La 29an de aprilo

Letero de s-ino HukagaÅ­a Kazumi (42-jara)

Kiam okazis la tertremo de HanÅ in en 1995, mi estis en la 9a etaÄ o en Koobe. Mi pensis, ke milito komenciÄ is kaj bomboj eksplodis, tial mi restis tie en stuporo dum kelkaj horoj, kaj fine estis savita de mia amiko el la proksimiÄ anta fajrego.
En universitato mi lernis francajn kantojn kaj tiam mi agadis kun alikampaj artistoj, sed la tertremo rabis al mi la tutan intereson pri tiuj aferoj. Du semajnojn post la tertremo, mi ekpensis, ke mi povos kanti japanajn malnovajn kantojn. Mi prove kantis al miaj amikoj. Ili tuj entuziasmiÄ is. Ni tre Å atis tion. Ni komencis viziti detruitajn stratojn kaj kantis. Preterpasantoj kun masko kaj dorsosako haltis kaj sidiÄ is ĉirkaÅ­ nin. Ni kantis, kaj ili kantis kune, kaj fine tio fariÄ is granda kantado kun larmoj.
En malfacila situacio ĉe ni restas nur io, kio ekzistas en la profundo de nia koro. Scio, kiun ni akiras en la posta vivo, defalas. Tiam ni bezonis tiujn kantojn. En la rifuÄ ejoj, kiam ĉiuj havas malfacilon, kantu tiujn kantojn kune.
Nun mi ofte havas koncertojn pri tiuj kantoj en lernejoj kaj maljunulejoj.
(la ĵurnalo Mainiĉi, la 22an de aprilo)

Ni havas kantojn nomatajn “kantoj aprobitaj de la ministerio de edukado†. AntaÅ­e en ĉiuj elementaj lernejoj tiuj kantoj estis devigaj, tial la plejparto de la popolanoj povas kanti ilin. La plej amata kanto estas “Hejmloko†. Kiam homoj aÅ­skultas Ä in, ili certe emociiÄ as, rememorinte siajn junajn tagojn, kaj maljunuloj nepre larmas. Ĉi-foja cunamo detruis belajn hejmurbojn kaj vilaÄ ojn, tial tiu kanto des pli emocias aÅ­skultantojn. Jam en televido mi multfoje vidis homojn larmi je tiu kanto.

Kuna kantado
rememorigas al ni
karan hejmlokon,
belan sed jam perditan,
kun espero por morgaÅ­

歌声㠧㠿㠪㠮心㠫 è˜‡ã‚‹
㠆㠾㠗㠵る㠕㠨明日㠸㠮希望

Kanto-kafejo
(letero de s-ino Ĉiba Mieko 62-jara, el la rubriko « Â Letero al la redaktantoj  » en la ĵurnalo Akahata la 25an de aprilo)

La 10an de aprilo ni, 20 korusanoj de Koruso de Sendai, organizis Kanto-kafejon. 60 partoprenantoj kaj ni 20 arde kantadis dum 2 horoj kun kantisto KitagaÅ­a Tecu. Ĉiuj venis ĉi tien kun sia doloro, sed kiam ni ekaÅ­skultis melodion de la unua kanto, ĉiuj laÅ­te kriis : “Ni vivas !†Kantoj kaj melodioj eniris en nian koron same kiel akvo en sekan sablon. Ni kantis kaj kantis. ... Kiam ni havas esperon por la morgaÅ­o, ni ne rompiÄ as. Ni ĉiuj vivas kune ! Kantoj havas grandan forton. Kune kanti havas pli grandan forton ! La regiono Toohoku neniam malvenkos ! Ni kune komencu paÅ i antaÅ­en eĉ malrapide !

* En la 1960-aj jaroj multe furoris « Â Kanto-kafejoj  » en la tuta Japanio, en kiu partoprenantoj, pagante kafon, kantis kune kun kanto-gvidanto. Nun tiutempaj junuloj emeritiÄ as/is kaj denove ekfuroras tiu kanto-kafejo. S-ro KitagaÅ­a Tecu eble ne kantis tiutempe, sed agadas longe kiel fama kantisto en la demokratia movado.

Larmoj je la lerneja kanto
La 21an okazis ceremonio por novaj lernantoj de la elementa lernejo OokaÅ­a en la najbara lernejo IinokaÅ­a. La lernejo OokaÅ­a estas tiu lernejo, kiun atakis la cunamo kaj kies 70% de la lernantoj mortis aÅ­ malaperis. Unu el la tri novaj lernantoj estis Hiracuka Tooma.
Li havas aÅ­ havis fratinon Koharu, kiu estis en la 6a lernojaro de la sama lernejo kaj finus la kurson tie en marto, sed la cumano forprenis Å in. Al la ceremonio akompanis Toom-on lia patrino Naomi. Åœi decidis ne plori dum la ceremonio, sed tio ne eblis. Kiam Å i aÅ­dis la lernejan kanton, kiun Å ia filino ofte kantis, Å i ne povis reteni siajn larmojn.
Mezlerneja uniformo de Koharu atendas Å in en la ĉambro. Rigardante Ä in, Tooma diris al sia patrino : “Mia fratino iris al la paradizo. Mi lernos diligente, ankaÅ­ por Å i†.
(la ĵurnalo Mainiĉi, la 22an de aprilo)