Herbert W.Franke
Trovaĵo
Neniam
manĝu nekonataĵojn. Tio validas ne nur por fremdspecaj fruktoj kaj
naturproduktoj – tio eĉ pli validas por kemiaj fabrikaĵoj.
Dum
tri semajnoj mi jam survojis. Kiel ĉiam mi iris sola. La praarbaro estas
mia amiko. Mi konas la marĉojn malantaŭ Valadolido, la orkideajn
arbarojn interne de Jukatano, kaj la kalkrifojn tie, kie surmape estas
desegnita la limo de Honduraso.
Sep pumoj devis lasi la vivon,
kaj amaso da bestetoj. La felojn mi enfosis. Sed mi mem iris plu al la
altebenaĵoj. Eble mi denove trafos iun ruinlokon. Por antikva ornamaĵo la
gringoj pagas grandegajn sumojn. Estas vere, ion novan mi ne trovis –
sed jam sur la vojo reen – mi ankoraŭ serĉadis en la keloj de ruinigita
templokonstruaĵo konata al mi. Tie mi ekvidis la virojn.
Unu el
ili sidis en remburita fotelo antaŭ aparataro, kies taskon mi ne sciis.
La alia kuŝis laŭlonge etendiĝinte apud la vando. Ambaŭ estis maljunaj –
blankhararaj kaj barbaj. Iliaj vestaĵoj memoris min pri trejnvestoj.
Ambaŭ estis mortaj – elsekigitaj, mumiigitaj.
Antaŭ la sidanto
staris skatoleto kun sukerpecetoj – almenaŭ mi supozis ilin sukero. Mi
prenis la skatoleton kaj enpoŝigis ĝin. Dum longa tempo mi serĉis
ornamaĵojn, sed ne trovis ion. Mi trovis nur amasegon de plenskribitaj
paperoj, dratojn, vitron, radojn kaj similan fatrason. Finfine mi
kontentiĝis pri kelkaj nekutimaj horloĝoj, kiujn mi forprenis de la
mortintoj. Elgrimpinte el la malfermaĵo kaj iom ripozante, mi gustumis
pecon de la sukero. Nu, certe, ĝi gustis tute alie ol atendite, sed tre
arome kaj agrable. Tuj poste mi havis nekutimajn impresojn. La praarbara
murmurado ŝvelis al harmonio. La arboj fariĝis pli plastikaj, la
koloroj pli buntaj. Mi rimarkis aĵojn, kiujn mi ne atentis ĝis tiam : la
graciajn movojn de bestoj, la dancon de la folioj, la signojn de spuroj
en la sablo. Estis kvazaŭ oni malfermus fenestron en mi. La marŝo tra la
arbaro neniam antaŭe tiom ĝojigis min. Neniam mi venkis malfacilojn
tiel facile. Neniam mi estis tiom forta kaj tiom persistema, kaj eĉ tiom pli en la unua vilaĝo, kiun mi atingis ! Mi sentis min kiel princo kaj
kondutis tiel. Kaj ĉiuj traktis min kvazaŭ ili scius tion. Ĉiuj deziris
regali min. La knabinoj proksimiĝis kvazaŭ flugante.
Nur poste
komenciĝis la kverelo kun Cochito. Aĥ, tio min ege ĝojigis montri miajn
novajn fortojn. Mi pugnis la ursofortan viron tiel, ke li
renversiĝis. Poste mi krude batis lin per miaj krucitaj manoj de supre sur la nukon kaj pergenue puŝegis lian vizaĝon. Kiam poste ĉiuj furioze
ĵetiĝis sur min, plenaj de malamo, tio ne terurigis, sed plezurigis min.
Mi kuris denove tra la arbaro, celante la urbojn. Mi rimarkis
bone, ke mia ŝanĝo devenis de la blankaj kubetoj, kiujn mi ankoraŭ tiam havis ĉe mi. Se ilia efiko malpliiĝis, mi manĝis kelkajn.
Alveninte
Valadolidon, mi kuris al la plej proksima taverno. Knabino rapidis etpaŝete kun dek
kruĉoj plenaj de tekilo sur la brakoj tra la ĉambro.
Knabino fleksebla kiel serpento, bela kiel la diablo, kun blue nigra
hararo kaj brilaj okuloj. Mi paŝis al ŝi kaj tiris ŝin al mi. Mi estus
batalinta kontraŭ ĉiuj gastoj samtempe – por ŝi. Sed per lerta movo, ŝi
liberigis sin de mi. Tondre ridis la viroj ĉe la tabloj.
„Razu
vin, olduleto !“ ŝi kriis kaj montris dum tio al obtuza spegulo en
angulo. Sed tiu tute sufiĉis por montri ĝin al mi : Blanka hararo
flirtis, griza barbo tremetis , maljuna ege sulkigita vizaĝo rigardis al
mi. Dum kvar semajnoj mi fariĝis kvardek jarojn pli aĝa. Mi ŝanceliĝis al la
benko kaj sinkis despere sur ĝin. Mi scias nun, ke senkoste oni ricevas nenion.
tradukis Hans-Georg Kaiser
el la scienfikcia rakontaro „La verda kometo“ ; Munkeno 1964
lingve kontrolis Valdimir Türk
