H.C. Andersen : Knabineto kun alumetoj (fabelo) tradukis Zamenhof

Estis terure malvarme ; neÄ o faladis, kaj fariÄ is jam vespero ; tio estis la lasta vespero en la jaro, vespero de Silvestro. En tiu malvarmo kaj en tiu mallumo sur la strato iris malgranda malriĉa knabino kun nekovrita kapo kaj nudaj piedoj. Estas vero, ke Å i havis sur si pantoflojn, kiam Å i foriris el sia domo ; sed tio estis tre grandaj pantofloj, ili antaÅ­e estis uzataj de Å ia patrino, tiel grandaj ili estis, kaj ilin la knabineto perdis, kiam Å i rapidis transkuri la straton, kiam du kaleÅ oj kun furioza rapideco pretergalopis ; unu pantoflon oni plu ne povis trovi, kaj kun la alia forkuris iu knabo, kiu promesis, ke li uzos Ä in kiel lulilon, kiam li iam havos infanojn. Tiamaniere la malgranda knabino iradis sur la nudaj graciaj piedetoj, kiuj de malvarmo estis tute ruÄ aj kaj bluaj. En sia malnova antaÅ­tuko Å i portis amason da alumetoj, kaj unu fasketon Å i tenis en la mano. En la daÅ­ro de la tuta tago neniu ion aĉetis de Å i, neniu donis al Å ci almozon. Malsata kaj tremanta de frosto la kompatinda knabineto trenadis sin pluen kaj aspektis jam tute senespera kaj senkuraÄ a. La neÄ aj flokoj faladis sur Å iajn longajn blondajn harojn, kiuj en belaj bukloj pendis super Å ia nuko, sed pri tiu ornamo Å i certe ne pensis. El ĉiuj fenstroj radiis hela brilo de kandeloj, kaj sur ĉiuj stratoj estis sentata la odoro de bongusta ansera rostaĵo. Estis ja vespero de Silvestro, kaj tiu penso okupis ĉiujn sentojn de la malgranda knabino. En unu angulo inter du domoj, el kiuj unu iom pli elstaris sur la straton ol la alia, Å i kaÅ­re sidiÄ is. Siajn malgrandajn piedetojn Å i subtiris sub sin, Å i tamen ankoraÅ­ pli suferis de la frosto, kaj malgraÅ­ tio Å i ne kuraÄ is iri hejmen, ĉar Å i ne vendis ankoraÅ­ eĉ unu skatoleton da alumetoj, ne ricevis ankoraÅ­ eĉ unu speson. Åœi certe ricevus batojn de la patro, kaj malvarme estis ja hejme ankaÅ­ ; ili tie havis super si nur la tegmenton, kaj la vento akre fajfadis internen, kvankam en la plej grandajn fendojn estis enÅ ovitaj pajlo kaj ĉifonoj. Ha, kia agrablaĵo estus nun unu alumeto ! Se Å i nur povus kuraÄ i elpreni unu el la skatoleto, ekfroti Ä in je la muro kaj varmigi al si sur Ä i la fingrojn ! Fine la infano eltiris unu el la alumetoj : "RiÅ !" Kiel Ä i eksplodis, kiel Ä i brulis ! La alumeto eligis varman helan flamon, kiel malgranda kandelo, kiam Å i tenis ĉirkaÅ­ Ä i sian maneton. Tio estis mirinda flamo ; la malgranda knabino havis la impreson, kvazaÅ­ Å i sidas antaÅ­ granda vera forno kun latunaj fermiloj kaj latunaj ornamaĵoj ; la fajro brulis tiel bele kaj varmigis tiel agrable ! La knabineto jam etendis siajn piedojn, por varmigi ankaÅ­ ilin, - tiam la flamo estingiÄ is. La forno malaperis, Å i sidis kun stumpeto de forbrulinta alumeto en la mano.

Åœi ekbruligis alian alumeton, Ä i brulis, Ä i lumis, kaj tiu loko de la muro, sur kiun falis la lumo, fariÄ is travidebla kiel gazo. La rigardo de la knabineto penetris rekte en la ĉambron, kie la tablo estis kovrita per blindige blanka tablotuko kaj delikata porcelano kaj sur Ä i plej bonguste vaporis rostita ansero, farĉita per prunoj kaj pomoj. Kaj kio estis ankoraÅ­ pli ravanta, - la ansero elsaltis el la plado kaj kun forko kaj tranĉilo en sia dorso balanciÄ ante ekiris sur la planko ; Ä i iris Ä uste en la direkto al la malriĉa knabino. Sed la alumeto estingiÄ is, kaj oni vidis plu nur la dikan malvarman muron.

Åœi ekbruligis novan alumeton. Kaj jen la knabineto sidis sub plej belega Kristnaska arbo ; Ä i estis ankoraÅ­ pli granda kaj multe pli riĉe ornamita ol tiu, kiun Å i en la sankta vespero vidis tra la vitra pordo ĉe la riĉa komercisto. Miloj da kandeloj brulis sur la verdaj branĉoj, kaj mikskoloraj bildoj, similaj al tiuj, kiuj estis ekspoziciitaj en la fenestroj de la magazenoj, rigardis sur Å in ; la knabineto etendis al ili ambaÅ­ manojn, - tiam la alumeto estingiÄ is. La multo da Kristnaskaj kandeloj leviÄ is pli kaj pli alten, kaj nur nun Å i vidis, ke tio estis la helaj steloj. Unu el ili falis malsupren kaj trenis post si tra la ĉielo longan strion da fajro.

"Nun iu mortas !" diris la knabineto, ĉar la maljuna avino, kiu sola estis afabla en rilato al Å i, sed nun jam delonge plu ne vivis, estis dirinta : "Kiam stelo falas, tiam unu animo leviÄ as al Dio." Åœi frotis denove unu alumeton je la muro ; Ä i ĵetis ĉirkaÅ­ sin vastan lumon, kaj en la brilo de ĉi tiu staris la maljuna avino, hele prilumita, milda kaj afabla.

"Avineto !" ekkriis la infano, "ho, prenu min kun vi ! Mi scias, ke vi malaperos tuj, kiam la alumeto finiÄ as, vi malaperos, kiel la varma forno, la bongusta ansera rostaĵo kaj la granda briletanta Kristnaska arbo !" Rapide Å i ekbruligis la tutan restaĵon de la alumetoj, kiuj ankoraÅ­ troviÄ is en la skatoleto, Å i volis reteni la avinon ; kaj la alumetoj disvastigis tian brilon, ke estis pli hele ol en luma tago. Tiel granda, tiel bela la avino neniam estis ; Å i prenis la malgrandan knabinon sur sian brakon, kaj ili ekÅ vebis alten en brilo kaj Ä ojo ; malvarmo, malsato kaj timo malaperis, - ili estis ĉe Dio.

Sed en la angulo ĉe la domo en la malvarma matena horo sidis la malgranda knabino kun ruÄ aj vangoj, kun rideto ĉirkaÅ­ la buÅ o, - senviva, frostiÄ inta en la lasta tago de la jaro. La mateno de la nova jaro leviÄ is super la malgranda kadavro, kiu sidis kun la alumetoj, el kiuj preskaÅ­ unu tuta skatoleto estis forbruligita. "Åœi volis sin varmigi !" oni diris. Neniu sciis, kion belan Å i vidis, en kia brilo Å i kun la maljuna avino eniris en la Ä ojon de nova jaro.