religion. “Religio estas privata afero” : ĉi tiu famkonata punkto en la Erfurta Programo (1891) resumis ĉi tiujn politikajn taktikojn de Socialdemokratio.

Tiuj ĉi taktikoj jam fariĝis rutino ; ili sukcesis estigi novan distordon de la marksismo en la kontraŭa direkto, en la direkto de la oportunismo. Ĉi tiu punkto en la Erfurta Programo estis interpretita kiel tio, ke ni socialdemokratoj, nia Partio, konsideras religion kiel privata afero, ke religio estas privata afero por ni kiel socialdemokratoj, por ni kiel partio. Sen eniri rektan polemikon kun tiu oportunisma vidpunkto, Engels en la naŭdekaj opiniis necese kontraŭstari ĝin decideme en pozitiva, kaj ne polemika formo. Jen : Engels faris tion en formo de deklaro, kiun li intence substrekis, ke socialdemokratoj rigardas religion kiel privatan aferon rilate al la ŝtato, sed ne rilate al si mem, ne rilate al marksismo, kaj ne en rilato al la ŝtato. rilato al la laborista partio.[4]

Tia estas la ekstera historio de la eldiroj de Markso kaj Engels pri la demando pri religio. Por homoj kun vana sinteno al marksismo, por homoj kiuj ne povas aŭ ne volas pensi, ĉi tiu historio estas fadeno de sensignifaj marksismaj kontraŭdiroj kaj ŝanceliĝo, miksaĵo de "konsekvenca" ateismo kaj "sops" al religio, "senprincipa" ŝanceliĝo. inter r-r-revolucia milito kontraŭ Dio kaj malkuraĝa deziro "ludi al" religiaj laboristoj, timo fortimigi ilin ktp., ktp. La literaturo de la anarkiismaj frazistoj enhavas multe da atakoj kontraŭ marksismo ĉi-sine. .

Sed ĉiu, kiu kapablas entute serioze trakti marksismon, pripensi ĝiajn filozofiajn principojn kaj la sperton de internacia socialdemokratio, volonte vidos, ke la marksismaj taktikoj rilate religio estas plene konsekvencaj, kaj estis zorge pripensitaj de Markso kaj Engels ; kaj ke tio, kion diletantoj aŭ malkleruloj rigardas kiel ŝanceliĝon, estas nur rekta kaj neevitebla dedukto el dialektika materialismo. Estus profunda eraro pensi, ke la ŝajna "modereco" de marksismo rilate la religion ŝuldiĝas al supozitaj "taktikaj" konsideroj, la deziro "ne fortimigi" neniun, ktp. Male, ankaŭ en ĉi tiu demando la politika linio de marksismo estas nedisigeble ligita kun siaj filozofiaj principoj.

Marksismo estas materiismo. Kiel tia, ĝi estas same senĉese malamika al religio kiel estis la materialismo de la dekoka-jarcentaj Enciklopediistoj aŭ la materiismo de Feuerbach. Ĉi tio estas ekster dubo. Sed la dialektika materiismo de Markso kaj Engelso iras pli malproksimen ol la Enciklopediistoj kaj Fojerbaĥo, ĉar ĝi aplikas la materiisma filozofio al la domajno de la historio, al la domajno de la sociaj sciencoj. Ni devas kontraŭbatali religion — tio estas la ABC de ĉia materialismo, kaj sekve de Marksismo. Sed marksismo ne estas materiismo, kiu ĉesis ĉe la ABC. Marksismo iras plu. Ĝi diras : Ni devas scii kiel kontraŭbatali religion, kaj por fari tion ni devas klarigi la fonton de kredo kaj religio inter la amasoj en materiisma maniero. La batalo kontraŭ religio ne povas esti limigita al abstrakta ideologia predikado, kaj ĝi ne devas esti reduktita al tia predikado. Ĝi devas esti kunligita kun la konkreta praktiko de la klasa movado, kiu celas forigi la sociajn radikojn de la religio. Kial religio tenas sian tenon sur la postiĝintaj sekcioj de la urba proletaro, sur larĝaj sekcioj de la duonproletaro kaj sur la amaso de la kamparanaro ? Pro la nescio de la popolo, respondas la burĝa progresisto, la radikalulo aŭ la burĝa materiisto. Kaj do : “Malsupren la religio kaj vivu la ateismo ; la disvastigo de ateismaj opinioj estas nia ĉefa tasko !” La marksisto diras, ke tio ne estas vera, ke ĝi estas supraĵa vido, la vidpunkto de mallarĝaj burĝaj levintoj. Ĝi ne klarigas sufiĉe profunde la radikojn de religio ; ĝi klarigas ilin, ne en materiisma, sed en idealisma maniero. En modernaj kapitalismaj landoj tiuj radikoj estas ĉefe sociaj. La plej profunda radiko de la religio hodiaŭ estas la socie premata kondiĉo de la laboristaj amasoj kaj ilia ŝajne kompleta senhelpo antaŭ la blindaj fortoj de la kapitalismo, kiu ĉiutage kaj ĉiuhore kaŭzas al ordinaraj laboristoj la plej terurajn suferojn kaj la plej sovaĝajn turmentojn, miloble pli severa ol tiuj kaŭzitaj de eksterordinaraj eventoj, kiel militoj, tertremoj, ktp. "Timo faris la diojn." Timo de la blinda forto de la kapitalo —blinda ĉar ĝi ne estas antaŭvidebla de la popolamasoj — forto, kiu ĉe ĉiu paŝo en la vivo de la proleto kaj eta proprietulo minacas kaŭzi, kaj faras « subitan », « neatenditan » ; , "hazarda" ruiniĝo, detruo, malriĉeco, prostit.morto pro malsato — tia estas la radiko de la moderna religio, kiun la materiisto devas antaŭ ĉio konsideri, se li ne volas resti infanlerneja materialisto. Neniu eduka libro povas ekstermi religion el la mensoj de amasoj, kiuj estas disbatitaj de kapitalisma malfacila laboro, kaj kiuj estas sub la merced de la blindaj detruaj fortoj de kapitalismo, ĝis tiuj amasoj mem lernos batali ĉi tiun radikon de religio, batali kontraŭ la regado de kapitalo. en ĉiuj ĝiaj formoj, en unuiĝinta, organizita, planita kaj konscia maniero.

Ĉu tio signifas, ke edukaj libroj kontraŭ religio estas malutilaj aŭ nenecesaj ? Ne, nenio tia. Ĝi signifas, ke la ateisma propagando de la socialdemokratio devas esti subigita al ĝia baza tasko — la evoluo de la klasbatalo de la ekspluatataj amasoj kontraŭ la ekspluatantoj.

Tiu ĉi propono eble ne estas komprenata (aŭ almenaŭ ne tuj komprenata) de tiu, kiu ne pripensis la principojn de dialektika materiismo, t.e. e., la filozofio de Markso kaj Engels. Kiel tio estas ?—li diros. Ĉu la ideologia propagando, la predikado de difinitaj ideoj, la lukto kontraŭ tiu malamiko de kulturo kaj progreso, kiu daŭris milojn da jaroj (t.e., religio) estas subigitaj al la klasbatalo, t.e. e., la lukto por difinitaj praktikaj celoj en la ekonomia kaj politika kampo ?

Ĉi tiu estas unu el tiuj nunaj obĵetoj kontraŭ marksismo, kiuj atestas kompletan miskomprenon de la marksa dialektiko. La kontraŭdiro, kiu perpleksigas tiujn kontraŭulojn, estas vera kontraŭdiro en la reala vivo, t.e. e., dialektika kontraŭdiro, kaj ne vorta aŭ elpensita. Desegni malfacilan kaj rapidan linion inter la teoria propagando de ateismo, t.e. ekz., la detruo de religiaj kredoj inter certaj sekcioj de la proletaro, kaj la sukceso, la progreso kaj la kondiĉoj de la klasbatalo de tiuj sekcioj, estas rezoni sendialektike, transformi ŝanĝantan kaj relativan limon en absolutan limon ; estas perforte malkonekti tion, kio estas nedissolveble ligita en la reala vivo. Ni prenu ekzemplon. La proletaro en aparta regiono kaj en aparta industrio estas dividita, ni supozu, en progresinta sekcio de sufiĉe klaskonsciaj socialdemokratoj, kiuj kompreneble estas ateistoj, kaj iom postiĝintaj laboristoj, kiuj ankoraŭ estas ligitaj kun la kamparo kaj kun la kamparanoj, kaj kiuj kredas je Dio, iras al preĝejo, aŭ eĉ estas sub rekta influo de la loka pastro—kiu, ni supozu, organizas kristanan laboristan sindikaton. Ni supozu krome, ke la ekonomia lukto en ĉi tiu loko rezultigis strikon. Estas la devo de marksisto meti la sukceson de la strikmovado super ĉio alia, vigle kontraŭstari la dividon de la laboristoj en ĉi tiu lukto en ateistojn kaj kristanoj, vigle kontraŭstari ĉian tian dividon. Ateisma propagando en tiaj cirkonstancoj povas esti kaj nenecesa kaj malutila—ne pro la filistra timo fortimigi la postiĝintajn sekciojn, perdi sidlokon en la elektoj ktp, sed pro konsidero al la reala progreso de la klasbatalo, kiu ; en la kondiĉoj de la moderna kapitalisma socio konvertiĝos kristanajn laboristojn al socialdemokratio kaj al ateismo centoble pli bone ol kalva ateisma propagando. Prediki ateismon en tia momento kaj en tiaj cirkonstancoj estus nur ludi en la manojn de la pastro kaj la pastroj, kiuj deziras nenion pli bonan ol ke la dividado de la laboristoj laŭ ilia partopreno en la strikmovado estu anstataŭigita per ilia divido. laŭ ilia kredo je Dio. Anarkiisto, kiu ĉiakoste predikis militon kontraŭ Dio, efektive helpus la pastrojn kaj la burĝaron (kiel la anarkiistoj ĉiam helpas la burĝaron praktike). Marksisto devas esti materiisto, t.e. e., malamiko de religio, sed dialektika materiisto, t.e. e., tiu, kiu traktas la lukton kontraŭ religio ne abstrakte, ne surbaze de fora, pure teoria, neniam varia predikado, sed konkrete, surbaze de la klasbatalo kiu okazas en la praktiko kaj edukas la amasojn pli kaj pli bone ol io alia povus. Marksisto devas povi rigardi la konkretan situacion kiel tuton, li devas ĉiam povi trovi la limon inter anarkiismo kaj oportunismo (tiu limo estas relativa, ŝanĝebla kaj ŝanĝebla, sed ĝi ekzistas). Kaj li ne devas cedi nek al la abstrakta, parola, sed efektive malplena “revoluciismo” de la anarkiisto, nek al la filiŝtismo kaj oportunismo de la etburĝa aŭ liberala intelektulo, kiu ŝanceliĝas ĉe la lukto kontraŭ religio, forgesas, ke tio estas. lia devo, akordigas sin al kredo je Dio, kaj estas gvidata ne de la interesoj de la klasbatalo sed de la eta kaj malnobla konsidero ofendi neniun, forpuŝi neniun kaj timigi neniun - per la saĝa regulo : "vivu kaj lasu vivi", ktp, ktp.

Ĝuste el ĉi tiu angulo devus esti traktitaj ĉiuj flankaj aferoj, kiuj rilatas al la sinteno de socialdemokratoj al religio. Ekzemple, la demando ofte estas alportita supren, ĉu pastro povas esti membro de la Socialdemokrata Partio aŭ ne, kaj tiu demando estas kutime respondita en nekvalifikita jesa, la sperto de la eŭropaj socialdemokratiaj partioj estas citita kiel pruvo. Sed tiu ĉi sperto estis la rezulto, ne nur de la aplikado de la marksisma doktrino al la laborista movado, sed ankaŭ de la specialaj historiaj kondiĉoj en Okcidenta Eŭropo, kiuj forestas en Rusio (pri tiuj kondiĉoj ni diros pli poste), tiel ke nekvalifikita jesa respondo ĉi-kaze estas malĝusta. Oni ne povas unu fojon por ĉiam aserti, ke pastroj ne povas esti membroj de la Socialdemokrata Partio ; sed ankaŭ la inversa regulo ne povas esti demetita. Se pastro venos al ni por partopreni en nia komuna politika laboro kaj konscience plenumas Partiajn devojn, sen kontraŭi la programon de la Partio, li povas rajti aliĝi al la vicoj de la socialdemokratoj ; ĉar la kontraŭdiro inter la spirito kaj principoj de nia programo kaj la religiaj konvinkoj de la pastro estus en tiaj cirkonstancoj io, kio koncernis lin sole, lia propra privata kontraŭdiro ; kaj politika organizo ne povas ekzameni siajn membrojn por vidi ĉu ne ekzistas kontraŭdiro inter iliaj opinioj kaj la programo de la Partio. Sed, kompreneble, tia kazo povus esti malofta escepto eĉ en Okcidenta Eŭropo, dum en Rusio ĝi estas tute neverŝajna. Kaj se, ekzemple, pastro aliĝis al la Socialdemokrata Partio kaj farus ĝin lia ĉefa kaj preskaŭ sola laboro aktive propagandi religiajn opiniojn en la Partio, ĝi sendube devus forpeli lin el ĝiaj vicoj. Ni devas ne nur akcepti laboristojn, kiuj konservas sian kredon je Dio en la Socialdemokratian Partion, sed intence devas varbi ilin ; ni absolute kontraŭas doni la plej etan ofendon al iliaj religiaj konvinkoj, sed ni varbas ilin por eduki ilin en la spirito de nia programo, kaj ne por permesi aktivan lukton kontraŭ ĝi. Ni permesas liberecon de opinio ene de la Partio, sed ĝis certaj limoj, determinitaj de libereco de grupiĝo ; ni ne estas devigataj iri man en mano kun aktivaj predikantoj de opinioj, kiujn la plimulto de la Partio malakceptas.

Alia ekzemplo. Ĉu membroj de la Socialdemokrata Partio estu cenzuritaj ĉiuj egale en ĉiuj cirkonstancoj pro tio, ke ili deklaris "socialismon estas mia religio", kaj pro tio, ke ili rekomendas opiniojn konformajn al ĉi tiu deklaro ? Ne ! La devojiĝo de marksismo (kaj sekve de socialismo) estas ĉi tie nediskutebla ; sed la signifo de la devio, ĝia relativa graveco, por tiel diri, povas varii laŭ cirkonstancoj. Estas unu afero, kiam agitisto aŭ persono alparolante la laboristojn tiel parolas por pli bone komprenigi sin, kiel enkondukon al sia temo, por prezenti siajn vidpunktojn pli vive laŭ terminoj al kiuj plej alkutimiĝis la postiĝintaj amasoj. . Estas alia afero, kiam verkisto komencas prediki "di-konstruadon", aŭ di-konstruan socialismon (en la spirito, ekzemple, de nia Lunaĉarskij kaj Co.). Dum en la unua kazo cenzuro estus nura karpado, aŭ eĉ malkonvena limigo de la libereco de la agitanto, de lia libereco en elekto de "pedagogiaj" metodoj, en la dua kazo partia cenzuro estas necesa kaj esenca. Por iuj la aserto "socialismo estas religio" estas formo de transiro de religio al socialismo ; por aliaj, ĝi estas formo de transiro de socialismo al religio.

Ni transiru nun al la kondiĉoj, kiuj en Okcidento estigis la oportunisman interpreton de la tezo : “religio estas privata afero”. Kompreneble, kontribuanta influo estas tiuj ĝeneralaj faktoroj, kiuj estigas oportunismon entute, kiel oferi la fundamentajn interesojn de la laborista movado pro momentaj avantaĝoj. La partio de la proletaro postulas, ke la ŝtato deklaru la religion privata afero, sed ne rigardas la batalon kontraŭ la opio de la popolo, la batalon kontraŭ religiaj superstiĉoj ktp., kiel "privatan aferon". La oportunistoj distordas la demandon por signifi ke la Socialdemokrata Partio rigardas religion kiel privatan aferon !

Sed krom la kutima oportunisma distordo (kiu tute ne evidentiĝis en la diskuto ene de nia Duma grupo, kiam ĝi pripensis la paroladon pri religio), ekzistas specialaj historiaj kondiĉoj, kiuj estigis la nuntempon, kaj, se oni povas tion esprimi, troa, indiferenteco de la eŭropaj socialdemokratoj pri la demando pri religio. Ĉi tiuj kondiĉoj estas de duobla naturo. Unue, la tasko batali kontraŭ religio estas historie la tasko de la revolucia burĝaro, kaj en Okcidento tiu ĉi tasko estis grandparte plenumita (aŭ traktita) de la burĝa demokratio, en la epoko de ĝiaj revolucioj aŭ de ĝiaj atakoj kontraŭ feŭdismo kaj mezepokismo. Kaj en Francio kaj en Germanio ekzistas tradicio de burĝa milito kontraŭ religio, kaj ĝi komenciĝis longe antaŭ la socialismo (la Enciklopediistoj, Feuerbach). En Rusio, pro la kondiĉoj de nia burĝa-demokratia revolucio, ankaŭ ĉi tiu tasko falas preskaŭ tute sur la ŝultrojn de la laborista klaso. La etburĝa (narodnik) demokratio en nia lando ne faris tro multe ĉi-rilate (kiel opinias la novflugantaj Nigraj Cent Kadetoj, aŭ Kadetaj Nigraj Centoj, de Vekhi[5]), sed sufiĉe tro malmulte, kompare kun kio estis farita en Eŭropo.

Aliflanke, la tradicio de la burĝa milito kontraŭ la religio estigis en Eŭropo specife burĝan distordon de tiu ĉi milito fare de anarkiismo — kiu, kiel la marksistoj jam delonge klarigis, starigas sian pozicion sur la burĝa mondperspektivo ; malgraŭ la tuta "furiozo" de ĝiaj atakoj kontraŭ la burĝaro. La anarkiistoj kaj blankistoj en la latinaj landoj, Most (kiu, cetere, estis lernanto de Dühring) kaj liaj similaj en Germanio, la anarkiistoj en Aŭstrio en la okdekaj jaroj, ĉiuj portis revolucian frazadon en la lukto kontraŭ religio al nec pluso. ultra. Ne estas mirinde, ke, kompare kun la anarkiistoj, la eŭropaj socialdemokratoj nun iras al la alia ekstremo. Tio estas tute komprenebla kaj certagrade legitima, sed estus malprave por ni rusaj socialdemokratoj forgesi la specialajn historiajn kondiĉojn de la Okcidento.

Due, en Okcidento, post la finiĝo de la naciaj burĝaj revolucioj, post la enkonduko de pli-malpli kompleta religia libereco, la problemo de la demokratia lukto kontraŭ la religio estis puŝita, historie, ĝis nun en la fonon per la lukto de la burĝa demokratio. kontraŭ la socialismo, ke la burĝaj registaroj intence provis eltiri la atenton de la amasoj de la socialismo organizante kvazaŭ liberalan "ofensivon" kontraŭ klerikalismo. Tia estis la karaktero de la Kulturkampf en Germanujo kaj de la lukto de la burĝaj respublikanoj kontraŭ klerikalismo en Francio. La burĝa kontraŭklerikalismo, kiel rimedo por atentigi la laboristajn amasojn for de la socialismo — jen kio antaŭis la disvastiĝon de la moderna spirito de “indiferenteco” al la lukto kontraŭ religio ĉe la socialdemokratoj en la Okcidento. Kaj tio denove estas tute komprenebla kaj legitima, ĉar socialdemokratoj devis kontraŭbatali la burĝan kaj bismarckianan kontraŭklerikalismon subigante la lukton kontraŭ religio al la lukto por socialismo.

En Rusio la kondiĉoj estas tute malsamaj. La proletaro estas la gvidanto de nia burĝa-demokratia revolucio. Ĝia partio devas esti la ideologia gvidanto en la lukto kontraŭ ĉiuj atributoj de mezepokismo, inkluzive de la malnova oficiala religio kaj ĉiu provo renovigi ĝin aŭ eltrovi novan aŭ malsaman kazon por ĝi, ktp. Tial, dum Engels estis relative milda korektante la oportunismo de la germanaj socialdemokratoj, kiuj anstataŭis, por la postulo de la laborista partio, ke la ŝtato deklaru religion privata afero, la deklaron, ke religio estas privata afero por la socialdemokratoj mem, kaj por la socialdemokrata. Partio, estas klare, ke la importo de ĉi tiu germana misprezento fare de la rusaj oportunistoj estus meritinta riproĉon centoble pli severan de Engels.

Deklarante el la Duma tribuno, ke religio estas la opio de la popolo, nia Duma grupo tute ĝuste agis, kaj tiel kreis precedencon, kiu devus servi kiel bazo por ĉiuj eldiroj de rusaj socialdemokratoj pri la demando pri religio. Ĉu ili devus iri plu kaj disvolvi la ateisman argumenton pli detale ? Ni pensas ke ne. Tio povus esti alportinta la riskon de la politika partio de la proletaro troigi la lukton kontraŭ religio ; ĝi povus esti rezultinta forigi la distingon inter la burĝa kaj la socialisma lukto kontraŭ religio. La unua devo de la socialdemokrata grupo en la Nigra-Cent Dumao estis plenumita kun honoro.

La dua devo - kaj eble la plej grava por socialdemokratoj - nome, klarigi la klasan rolon de la eklezio kaj la pastraro en subteno de la Nigra-Cent-registaro kaj la burĝaro en ĝia batalo kontraŭ la laborista klaso, ankaŭ estis plenumita per honoro. Kompreneble, pri tiu ĉi temo oni povus diri multe pli, kaj la socialdemokratoj en siaj estontaj eldiroj scios pligrandigi la parolon de kamarado Surkov ; sed tamen lia parolo estis bonega, kaj ĝia cirkulado de ĉiuj Partiaj organizaĵoj estas la rekta devo de nia Partio.

La tria devo estis plene klarigi la ĝustan signifon de la propono, tiom ofte misformita de la germanaj oportunistoj, ke "religio estas privata afero". Tion, bedaŭrinde, kamarado Surkov ne faris. Estas des pli bedaŭrinde, ke en la pli frua agado de la Duma grupo eraro estis farita pri tiu ĉi demando de kamarado Belousov, kaj estis atentigita tiam de Proleta. La diskuto en la Duma grupo montras, ke la disputo pri ateismo kribris el ĝi la demandon pri la ĝusta interpreto de la famkonata postulo, ke religio estu proklamita privata afero. Ni ne kulpigos sole kamaradon Surkov pro tiu ĉi eraro de la tuta Duma grupo. Plie, ni sincere konfesos, ke ĉi tie kulpas la tuta Partio, ĉar ne sufiĉe klarigis tiun ĉi demandon kaj ne sufiĉe preparis la mensojn de socialdemokratoj por kompreni la rimarkon de Engels, diritan kontraŭ la germanaj oportunistoj. La diskuto en la Duma grupo pruvas, ke estis fakte konfuza kompreno de la demando, kaj tute ne ia deziro ignori la instruojn de Markso ; kaj ni estas certaj, ke la eraro estos korektita en estontaj eldiroj de la grupo.

Ni ripetas, ke entute la parolado de kamarado Surkov estis bonega, kaj devus esti cirkulita de ĉiuj organizaĵoj. En sia diskuto de tiu ĉi parolado la Duma grupo pruvis, ke ĝi plenumas sian socialdemokratian devon konscience. Restas esprimi la deziron, ke raportoj pri diskutoj ene de la Duma-grupo aperu pli ofte en la Partia gazetaro por proksimigi la grupon kaj la Partion, konigi la Partion kun la malfacila laboro farita ene de la grupo, kaj por establi ideologian unuecon en la laboro de la Partio kaj la Duma grupo.

Notoj

[1] Vidu K. Marx, Kontribuo al la Kritiko de la Hegelian Filozofio de Rajto. Enkonduko. (K. Marx kaj F. Engels, Pri religio, Moskvo, 1957, p. 42.)

[2] Vidu F. Engels, “Flüchtlings-Literatur. II. Das Program der Blanquisten”.

[3] Vidu F. Engels, Anti-Dühring, Moskvo, 1959, pp 434-37.

[4] Tio rilatas al la antaŭparolo de F. Engels al la broŝuro de K. Marx La enlanda milito en Francio (vidu K. Marx kaj F. Engels, Elektitaj verkoj, Vol. 1, Moskvo, 1958, p. 479).

[5] Vekhi (Farmaĵoj) — Cadet-kolekto de artikoloj de N. Berdayev, S. Bulgakov, P. Struve, M. Herschensohn kaj aliaj reprezentantoj de la kontraŭrevolucia liberala burĝaro, publikigita en Moskvo en 1909. En iliaj artikoloj pri la rusa intelektularo tiuj verkistoj provis misfamigi la revolucie-demokratiajn tradiciojn de la plej bonaj reprezentantoj de la rusa popolo, inkluzive de Belinskij kaj Ĉerniŝevskij ; ili kalumniis la revolucian movadon de 1905 kaj dankis la caran registaron pro tio ke, "per siaj bajonetoj kaj malliberejoj", savis la burĝaron de "la popola kolero". La verkistoj alvokis la intelektularon servi al la aŭtokratio. Lenin komparis la programon de la Vekhi-simpozio en punkto de kaj filozofio kaj ĵurnalismo kun tiu de la Black-Hundred-gazeto Moskovskiye Vedomosti, nomante la simpozion "enciklopedio de liberala renegacio", "nenio sed inundo de reakcia koto verŝita sur demokration".