Åœulco pri esperantigo de propraj nomoj

Certe anka ? ne estos malbone, se ?ia ortografio estos tiom proksima kiom eble al la nacialingva ortografio.

Certe estos rekomendinde, almena ? en specialaj kazoj, ke la Esperantigita formo anka ? rilatu al la historio de la originala nomoformo.

Certe estos ne malbone, se la Esperantigita formo estas por Esperantistoj tiom agrable prononcebla kiom eble.
Certe estas evitinde, ke ?i estu homonimo de alia Esperanta vorto.
Espernta prefikso a ? sufikso.

Estas evidente, ke plej ofte en la praktiko tiuj diversaj postuloj reciproke sin malhelpas, sin ekskludas. Oni ne povas efektivigi la maksimumon de ĉiuj, eĉ ne ekzistas metodo por eltrovi, kiu formo estus optimuma rezultanto el ĉiuj. La ? mia persona sperto dum plujara eksperimentado mi konvinki ?is, ke plej bone oni traktu ĉiun propran nomon kiel unuopan individuan kazon.

Tio ne ekskludas, ke oni sufiĉe ofte povas procedi la ? analogioj, sed estus iom stulte provi absolutigi iun tian procedon kaj rigore apliki ?in ĉiam. Oni balda ? trovi ?us en senelirejo.

Estus anka ? iom stulte postuli, ke la Esperantigita formo permesu inversi la procedon, permesu mal-Esperantigi ?in, permesu ankora ? rekoni en ?i la originan formon. Tio ?enerale ne estos ebla, nek necesa. Por ?ui dramon de Åœekspiro a ? por paroli pri ties a ?toro, oni tute ne bezonas scii, kiu estas la nacialingva nomo de tiu dramisto. Tio fari ?as dezirinda a ? necesa nur, kiam oni translimas Esperantujon. Sed tio ne plu koncernas la Esperantan lingvon.

Ĉiu unuopa Esperantigo do devas esti krea akto, kaj ?ia rezulto unue ne povas esti pli ol provizora helpilo en la cirkonstancoj, por kiu ?i estas kreita. Äœi unue nur povas esti nenio alia ol propono al la Esperantistaro. Al kiu la propono ne plaĉas, mem kreu a ? uzu alian formon. En la lingvo estas forta tendenco, elimini malta ?ga ?ojn. Nur iom post iom la uzo de certa Esperantigita formo ?enerali ?os, kaj tiam estos veninta la momento, en kiu ?i eniros la vortarojn kaj fari ?os definitive asimilita Esperantero.