Revenante el la infektita fermitareo de Fuku ?imo (urbo Futabo)

etaj tradiciaj kultejoj tute disaj,

kaj anka ? ĉiuj tiuj belaj starantaj domoj, ?uskonstruitaj, ĉirka ?itaj de ?ardenoj, en kiujn ne eblas reveni por vivi, ĉar ili estis radioaktive infektitaj...

Miaj amikoj, provante repreni kelkajn poseda ?ojn, kiujn ili devas kontroli, por aserti ĉu tiuj estas sufiĉe ne tro radioaktivaj por rajti eliri el la areo... Ili ekipi ?is kun kontrolilo, kiun ili prunteprenis ie por denove kontroli... Plejofte, vesta ?oj estas tro infektitaj por rajti esti forprenitaj.
Tiuj homoj, pudoraj pri iliaj malfeliĉo, sed ne plu ridetantaj, kiuj havis plej belan vivadon ĉi-tie, inter arbaro, montaro kaj marego, hodia ? elmigrintaj en fabrikitajn malgrandajn lo ?ejojn... Ili posedis bovojn, domojn, bienojn, rizejojn...

Pudoraj, ?is kiam ili liberi ?os balda ?, unuigitaj ĉe tagman ?a tablo de restoracio en najbara urbo, ili konfesos :

« Mi neniam imagintus i ?i tiel malriĉa. »

« Mi tiom dezirintus helpi tiujn de la malsupra urbo, kies domoj estis englutitaj de la cunamo, lo ?igi ilin, sed ne eblis : nia domo estas infektita, endas ne plu lo ?i en ?i. »

«  Post monatoj en mezlernejo ne plu uzita, dividante kursĉambron kun ceteraj elmigrintoj, ni sukcesis trovi etan lo ?ejon, sed ni ankora ? ne havas laboron », poste « Ni estas malproksime de la maro, tio mankas al ni, ni ĉiam vivis tie. »

« Ankora ? restas 12 jaroj pagotaj por domo, kiu i ?is nelo ?ebla... La iomon da mono, kiun ni ricevas, ni devas konservi, por elpagi la ?uldon... Ne plu restas io al ni. » (Tio estas komuna problemo en Japanio : oni plu pagas ?uldojn, malgra ? iu ajn evento, eĉ por domo disfalinta a ? malsanfavora, sekve de katastrofo).

« Mia domo estas tiu flava, kun granda fenestrego kontra ? la maro, kiun vi ?us vidis. Äœi belas, ĉu ne ? Äœi estas ege infektita, nenio plu utilas. »

Kutime, post natura katastrofo, homoj interhelpas, purigas, kune rekonstruas kaj vivo rekomenci ?as... SED NUKLEA KATASTROFO ESTAS NE NORMALA KATASTROFO. Nur restas ruina ?oj, malplenaj domoj kaj senanimaj urboj, kaj ne utilas fari ion, ripari ion : nek vojojn, nek tegmentojn, nek murojn, nek tombejojn, nek bovejojn... Ne plu loki ?eblas homoj, ilia laboro, iliaj brutoj a ? bienoj. KVAZA ? HOMO ESTUS TROE.

Iu kiu i ?is sen io ajn, kies profesia vivo ĉiam okupi ?is pri atomcentraloj, fine konfesis al mi :

— « Necesus alia formo de energio… »