Sonĝoj de Kristalo (Arko, 2064)

Jen libreto, kiu sukcesas kun majstra
koncizeco kaj pere de atentokapta rakonto
cerbumigi pri proksima estonteco. Kvankam
scienc-fikcia, ĝi ŝajnas terure kredebla -
escepte de la cervinoj kun fosforeskaj feloj.
Glaciiĝinta norda Francio post malapero de
la Golfo-fluo, do ripeto de tio, kio verŝajne
okazis, je pli modesta skalo, antaŭ kelkaj
jarcentoj. Degenero de la okcidenta civilizo,
post fin-senindustriigo, kaj konsekvence
fintransiro de la gravitocentro de la mondo
al Brazilo, Hindio kaj Ĉinio, kiu post proleta
revolucio starigis liberecan-komunisman
socion - tamen ne je monda skalo. Iel strange,
el la eksaj potencoj, elsaviĝis Japanio. Ĉu ĉar
la aŭtoro, ŝajne tamen bona konanto de la
japana kulturo, preteratentis la ŝovinismon de
granda parto el la reganta japana klaso ? De ĝi
oni logike povus atendi, ke ankaŭ ili pagus,
kiel okcidentanoj, pro sia antaŭa aroganteco.
Pri tio estos interesa la vidpunkto de japanaj
kamaradoj.

Pli ol tiu detalo indas komenton ĝuste tiu
paradoksa situacio, ke dum en Ĉinio ŝajne
regas liberecana komunismo, barbareco
plu plagas grandan parton el la mondo, kaj
rasismo regas ĉie. La rifuĝintoj el Eŭropo
ja pagas por la krimoj de siaj prauloj. Iel, tio
pensigas pri « La ruĝa stelo » de Bogdanov, alia
scienc-fikcia romano, kiun la eldonkooperativo
de SAT eldonis en 1929. Ja ankaŭ tie aperas la
problemo pri sinteno de « socialisma »
lando - aŭ eĉ planedo, en la ruĝa
stelo, fronte al la cetera mondo, kiun
ĝi emas imperiisme koloniigi.

Fine, ni venu al la herooj de la rakonto.
Iom paradokse, por aŭtoro kiu tre
videble simpatias al socialismo, ili
estas membroj de la « hiperklaso » -
t.e. speco de tutmonda kosmopolita
elito, kiu studas en diversaj
kontinentoj kaj vagadas esplorocele,
aŭ profitocele, en la eŭropa sovaĝejo.
Reciproke, fiuloj estas ĉe la alia flanko.
En la ĥaosaj regionoj, iuj klopodas
elturniĝi per individuaj solvoj. La
rakonto mem, kiu komenciĝas iom
trankvile, iĝas pli kaj pli atentokapta
en la lasta triono de la teksto, ĝis la
fina kulmino. Ĝi trafege memorigas,
ke kunekzistado de tute malsamaj
mondoj ne okazas tute glate.

Pri la traduko mem, nenio direnda. Ĝi
estas tiel flua, ke oni simple forgesas,
ke ne temas pri originala verko.

Vinko Markovo

Recenzo aperinta en La Sago n-ro 70, dec 2010, p12-13.

Vidu la prezenton de la libro sur la retejo de la kooperativo :
– Sonĝoj de Kristalo (Arko, 2064)