La 09an de decembro

La 9an de decembro

Mia draste Å anÄ ita vivo post 3.11
Transmigrado de FukuÅ ima al Saitama

Anonima lernantino 16-jara :

Ekde la 11a de marto mia vivo tute Å anÄ iÄ is. Mi translokiÄ is de mia urbo Namie en FukuÅ ima al la gubernio Saitama. Nun mi pli kaj pli alkutimiÄ is al la vivo ĉi tie, pro kio mi iom post iom povas retrorigardi mian pasintan vivon post la tertremo kaj pripensi mian estontecon. Unuflanke mi volas pli bone alkutimiÄ i al la nuna vivo, sed aliflanke, sentante, ke la nuna vivo fariÄ as mia ĉiutagaĵo, apartiÄ o de mia hejmo maltrankviligas min.

Okazis la granda tertremo

Je la 14a horo kaj 46 minutoj okazis la tertremego de la Orienta Japanio. Kiam mi estis lernanta historion en la klasĉambro en la unua etaÄ o, aÅ­diÄ is malagrabla bruo, kiun mi neniam antaÅ­e aÅ­dis, kaj kun Ä i andiÄ is aliaj bruoj el diversaj lokoj. Tiuj, eligante el poÅ telefonoj, avertas la alvenon de tertremo. Post kelkaj sekundoj venis tremoj, do ni kaÅ is nin sub la tablojn kaj atendis la finon de la tremado. Komence la tremo estis malgranda, sed venis pli kaj pli da skuoj. Mi sentis min moviÄ i ambaÅ­flanken kun la tablo. Mi bone memoras la plorkriojn de miaj panikitaj amikoj. Mi estis realtive trankvila kaj pensis, ke fine venis tiel nomata “Tertremo apud la gubernio Mijagi†.
Kiam finis la tertremo, ni fuÄ is en la sportejon, sed ni estis maltrankvilaj pro oftaj postaj tremoj. Lernantoj en la 3a kaj la 4a etaÄ oj subenvenis. Fine venis unu lernantino en la rulseÄ o kun instruisto. Kiel maltrankvila Å i estis, estante sola en la ĉambro dum kelkaj minutoj !
En la poŠtelefono de mia amiko mi vidis la scenojn de la cunamo, kiuj donis al ni tiel grandan Šokon, ke ni perdis niajn voĉojn. Eĉ ni, kiuj spertis tiun grandan tertremon, ne povis kredi, ke tiel granda cunamo efektive okazas.
Feliĉe mi povis kontakti miajn gepatrojn, sed troviÄ is ne malmultaj, kiuj ne povis fari tion. En tiu tago ni tranoktis en la lernejo, ĉar la nacia vojo al la lernejo estis inundita kaj en la lernejo elektro kaj akvo bone funkciis, dum oni ne sciis, kio okazis kaj okazos hejme. Sed kiam miaj gepatroj diris al mi, ke mi restu en la lernejo, rigardante multajn reveni hejmen, mi sentis min kvazaÅ­ forlasita de mia familio,.
En mia urbo Namie troviÄ as la distrkto Ukedo, fama pro fiÅ kaptado. Kiam mia instruisto informis al ni kiel onidiron, ke Ukedo malaperis, mi opiniis, ke tia afero neniam povas okazi, sed kiam mi vidis mian amikon el Ukedo plori, mi devis akcepti la realon, kaj bedaÅ­ras, ke mi povas fari nenion.

Nia vagada vivo komenciÄ is

Tiun nokton okazadis tertremoj ĉiun kelkan minuton, tial mi ne povis dormi, dume mi pensis pri miaj familianoj kaj hejmenrevenintaj amikoj. La sekva tago estis longa tago. Gimnastikejo de mia lernejo fariÄ is kadavrejo. Mi sciis, ke mia domo situanta ĉirkaÅ­ 10 kilometrojn proksime de la nuklea centralo n-ro 1 estis inkludata en la malpermesita zono. Poste kun miaj gepatroj, kiuj venis al la lernejo, mi rifuÄ is al la domo de mia parenco situanta 20 kilometrojn fore de la centralo. En tiu domo kolektiÄ is ĉirkaÅ­ 20 homoj, sed je la 15a horo kaj 36 minutoj okazis eksplodo de la reaktoro, kaj ni denove rifuÄ is ĉe la familio loÄ anta pli malproksime.
Kiam ni estis tie, mi havis la plej malfacilan tempon, ĉar ni ne konis tiun familion. Ni ne povis bani sin, nek uzi poÅ telefonon. Sed mi komprenis, ke mi ne devas plendi pri tio, kaj konvinkigis min, diarnte al mi, ke ĉiuj havas similan malfacilon. En tiu distrikto troviÄ is kelkaj rifuÄ ejoj, kiujn mi vizitis por vidi la staton kaj por serĉi miajn amikojn, sed mi bedaÅ­ris veni, ĉar en la gimnastikejoj kaj lernejaj ĉambroj estis tiel plenaj de homoj, ke ili ne povis eĉ kuÅ i, kaj krome necesejoj estis tre malpuraj. Ĉe la enirejoj oni montris nomojn, el kiuj homoj serĉis siajn familianojn kaj konatojn. Ĉar tiu tertremo okazis posttagmeze, familianoj, estante en apartaj lokoj, ne povis facile kontakti unu la alian.

Al la gubernio Ibaraki

Poste, postlasinte niajn geavojn, kiuj volis resti en FukuÅ ima, ni translokiÄ is al la domo de mia onklo en la gubernio Ibaraki, najbara gubernio de FukuÅ ima. Tiun tempon mankis benzino en la tuta orienta Japanio, kaj ankaÅ­ nia aÅ­tomobilo haltis survoje pro manko de benzino. Ni dormis en la aÅ­tomobilo, kaj en la sekvanta mateno, ni veturis per ĵus funkciinta trajno al Ibaraki.
En la hejmo de mia onklo ĉio estas normala, tute malsame kiel en mia urbo kaj en la rifuÄ ejoj. Mi sentis min tre fremda en tiu vivo. En FukuÅ ima nur malmultaj vendejoj estis malfermaj, tial ni devis veturi al malproksimaj urboj, timante elĉerpiÄ on de benzino, sed ĉi tie ĉiuj vendejoj funkciis. Tiam unuan fojon mi povis kontakti miajn amikojn per poÅ telefono, kaj iom sentis min trankvila, sed kiam mi pensis pri miaj amikoj en rifuÄ ejoj kaj geavoj en FukuÅ ima, mi sentis min peka, demandante min, ĉu mi sola rajtas vivi en tiu bona stato.

Al la gubernio Saitama

Poste, juÄ inte, ke ni ne povos baldaÅ­ reveni al FukuÅ ima, ni venis al la gubernio Saitama, kie loÄ as mia onklo. Ni celis loÄ i ĉi tie iom longe, do mi serĉis superan mezlernejon, kiun mi vizitos. Tio donis al mi ne malgrandan streson, ĉar decidi novan lernejon signifas, ke mi ne povos facile reveni al FukuÅ ima, tial en mia koro naskiÄ is emo prokrasti la decidon. Mian lernejon en FukuÅ ima mi mem elektis, sukcesis eniri post diligenta preparado kaj vizitis unu jaron, do mi amis Ä in. Lernantoj en la nova lernejo certe elektis Ä in same kiel mi, do mi timis, ke ili akceptos novajn lernantojn kiel min kun varma koro, sed miaj novaj samklasanoj estis tre bonkoraj. Mi atendis, ke ili demandos min pri la tertremo, cunamo kaj la akcidento de la reaktoroj, sed ili preskaÅ­ nenion demandis. Nun mi pensas, ke tio venis de ilia zorgo pri mi, sed ne estas Ä ene nek dolorige al mi respondi pri tiuj aferoj. Mi eĉ volis, ke mi parolu al ili pri miaj spertoj.

Kvar monatoj pasis

Jam pasis kvar monatoj post la tertremo. Mi apartiÄ is de samklasanoj de mia eksa lernejo kaj de aliaj amikoj de miaj infanaj tagoj. Mi sentas min malÄ oja, ne havante/onte Å ancon renkontiÄ i ilin tiom longan tempon aÅ­ eĉ dum mia vivo.
Mi perdis miajn amikojn, mi devis havi streson en la nova lernejo, mi devis nove komenci ĉion, mi ne povis repreni valorajn posedaĵojn el mia hejmo, kaj la urbo kaj la gubernio tre malrapide restariÄ as. Ĉion malbonan kaÅ­zis la elektra centralo. Se Ä i ne ekzistus, mi povus vivi same kiel antaÅ­e, tiamaniere mi ofte pensas, sed foje venas alia opinio.
Ja ni perdis multon pro la nuklea centralo, sed antaÅ­ la akcidento Ä i donis multon al ni. La urboj evoluis dank’ al la centralo. Labori por TEPCO estis honorinde, tial multaj volis labori por la kompanio. Eĉ nun multaj laboras en la centralo por la riparado, inkludante patrojn de miaj amikoj. La centralo estis nia najbaro, kaj sen Ä i multaj ne povus vivteni sin.
Kiam mi forlasis FukuÅ ima-on, mi unuan fojon rimarkis, ke FukuÅ ima estas grava por mi. Nun Ä i fariÄ is fama pro la akcidento, sed mi ne volas Ä ian tiamanieran famiÄ on. FukuÅ ima estas provinca gubernio sed plena de bela naturo kaj bongustaj manÄ aĵoj. Mi volas, ke la tertremo ne rompu tradiciajn festojn kaj kulturaĵojn. Mi volas, ke FukuÅ ima fariÄ u loko, kiun multaj eksterlandanoj volas viziti. Tio ne eblos tuj, sed certe en la proksima estonteco. Por tio mi volonte kunlaboros, kaj Ä is tiu tempo mi strebe lernos en tiu ĉi loko.
(Tradukita el la organo de la Nova Angla Edukado, la novembra numero 2011)