Endre Tóth : Pordoj

Endre Toth
PORDOJ

– ...tio jam elĉerpiÄ is – diris la kelnerino – mendu prefere BureÅ anon : Ä ia prezo estas la sama, kaj nepre Ä i ne estas pli malbona, ol la alia.

Åœia nomo estis Tereseta : dikkrura ino, iom malbela. Iam ili kune vizitis lernejon.

– Bone. Partu do tion – diris la viro – ekkubutumis sur la tablon, kaj observadis la du pordojn aliflanke. Sur la unua estis surskribo ; SINJOROJ – HERREN. Sur la alia : SINJORINOJ – DAMEN.

La ciganmuzikestro levis la violonon, ek-eksonigis la kordojn, ĉirkaÅ­rigardis, sed ne komencis la muzikon, demetis la instrumenton kaj residiÄ is, kun enua mieno.

Tereseta trarapidis la halon. Åœi portis kolbasetojn vaporantajn, sur pleto.

Al la najbara tablo alvenis virino, en ruÄ a vestaĵo, akompanate de du viroj. „Bonvesperon“ – Å i diris arde. Ĉu vi komprenas ? „Bonvesperon“. Ĉu oni aÅ­dis jam ion tian ? Nur simple : „Bonvesperon“.

Ne eblis kompreni Šiajn pluajn vortojn, Ši mallaŭtigis sian voĉon, sed la rakonto povis esti interesa, ĉar la du kavaliroj vigle kapbalancadis, klinante sin sur la tablon.

Mi atendos Šin – pensis denove la viro. – Mi kunportos Šin hejmen. Nu, nature al mia hejmo.

La elektra motoro haltis, aÅ­digante plendan Ä emon. Grandega ferinstrumento pendis sur dika metal-Å nuro super la buÅ o de la Å akto. Äœi svingiÄ is malrapide, apenaÅ­ videble, en la lumo de la manlampoj.

– Ĉu vi scias, ke tuj estos la dekunua horo ? – la ledĉapulo diris al la alia.

– Kion fari ? Nepre ni devas ellevi tiun ĉi fatrason. Ili streĉis siajn fortojn kaj komencis Å ovi la ruleblan gruon malantaüen. Maldensaj pluveroj piketis ilian vizaÄ on. Dum la laboro groteskaj ombroj kuradis sur la muro, laÅ­ danco de la manlampoj pendigitaj sur iliaj brustoj.

***

– Ĉu vi deziras glason da vino ? – demandis la viro, kiam Tereseta alportis la BureÅ anon.

– Dankon, ne. Estas ankoraŭ frue, multe da laboro estas antaŭ mi.

– Äœis kiam ?

– Ĝis la dua.

Ho ve. Kaj nun apenaÅ­ estas la dekunua.

BedaÅ­rinde – diris la knabino kaj verÅ is al li. –Tien vi nepre ne iru !

– Kien ? – demandis la viro.

– Tien – Tereseta mansignis al la pordo SINJOROJ – HERREN. – Äœi Å topiÄ is denove. La fiaĵo atingis Ä is la maleoloj.

– Denove ?

– Jes. Aĉa diboĉejo. En oktobro mi forlasos tiun sterkejon.

– Kaj kion vi faros ?

– Mi fariÄ os kasistino en la florvendejo.


– Ĉu tie estos pli bone ?

La knabino nur levetis la Å ultrojn.

Tereseta, ora floro ! – aüdiÄ is el la fino de la salono.

***

– Ni devus kovri la Šakton – diris la ledĉapulo.

– Duope ? – demandis la alia. – Kiam ni malkovris Ä in, ni estis kvarope, kaj eĉ tiam apenaÅ­ ni povis ekmovi tiun malbenitan betonkovrilon.

Ili staris senkonsile. La ledĉapulo direktis la lumon malsupren, en la Šakton. En okmetra profundo kuŠis krude gigantaj fertraboj, kelkaj tuboj staris pikprete, de sur kiuj ĵus oni formetis la grandegan fermilon. En la fundo de la Šakto vibris akvo, respegulanta kapricajn lumojn sur la Šimmakulitajn murojn vertikalajn.

– KvazaÅ­ Ä i estus elefantkaptilo – diris la ledĉapulo, kaj li kraĉis en la profundon.

AÅ­skultu min – diris la alia – , ni Å losos la pordegon, ni kunprenos la Å losilon, kaj morgaÅ­ matene, je la naÅ­a ni alvenos unuaj ; Ä is tiam neniu povos veni ĉi tien, trankvile ni lasu do la Å akton malfermita.

– Nu, kaj tio ? – diris la ledĉapulo, montrante la pordon super la sep Å tupoj, sub kiu maldika lumstrio filtriÄ is eksteren.

– Ĝi estas ĉiam fermita – asertis la alia, sed lia voĉo ne estis firma.

Estus necese provi la pordon super la sep Å tupoj – li pensis, sed por atingi la plej malaltan Å tupon el la sep li devus salti super la osceda buÅ o de la Å akto, kaj tio estas ankaÅ­ ĉe taga lumo danÄ era entrepreno.

– Ĝi estas ĉiam Šlosita – li ripetis – , sed nepre ni avertos la ĉefon, por ke ili estu singardaj – li aldonis poste, sin kvietigante.

***
La viro jam trinkis la duan glason. Tereseta estas hodiaÅ­ iom malbonhumora – li pensis. – Sed poste certe Å i akceptos kelkajn glasetojn, kaj Å i fariÄ os pli gaja. – Ke Å i estas iom malbela ? - Nu, se la lampoj estas malÅ altitaj, ĉiuj knabinoj iÄ as egale ĉarmaj.

KvazaÅ­ estus tute egale, kion li faras, Ii stariÄ is kaj ekiris al la pordo SINJOROJ – HERREN.

Kiam lia mano jam estis sur la klinko, subite li ekmemoris pri tio, kion la knabino diris : „la fiaĵo atingas Ä is la maleoloj". Faras nenion. Mi iros al la strato – li pensis – kaj ekiris al la enirejo.

Ekstere ĵus alvenis aÅ­tobuso. Ordinare gi restas ĉi tie, Ä is alia buso alvenas. Nun ne eblas eliri tien. Faras nenion, mi eliros al la korto – li pensis. Sed li ne iris tuj. Li rigardis eksteren, tra la vitra tabulo, sur kiu pluveroj vetkuris malsupren. La reflektoro de la buso, kaj la gaja lumo. venanta el la fenestroj, iluminis la placeton. kiu nun emanis nerealan, fabelan afablecon, kun la anguloj perdiÄ antaj inter la duraj ombroj.

La buso alvenis – diris iu en la gastejo Ä ojegante. – Venu ĉiuj ! Ni rigardu, kiu alvenis ?

Preskaŭ ĉiuj tumultus ĉe la enirejo.

***

La ledĉapulo jam manipulis per la seruro de la pordego. Li provis la klinkon ankoraŭfoje, por ke li estu certa pri la afero.

– Ni nepre avertu la ĉefon – li ripetis.

– Nature, nature ! – respondis la alia, kaj levis la okulojn al la ĉielo.

– Senĉese pluvas ! Diablo forprenu Ä in !

***

La viro ekenuis la gapadon. Li ekiris al la korta pordo. Kiam li malfermis Ä in, la freÅ a, humida aero agrable frapis lian vizaÄ on. Silente li fermtiris la pordon malantaÅ­ si, kaj dum momento li Ä uis la mutan mallumon. Poste li suprenrigardis al la ĉielo. Stelo vidiÄ is nenie.

– Senĉese pluvas ! Diablo forprenu Ä in – li diris duonvoĉe, kaj ekiris malsupren sur la sep Å tupoj.

skanis Hans-Georg Kaiser