Maljunulino.
De J. Turgeniev.
Sola iris mi sur vasta kampo.
Subite mi eka ?dis malla ?tajn singardajn pa ?ojn post mi … iu min sekvis.
Mi rigardis posten kaj ekvidis malgrandan kurbitan, maljunan virinon, kiu estis tute envolvita en grizaj ĉifonoj, nur ?ia vizago estis videbla inter ili : flava, sulki ?inta, akronaza, sendenta vizago.
Mi proksimi ?is al ?i …. Ŝi haltis.
„Kiu vi estas ? Kion vi deziras de mi ? Cu vi estas almozulino ? Cu vi petas almozon ?“
La maljunulino ne respondis. Mi klini ?is al ?i kaj rimarkis, ke ?iaj okuloj estis kovritaj de diafana blanketa ha ?teto, kian oni povas vidi ĉe kelkaj birdoj : per ?i iliaj okuloj estis gardataj kontra ? tro hela lumo.
Sed ĉe la maljunulino la ha ?teto estis senmova kaj kovris anka ? la pupilojn ... el tio mi konkludis, ke ?i estas blinda.
„Cu vi petas almozon ?“ ripetis mi. „Kial vi min sekvas ?“
„La maljunulino donis neniun respondon, sed nur iom kuntiri ?is.
Mi deturnas min de ?i kaj da ?rigis mian vojon. Kaj ree mi a ?dis la malla ?tajn, egalajn kvaza ? ?telirantajn pa ?ojn post mi.
„Ree ĉi tiu virino“, pensis mi, „kial ?i persekutas min ? Kaj en miaj pensoj mi aldonis, „eble ?i perdis la vojon, „ ?i ja estas blinda, ?i sekvas min, a ?skultante mian pa ?adon, por kune kun mi atingi lo ?atan lokon. Jes, jes, tiel estas. Sed iom post iom stranga maltrankvilo ekregis miajn pensojn ; ?ajnis al mi, ke la maljunulino ne nur iras post mi, sed anka ? kondukas min, pu ?as min, jen dekstren, jen maldekstren, kaj ke mi senvole obeas ?in.
Tamen mi iras anta ?en..., sed jen, anta ? mi sur mia vojo mi vidas ion nigran kaj vastan … ian kavon …
„Tombo“, fulme trakuris mian penson, „jen kien ?i min pu ?as.“
Mi rapide turnas min. La maljunulino ree estas anta ? mi … sed ?i vidas ! Si rigardas min per grandaj, malicaj, malfeliĉon anta ?dirantaj okuloj .... per okuloj de rabobirdo … Mi rigardas de proksime ?ian vizagon, ?iajn okulojn … La sama malklara ha ?teto, la sama blinda senviva rigardo.
„Ha“, pensas mi, „ĉi tiu maljunulino estas mia sorto – la sorto, de kiu neniu forkuros.“
„Neniu forkuros ? Neniu forkuros ? … Kia frenezo ... Oni devas provi.“ Kaj mi ?etas min flanken, en alian direkton.
Mi iras rapide … Sed kiel anta ?e, malpezaj pa ?oj sonas post mi, proksime, proksime … Kaj anta ? mi ree aperas la nigra kavo.
Mi ree turnas min al alia flanko … Kaj ree la sama murmureto post mi, la sama minaca makulo anta ? mi.
Mi min ?etas kaj turnas kiel persekutata leporo – ĉiam la samo, la samo.
„Halt“, pensas mi, „mi trompos ?in ! Mi iros nenien !“ kaj senprokraste mi sidi ?as sur la tero.
La maljunulino staras post mi, du pa ?ojn de mi. Mi ne a ?das ?in, sed mi sentas, ke ?i estas tie.
Kaj subite mi vidas : la nigra makulo, kiun mi vidis malproksime, mem fluas, rampas al mi !
Ho Dio ! Mi rigardas posten … La maljunulino rekte rigardas min, kaj rideto kurbigas ?ian sendentan bu ?on.
„Nenia forkuro !“
Trad. Kabe.
PS :
Mi trovis tion en la kajero de Vilhelmo Fricke : UNIVERSALA LEGOLIBRO, Modelaj traduka ?oj el la tutmonda literaturo kaj originala ?oj Esperantaj, Berlino 1922, Esperanto-eldonejo Ellersiek & Borel, kompanio kun limigita respondeco (HGK)
La karoto (fablo el instrulibro de István Szerdahelyi)
