La 23an de aÅ­gusto 2013

La 23an de aÅ­gusto 2013

VojaÄ o al la pacifikoceana regiono de FukuÅ imo

Jam en majo mi vizitis la saman regionon de FukuÅ imo, sed obsedis min la pejzaÄ o de la detruita urbeto Åœinĉi kaj bicikloj de lernantoj parkitaj antaÅ­ la stacidomo Odaka, pro kio mi revizitis tiun regionon.
Lastan fojon mi havis gvidantojn tie, sed ĉi-foje sola kaj per biciklo mi vizitis la urbojn.

La distrikto Odaka de la urbo Minami-Sooma
Mi atingis la distrikton Haramaĉi de la urbo Minami-Sooma. Tie mi vizitis nove malfermitan kukejon, kaj mi hazarde renkontis viron, kiu afable akompanis min al la distrikto Odaka de tiu urbo per aÅ­tomobilo. Tiu kukejo antaÅ­e estis en Odaka, sed oni devis fermi Ä in, ĉar la distrikto situas en la radiuso de 20 kilometroj de la Nuklea Centralo n-ro 1 de FukuÅ imo, kaj translokigis Ä in al Haramaĉi. La loÄ antoj de Odaka ne povis eniri en Ä in dum unu jaro, sed nun ili rajtas viziti sian domon, sed ne rajtas loÄ i.
Kun tiu viro nomata OoÅ ima mi vizitis la stacidomon Odaka, la elementan lernejon ktp... Kiam mi vizitis Odaka en la lasta junio, ankoraÅ­ restis falintaj malnovaj konstruaĵoj, sed nun oni reordigis la stratojn tre belaj, eĉ kun floroj, sed sur la stratoj nenie vidiÄ is homoj. La poÅ toficejo kaj la banko funkciis, sed ne troviÄ is klientoj. Äœi fariÄ is kiel fantoma urbo.

La stacidomo Odaka

Ni vizitis la stacidomon Odaka. Apud la stacidomo estis biciklejo, kiu estas plenplena de bicikloj. Multaj lernantoj de la superaj mezlernejoj venis al tiu ĉi stacio per trajno kaj poste biciklis al la lernejoj, sed pro la nuklea akcidento ili devis forlasi la biciklojn. Lastan jaron tiuj estis en malordo, sed ĉi jare ili estis ordigitaj, sed jam iliaj pneÅ­matikoj estis senaeraj. Tre malÄ ojigis min la viciÄ antaj bicikloj. Äœis kiam ili estos ĉi tie ? Ĉu venos la lernantoj por ricevi ilin ?

La elementa lernejo Odaka

Poste ni vizitis la elementan lernejon Odaka. Nekredebla kelkaj homoj laboris por ripari la difektitajn akvotubojn. Tio estas tute senutila laboro, ĉar oni ne povas antaŭvidi revenon de la lernantoj.

Mi rigaridis en la ĉambrojn kaj trovis, ke sur la skribotabloj restas posedaĵoj de lernantoj. Ni eniris en la ĉambrojn. Sur la nigraj tabuloj estis skribitaj mesaÄ oj de la instruistoj, skribitaj en la lasta aÅ­gusto, kiam la registaro permesis la loÄ antojn eniri en tiun ĉi distrikton. Instruistoj revenis al la lernejo por reordigi la posedaĵojn de la lernantoj.
– En la ĉambro de la 2a lernojaro :
“Kiel vi fartas ? Mi reordigis viajn posedaĵojn. Farante tion, mi rememoris la Ä ojajn tagojn kun vi. Nun vi loÄ as en apartaj lokoj, sed vi bone faru tion, kion vi devas fari. Kanaja Kijoko 2012.8†.
– En la ĉambro de la 3a lernojaro :
“Kiel vi fartas ? Jam pasis unu jaro kaj 6 monatoj. Certe vi havis grandan malfacilon kaj dume vi havis maltrankvilajn tagojn en la nova loko. Mi perdis mian familianon kaj mi havis tre malfacilan tempon, sed mi strebas restariÄ i, do ankaÅ­ vi strebu. Post kelkaj jaroj ni renkontiÄ u ! Mi atendas tiun momenton. De Makotoâ€
Kaj foje estis mesaÄ oj de lernantoj, kiuj venis por ricevi sian posedaĵon :
“Mi nun estas en la urbo Sagae en la gubernio Jamagata. Mi fartas bone kaj lernas diligente. Amano Jootaâ€
“AnkaÅ­ mi strebas, do vi revenu plej frue. Åœiga Misuzuâ€
“Mi nun vizitas lernejon en la urbo Sooma. Mi atendas la tagon, kiam ni renkontiÄ os. Satoo Kookiâ€
“Mi fartas bone. AnkaÅ­ vi fartu bone. Jamaguĉi Sumiâ€

Ĉiuj klasĉambroj havis ĉirkaÅ­ 20 tablojn, kaj sur pli ol duono de la tabloj restis pakaĵo de tuka sako, muzikilo, pentriloj, kajeroj ktp.. Tio signifas, ke pli ol duono de la lernantoj neniam revenis post la nuklea akcidento. Eble multaj el ili neniam revenos, kaj eble ili neniam renkontiÄ os. Certe la instruistoj larmis multe, rememorante la tagojn kun siaj lernantoj. Ili certe koleris kontraÅ­ la nuklea akcidento.

Falintaj kaj perditaj tomboÅ tonoj

La sekvan tagon, la 21an de aÅ­gusto, mi biciklis laÅ­ la marbordo de la distrikto Haramaĉi. AntaÅ­e laÅ­ la marboro troviÄ is multege da domoj, sed　la cunamo forfluigis ĉiujn, mortiginte multajn homojn, kaj nur etendiÄ as herbejoj. Mi trovis tombejon kaj malproksimiÄ is. Treege mizera tombejo ! Äœis nun mi vizitis multajn difektitajn tombejojn, sed Ä i estis la plej mizera. Åœajnas, ke ĉiuj tomboÅ tonoj estis forfluigitaj, kaj poste la loÄ antoj kolektis ilin kaj remetis. Sed ankoraÅ­ mankas multaj Å tonoj. Sub tiuj Å tonoj troviÄ as ĉambreto por meti urnojn, sed en ĉiuj tomboj, la ĉambreto estis vaka sen urnoj. Apude staris Å tonaj budhaj statuoj, sed multaj perdis la kapon. La statuo en la foto perdis la kapon kaj la dekstran brakon, sed en la restanta brako Å i tenas bebon. Mi aÅ­dis, ke troviÄ is mortinta patrino, kiu firme tenis sian bebon en unu brako, same kiel tiu budha statuo.
LaÅ­ la marbordo troviÄ is granda rubaĵkonservejo. Oni nun malkonstruas difektitajn domojn kaj metas rubaĵojn el lignaĵoj, litaĵoj, tatamoj, feraĵoj. En aliaj gubernioj (Mijagi kaj IÅ­ate) tiaj rubaĵoj estis jam bruligitaj aÅ­ enterigitaj, sed en la urbo Minami-Sooma la laboro estas tre malrapida pro radioaktiveco. Oni povis fari nenion pri la rubaĵoj dum unu jaro post la akcidento, kaj eĉ poste oni devas trakti ilin kun zorgo aÅ­ simple lasi ilin longe en la konservejo, ĉar ili estas radioaktivaj.

Pro radioaktiveco la tuta kamparo en Minami-Sooma estis kovrita per herbaĉoj, kaj nenie vidiÄ is rizplantoj, sed en la najbara urbo Sooma, ĉiuj kampoj estas jam iom flavaj pro matriÄ antaj rizplantoj. Tiu nuklea akcidento perdigis al Japanio vastegan kamparon, kaj samtempe rabis de la terkulturistoj esperon.

De la urbo Sooma al la urbo Ŝinĉi
La 22an de aÅ­gusto mi biciklis de la fiÅ haveno MacukaÅ­a-ura en Sooma Ä is Åœinĉi. AnkaÅ­ tiu fiÅ haveno estis detruita de la cunamo, sed laÅ­ la ĉefa strato jam malaperis la spuro de la cunamo. En la haveno estis multaj Å ipoj. Nun la plej grava problemo estas poluita akvo el la Centralo, kiu malpurigas la maron. FiÅ istoj estis jam pretaj por rekomenci fiÅ kaptadon, sed pro tiu skandalo, ili devis ĉesi eĉ la preparadon.
Mi biciklis laÅ­ la marborda vojo. AntaÅ­e ĉie estis multaj domoj, sed nun etendiÄ as herbejoj. Post unu horo mi atingis la stacion Åœinĉi. AntaÅ­e kompreneble estis kajoj, kaj ponteto inter ili, stacidomo kaj aliaj instalaĵoj, sed nun restas nur kajoj kaj du difektitaj instalaĵoj. ĈirkaÅ­ la stacidomo estis loÄ kvartalo, kie multaj homoj loÄ is.
Mi iris al la marbordo. KontraÅ­cunama digego kaj pontoj estis detruitaj. Betonaj pecegoj dise kuÅ as ĉirkaÅ­e. Sur iu tereno estis jam velkinta florbukedo. Ekestis mortintoj ĉi tie. Mi bruligis incenson kaj preÄ is por ili kun la okuloj fermitaj. AÅ­diÄ is ondoj kaj ventetoj.

LoÄ antoj ĉi tie malaperis. Ili nun loÄ as dise en provizoraj dometoj en diversaj lokoj. En la urbo mi renkontis unu maljunulon 82-jaran. AntaÅ­ la dometo li prizorgis legomojn en florvazoj. Plukante la foliojn, li diris al mi : “Mi ne scias, kion fari†. Li perdis domon kaj vendejon de fiÅ kaptilaro en la haveno, kaj loÄ as kun siaj familianoj en tiu dometo. Li aldone diris al mi : “Mia edzino mortis. Åœi falis de la lito kaj Å ia kolo rompiÄ is†. Mi ne sciis, kiel respondi. Mi simple diris al li : “Fartu bone !†, kaj adiaÅ­is lin.
En iu templo mi vidis jenan hajkon :
Eĉ se vi estas junaj,
ne malproksima estas al vi
la bordo de la alia mondo.
Ni emas pensi, ke ankaÅ­ morgaÅ­ ĉio estos sama kiel hodiaÅ­, sed ofte morgaÅ­ estos tute alia tago. Vizitante cuname damaÄ itajn urbojn, mi ekpensis, ke ĉio estas vere efemera.