Kazana Distrikta Komitato de Esperanto Sekcioj de la III -a Komunista Internacia. Anton Amnuel Lingvo de la Internacia Kazan, Aŭgusto 1920

Kazana Distrikta Komitato de Esperanto
Sekcioj de la III -a Komunista Internacia.
Anton Amnuel
Lingvo de la Internacia
Kazan, Aŭgusto 1920 г., 10 p.

Apelacio

Nuntempe, estas pli ol okcent malsamaj lingvoj sur la tuta tero. Nur en Azio estas 153 lingvoj, en Afriko - 114, en Aŭstralio kaj Oceanio - 117, en Ameriko - 423, en Eŭropo - 53. Ĉi tio ne kalkulas dialektojn. Kaj se ni kalkulas adverbojn, tiam ĉiuj ili en la mondo estas pli ol tri mil kaj duono.

Por kompreni aliajn naciojn, la burĝaro siatempe, havante multe da libera tempo kaj mono, studis la francan, la anglan, la germanan kaj aliajn lingvojn, kaj tamen, studinte 5-6 lingvojn, ne atingis la deziratan celon.

Proleto, vi ne havas sufiĉe da libera tempo por sencele malŝpari ĝin por lerni diversajn lingvojn kaj vi ne havas senpagan monon por, laŭ la ekzemplo de la burĝaro, dungi bonfarojn, guvernistinojn, gvidinstruistojn kaj aliajn servistojn, do rapidu. lerni la plej facilan internacian lingvon de la proletaro en la mondo "Esperanto", ĝi anstataŭigos ĉiujn lingvojn de la mondo kaj ebligos vin kompreni homojn de ĉiuj nacioj.

La kontraŭuloj de la internacia lingvo estas aŭ idiotoj, subgrandaj aŭ komplicoj de la burĝaro - konservante la mallumon de la amasoj, ili daŭrigas ĝian malpuran laboron.

Lingvo de la Internacia

La surdaj tempoj de la historia vivo, kiam homaj grupoj, laŭ la naturo de la kondiĉoj ĉirkaŭ ili, vivis sole - en kavernoj, aliaj sur la branĉoj de arboj, ankoraŭ aliaj en amasigitaj konstruaĵoj, inter malhelakvaj lagoj - kreis la dividon de homaro laŭ la limoj de nacioj. Kaj dum multaj miloj da jaroj tiam tiuj grupoj vivis inter si malkunigitaj kaj ofte malamikaj, kreante ĉiun aparte - sian propran kulturon kaj vivmanieron, male al la aliaj. Dum miloj da jaroj, nacieco laŭsupoze estis la bazo de la ekzisto de ĉiu grupo, ĉi tiu iluzio estis subtenata de malhelaj mensoj, fermentitaj patriotoj kaj naciistoj de ĉiuj nuancoj kaj koloroj. Ofte tiu trompo estis utila al tiuj, kiuj ĝin subtenis : sento de nacia malamikeco permesis al ili riĉigi sin koste de aliaj nacioj.

Sed ĉi tio estas malhela fono. Kaj kiam la floroj de la naciismo tro hele floris sur ĉi tiu grundo - ili konfuzis la kapojn de la homaro kaj ĵetis ĝin en la maelstrom de la plej grandaj katastrofoj kiel la milito de 1914 - kaj ĉiam kreis homan malunuecon kaj bremsis la kreskon de la kulturo. Nacia malpaco, kaj precipe malamikeco, estas sovaĝa atavisma kaj kontraŭkultura fenomeno, kaj ŝajnas, ke ĝiaj venenaj radikoj tute ne troviĝas en la homa naturo, kiel asertas la naciistoj, sed nur en la bedaŭrindaj kondiĉoj de lia estaĵo.

Sed la vivo de ĉiu unuopa nacio, la evoluo de kulturo kaj la bezonoj de la ĉiutaga vivo devigis ĝin eniri en komunikadon kun aliaj, tio kaŭzis koliziojn, kies rezulto estis la preskaŭ kompleta sorbado de unu nacio de alia, kaj plej grave. , la fenomenon, kiun mi volas nomi la procezo de internaciigo. La esenco de ĉi tiu procezo estas, ke naciaj limoj komencis esti forigitaj kaj detruitaj. Ĉi tiu procezo povas esti iom post iom tre malrapida, sed ĝi estas evidenta kaj ne klara nur por neatenta kaj mense blinda. Iom post iom malaperas la akraj trajtoj de la nacia vivo : kutimo, kostumoj, vortoj de aliulo nedisigeble firme integriĝas en ĉiu lingvo, precipe en landlimaj regionoj, eĉ la trajtoj de la nacia tipo estas forviŝitaj, kaj estas nun ofte malfacile distingi Ruso de germano kaj judo de franco. Eĉ la burĝa mondo rekonis la kreskon de la kosmopolitismo, kiu tamen estas malproksime de esti internacia. La nacia trajto en arto pli kaj pli malaperas. Multaj ideoj flugas tra la mondo – kaj egale proksimas kaj al la nigrulo kaj al la anglo. Kaj de antikva tempo, la scienco estis tute sennacia . Tiel, iom post iom, en la fumo de brulanta naciismo, kun ĉiu horo, la bildo de ununura homaro, la homo de la estonteco, estas desegnita pli kaj pli klare.
Ĉi tiu bildo, ĉi tiu procezo devus esti nur bonvena kaj ĝia kompletiĝo akcelita. Lia triumfo estas la garantio de paco. Larĝa movado de kulturo faciligita de la klopodoj de la ŝtatkomunumo de la tuta homaro kaj sensanga kaj ĝoja ekzisto.
Paralele al tio, la proletaro konstatis, ke nacia malpaco estas unuavice speco de ĉenoj sur la ŝultroj de la laborista popolo kaj ke ne nur la burĝa idealigo de naciaj limoj, sed ankaŭ ilia simpla ekzistado, estas utila nur al la povantaj. En sia nobla strebo renovigi kaj faciligi la vivon al la laboristoj de ĉiuj landoj, la proletaro leviĝis super la nacieco. La intereso de la proletaro estas la intereso de la klaso, ne de la naciismo. Kaj pro la ĉie homogena ekonomia procezo ankaŭ la interesoj de la proletaro estas homogenaj, sendepende de la aparteno al nacieco. Ĉi tiuj dispozicioj kondukis al la apero de la ideo de internacia solidareco de la proletaro - al la ideo de la Internacia, ĉi tiu plej profunda kaj esenca institucio de la laborista movado. Kaj kiom ajn ili diros kontraŭ ĝi, la Internacio triumfos, ĉar ĝi ne estas nur artefarita kreaĵo de abstrakta penso kaj ne nur starigita, kiu plenumas la provizorajn bezonojn de unu klaso (la burĝaj filozofoj kutime rigardas ĉion kreitan de nur unu klaso kiel mortnaskita), kiel profunda, nerezistebla historia produkto, kiu estonte devus ŝanĝi la tutan aspekton de la mondo. Kaj eĉ se ni konfesas, ke la laborista (Tria) Internacio estas nur io artefarita, tiam la valoro de ĝiaj taskoj ne malpliiĝas. Asertante la laboran aferon, li kreas aferon por la tuta homaro, ĉar ĝi profundigas kaj akcelas la procezon de internaciiĝo. Kun la Internacio leviĝos ne nur parto de la homaro, sed la tuta homaro.
Kaj ju pli da faktoroj, kiuj akcelas ĉi tiun sanigan kaj renovigan procezon, estas enkondukitaj , des pli bone, kompreneble, ĉar ili pli kaj pli proksimigas tiun ĉielan regnon sur la tero, pri kiu la plej bonaj mensoj de la homaro ĉiam revis kaj la realan konstruadon, pri kiu la proletaro komenciĝis en nia tago. Ĉiu el ili estas proksima al la proletaro kaj devus esti ĝoje akceptita de ĝi.

Unu tia faktoro estas la internacia lingvo Esperanto. Ekestinte en malproksimaj tempoj, ĝi estis renkontita de la burĝaro kaj parto de la intelektularo kun malamikeco kaj mokado, kaj ankaŭ kiel ideo de internaciismo, ĝi ricevis la epiteton de mortnaskita. Tio estas komprenebla : same kiel la konata, plurfoje kalumniata Internacio, ĝi servas al la afero de unuigo de la homaro kaj ĉefe de la internacia proletaro, kies plifortiĝo implicas malfortigon de la burĝaro. Sed Esperanto montriĝis viva : la voĉoj, kiuj parolis ĝin, aŭdiĝis pli kaj pli ofte, kaj ili sonis el la tuta terglobo : el Hindio kaj Ameriko, el Japanio kaj Rusio. Kaj tiu malluma kaj malklara, do ofte blinde malamika, kiun ĉiuj havis antaŭe – dank’ al Esperanto fariĝas nova kaj klara – egale al ĉiuj. Ĝi kunigas kaj kunigas.

La komuna lingvo de la mortanta malnova mondo estis la latina, la mortpeza lingvo de formortinta popolo. La latino de la proletaro estas Esperanto. Kaj sur ĝi, facile studebla, sonante muzike kaj bele, estas tiel libera kaj facile por la proletoj de ĉiuj landoj interkonsenti, paroli kun ĉiuj samtempe, sen la helpo de interpretisto, kiu ĉiam iomete distordas la precizecon. de parolado.

Ĝiaj taskoj estas similaj al tiuj de la Internacio. Same kiel ĝi, Esperanto profundigas kaj akcelas la internaciiĝon, kio signifas, ke ĝi faciligas la movadon de la kulturo, la ĉenoj kaj kornoj de naciaj limoj estas detruitaj, la ĝoja kreivo de la monda unueco alproksimiĝas. Ĉi tiu estas la vera lingvo de la Internacio.
Kaj la devo de ĉiu proleto estas lerni kaj scii ĉi tiun lingvon.

Sed la studo de lingvo internacia fare de la proletaro neniel devas okazi en la sfero de iaj platonaj deziroj sub la ombro de pasiva atendo de la kompletigo de la internaciiga procezo. La proletaro, kiu forlasis la vojon de ofera vojo de longa evoluo, kaj ĉi-kaze – en la studo de la lingvo internacia – devas iri sub la ruĝajn revoluciajn standardojn. La granda kaj ĝenerala tasko kunigi la proletaro sub la standardo de la Internacio vokas apartan taskon : la Esperanto-movado devas esti revoluciigita.
la Tria Komunista Internacio (ESCI) , organizita fine de 1919, komencis plenumi ĉi tiun taskon , kaj devis verŝi la Esperanto-movadon en certan kanalon, direkti ĝian fluon al la sama celo persekutata de la Tria . Komunista Internacia kaj gvidu ĝin. . La organizado de tiu ĉi sekcio markas la transiron de la Esperanto-movado de pasiva revado kaj senpolitikeco al la difino de ĝia politika fizionomio, kaj al la politika realo.
Ĝis nun Esperanto memvole aŭ nevole , sed antaŭ ĉio ludis la rolon de komplico de la burĝaro, kiu, sentante sian kolosan forton, provis uzi ĝin en siaj formoj, donante al ĝi sian propran kolorigon. Ŝi devigis lin ne nur esti ia kosmopolita vendisto, sed trenis lin en ludon, kiu klare kontraŭdiris lian karakteron, kiel lingvo, antaŭ ĉio - ekster la nacia lingvo, uzante ĝin por atingi malice ŝovinismajn celojn : dum la milito. de 1914 en Germanujo, en Esperanto estis eldonita la tiel nomata Blanka Libro, en Francio - broŝuro pri germanaj kruelaĵoj ktp.

La kreado de ESCI devus ĉesigi tiun ĉi insultan detruon de Esperanto kaj alporti ĝin al la plenumo de ĝia rekta celo - servi la Internacion.

“La internacia lingvo en la internacia laborista revolucia movado”, diras la deklaro de ESCI pri tiu ĉi temo, “devus esti rimedo de vera komunikado inter la revoluciaj amasoj de diversaj landoj ; devas alproksimigi la amasojn al la internaciaj organizoj kaj ĉi tiujn al la amasoj ; devas detrui la dependecon de la amasoj de tradukistoj kaj manpleno da patentaj intelektuloj, kiuj, pro sia scio de pluraj fremdaj lingvoj, povus postuli gvidadon.

Jen kion la proletaj esperantistoj bezonas memori. Same kiel la Tria Internacio kaj la Komunista Partio, Esperanto, reprezentita de la ESCI, devas servi al la proletaro.
Gvidante tiun novan tendencon en Esperanto, la ESCI organizas ĝin laŭ la ekzemplo de la partioj, kreante ĉelojn, komitatojn kaj distriktojn. Kaj ĉiuj honestaj revoluciaj esperantistoj aliĝu al tiu ĉi organizo, ĉar venis la tempo, kiam ĉiuj havu klaran kaj difinitan respondon al la demando : Kiu vi estas - amiko aŭ malamiko de la Internacio.

La vivo senkompate ĵetas eksterŝipen ĉiujn nedeciditojn.

Kiu ne estas kun la Internacio, estas kontraŭ ĝi.

Tiuj, kiuj ne estas kun ni, estas kontraŭ ni.

Membro de la Kazana Distrikta Komitato de la Esperanto- Sekcio III
Komunista Internacia Anton Amnuel
Kazan. julio 1920.