senuzaj kurtenoj elirante el rompitaj fenestroj, kiuj svingiÄ as laÅ la malvarma vento de februaro,
kaj ankaŠĉiuj tiuj belaj starantaj domoj, ĵuskonstruitaj, ĉirkaÅitaj de Ä ardenoj, en kiujn ne eblas reveni por vivi, ĉar ili estis radioaktive infektitaj...
Miaj amikoj, provante repreni kelkajn posedaĵojn, kiujn ili devas kontroli, por aserti ĉu tiuj estas sufiĉe ne tro radioaktivaj por rajti eliri el la areo... Ili ekipiÄ is kun kontrolilo, kiun ili prunteprenis ie por denove kontroli... Plejofte, vestaĵoj estas tro infektitaj por rajti esti forprenitaj. Tiuj homoj, pudoraj pri iliaj malfeliĉo, sed ne plu ridetantaj, kiuj havis plej belan vivadon ĉi-tie, inter arbaro, montaro kaj marego, hodiaÅ elmigrintaj en fabrikitajn malgrandajn loÄ ejojn... Ili posedis bovojn, domojn, bienojn, rizejojn...
Pudoraj, Ä is kiam ili liberiÄ os baldaÅ, unuigitaj ĉe tagmanÄ a tablo de restoracio en najbara urbo, ili konfesos :
« Mi neniam imagintus iÄ i tiel malriĉa.  »
« Mi tiom dezirintus helpi tiujn de la malsupra urbo, kies domoj estis englutitaj de la cunamo, loÄ igi ilin, sed ne eblis : nia domo estas infektita, endas ne plu loÄ i en Ä i.  »
« Post monatoj en mezlernejo ne plu uzita, dividante kursĉambron kun ceteraj elmigrintoj, ni sukcesis trovi etan loÄ ejon, sed ni ankoraÅ ne havas laboron  », poste « Ni estas malproksime de la maro, tio mankas al ni, ni ĉiam vivis tie.  »
« AnkoraÅ restas 12 jaroj pagotaj por domo, kiu iÄ is neloÄ ebla... La iomon da mono, kiun ni ricevas, ni devas konservi, por elpagi la Å uldon... Ne plu restas io al ni.  » (Tio estas komuna problemo en Japanio : oni plu pagas Å uldojn, malgraÅ iu ajn evento, eĉ por domo disfalinta aÅ malsanfavora, sekve de katastrofo).
« Mia domo estas tiu flava, kun granda fenestrego kontraÅ la maro, kiun vi ĵus vidis. Äœi belas, ĉu ne ? Äœi estas ege infektita, nenio plu utilas.  »
Kutime, post natura katastrofo, homoj interhelpas, purigas, kune rekonstruas kaj vivo rekomenciÄ as... SED NUKLEA KATASTROFO ESTAS NE NORMALA KATASTROFO. Nur restas ruinaĵoj, malplenaj domoj kaj senanimaj urboj, kaj ne utilas fari ion, ripari ion : nek vojojn, nek tegmentojn, nek murojn, nek tombejojn, nek bovejojn... Ne plu lokiÄ eblas homoj, ilia laboro, iliaj brutoj aÅ bienoj. KVAZAŬ HOMO ESTUS TROE.
Iu kiu iÄ is sen io ajn, kies profesia vivo ĉiam okupiÄ is pri atomcentraloj, fine konfesis al mi :
— « Necesus alia formo de energio…  »
|