Kafka : AntaÅ­ la leÄ o

AntaÅ­ la LeÄ o staras pordogardisto. Al tiu pordogardisto venas viro de la kamparo kaj petas pri tio, ke oni enlasu lin en la LeÄ on. Sed la pordogardisto diras, ke li nun ne povos permesi la enlason al li. La viro pripensas tion kaj tiam demandas, ĉu li do poste rajtos eniri.

’Estas eble’, diras la pordogardisto, ’sed ne nun.’ Ĉar la LeÄ o estas malfermita kiel ĉiam kaj la pordogardisto paÅ as flanken, la viro kliniÄ as por vidi tra la pordo internen. Rimarkante tion, la pordogardisto ridas kaj diras : ’Se tio logas vin tiom, tiukaze provu eniri do spite al mia malpermeso. Sed notu : Mi estas potenca. Kaj mi estas nur la plej suba pordogardisto. De salonego al salonego tamen staras pordogardistoj, kiuj estas pli kaj pli potencaj. Jam la aspekton de la tria eĉ mi ne povus elteni plu.’

Tiajn malfacilaĵojn la viro de la kamparo ne atendis ; la LeÄ o estu alirebla ja por ĉiu kaj ĉiam, li pensas, sed kiam li nun pli zorgeme rigardas la pordogardiston kun ties peltomantelo, lian grandan pintan nazon, la longan maldensan nigran tataran barbon, li decidas tamen prefere atendi, Ä is li ricevos la permeson eniri. La pordogardisto donas al li tabureton kaj permesas al li eksidi flanke de la pordo. Tie li sidas dum tagoj kaj jaroj. Li ofte provas esti enlasata kaj lacigas la pordogardiston per siaj petoj. La pordogardisto ofte iom esplordemandas lin, demandas lin pri ties hejmlando kaj pri multaj aliaj aferoj, sed estas indiferentaj demandoj, kiajn metas grandaj sinjoroj, kaj je la fino li ĉiam diris denove al li, ke li ankoraÅ­ ne povas enlasi lin. La viro, kiu ekipis sin por la vojaÄ o per multaj aĵoj, uzas ĉion, kiel ajn valora Ä i estas, por subaĉeti la pordogardiston. Tiu ja ĉion akceptas, sed dum tio diras : ’Mi akceptas tion nur tial, por ke vi ne supozu, ke vi preterlasis ion.’ Dum la multaj jaroj la viro observas la pordogardiston preskaÅ­ seninterrompe. Li forgesas la aliajn pordogardistojn, kaj tiu unua Å ajnas al li la ununura obstaklo por povi eniri en la LeÄ on. Li malbenas la malfeliĉigan hazardon en la unuaj jaroj laÅ­te, pli poste, maljuniÄ ante, li nur grumblas plu al si mem. Li fariÄ as infaneca, kaj ĉar dum la multjara studado de la pordogardisto li konatiÄ is ankaÅ­ kun la puloj en ties peltokolumo, li petas ankaÅ­ la pulojn helpi al li Å anÄ i la opinion de la pordogardisto. Finfine lia vidkapablo malfortiÄ as, kaj li ne scias, ĉu vere malheliÄ as ĉirkaÅ­ li, aÅ­ ĉu nur liaj okuloj trompas lin. Sed certe nun li rimarkas en la malhelo brilon, kiu neestingeble penetras el la pordo de la LeÄ o. Nun li ne plu vivos longe. AntaÅ­ lia morto kolektiÄ as en lia kapo ĉiuj spertoj de la tuta tempo en unu demando, kiun li Ä is nun ankoraÅ­ ne metis al la pordogardisto. Li mansignas al la pordogardisto, ĉar li ne plu povas rektigi sian rigidiÄ antan korpon. La pordogardisto devas profunde kliniÄ i al li, ĉar la altodiferenco Å anÄ iÄ is tre malfavore al la viro.

’Kion vi nun do ankoraÅ­ volas scii ?’ demandas la pordogardisto, ’vi estas nesatigebla.’

’Ĉiuj aspiras ja la LeÄ on’, diras la viro. ’Kial okazis, ke dum tiuj multaj jaroj neniu krom mi deziris la enirpermeson ?’ La pordogardisto rimarkas, ke la viro jam proksimas al la fino, kaj por ankoraÅ­ atingi la orelojn de la surdiÄ anto, li kriegas al li : ’Tie ĉi neniu alia krom vi povis ricevi la enirpermeson, ĉar tiu enirejo estis destinita nur por vi. Mi nun iros kaj fermos Ä in.’