Myamoto Masao : Japano, kiu mortis en la fronto en Hispanio

La 3-an posttagmeze la vapor ?ipo Normandio forlasis la kajon de Novjorko cele al Havro, la franca havenurbo.
Sur la kajo staris neniu forvidanto por ili, 96 volontuloj el Usono, kiuj rapidis por partopreni la hispanan civilan militon por savi la laboristojn, kamparanojn kaj inteligentulojn en la popolfronto. Serenis la tago, sed fortis la vento.

Unu el ili, 36-jara junulo, restis staranta sur la ferdeko kaj fiksis sian rigardon al la urbo. Vestita en simpla laborjako, kiel elmigranta laboristo, li staris muta, kontemplis la havenon. Pli kaj pli malproksimi ?is la statuo de la Libero, kaj la griza maro kun siaj blankaj dentegoj bojis al la ?ipflankoj. Kredeble lian koron mordis la rememoro pri la infaneco, kiun li pasigis kiel orfo en Hakodate, japana norda havenurbo. Pri la juneco, kun tramigro kaj kontra ?le ?a enmigro en Usonon, kun diversaj bataloj en maldekstra laborista sindikato kaj kompartio, kun amareco de laborista kariero kiel subkuiristo a ? kuirmastro en Novjorko, kaj unue kaj fine la rememoro pri sia amatino.

Jack Sirai li nomis sin, sed neniu sciis lian veran nomon. Kompreneble en la registro li devis esti ne Jack, sed io tia a ? tia. Eble nur Sirai, familia nomo povis esti la vera, sed...

Al la malproksima horizonto li sendis sian saluton, al siaj usonaj kaj japanaj kamaradoj en Novjorko kaj en la koro li kriis : ¡No pasarán !, la hispanajn vortojn, kiujn li sole sciis, samkiel la a ?toro siatempe, kaj kredeble samkiel multaj, sennombre multaj kamaradoj en tiu tempo.
Tra Havro, trans Pireneoj, tra Barcelono kaj Valencio, ili, 96 volontuloj atingis Albacete, la bazon de la Internacia Brigado, je la 6-a de januaro. La bataliono Abrahamo Linkolno, al kiu ili apartenis, komencis sin ekzerci ĉi tie. Kvankam la famo de la bataliono estis granda, ?i estis komence nur amaso da senekzercaj rekrutoj. Ilin ekzercis iamaj veteranoj en la unua mondmilito. Ne nur simplaj vicsoldatoj sed anka ? suboficiroj kaj oficiroj trovi ?is en la volontula armeo. Por savi la popolfronton ili alkuris el diversaj terpartoj, kaj sin organizis en la Internacia Brigado (certe sub la zorgo de Kominterno). Ekzemple la batalionon Thälman estris Ludoviko Renn, iama germana oficiro, a ?toro de kontra ?militaj romanoj, kaj anta ? cio esperantisto. (Poste li fari ?is la stabestro de la 12-a Internacia Brigado.)

Roberto Merriman, 28-jara majoro kaj komunisto, filo de arbhakisto, diplomito de Nevada Universitato kaj lektoro de Kalifornia Universitato, estris la batalionon Linkolno. Sirai estis lokita kiel kuiristo, pri kiu posteno li estis malkontenta : Fi, mi venis Hispanion ne por kuiri, sed por buĉi fa ?istaĉojn !

La batalionon baptis la milita fajro unue en Jarama, la gor ?o por Madrido, kaj ?i ne atingis bonan sukceson. Dum tiu batalo Sirai povis batali kiel riflisto sed ne kiel kuiristo.

Granda formacio de novtipaj germanaj bombaviadiloj komencis kovri la ĉielon super la alta ?o Romanillos kaj komencis ?uti grandajn a ? malgrandajn bombojn tapi ?e, kaj plon ?ante mitraladis sarke. La amika flimko restis absolute malavanta ?a kun aviada forto je 5 kontra ? 20.

La bazo de la monteto Mosquito sin etendis longe, de la alta ?o Romanillos ?is la landvojo de Brunete-Boadilla, kaj estis pli malalta ol la pozicio de la amika flanko. Nenia kreska ?o tie povis ?irmi la volontulojn disde la malicaj okuloj de hitleraj aviadiloj, tiel ke, eĉ brankardoj por vunditoj ja povis veni nur vespere, kaj kamionoj proviantaj al la fronto ja devis transkuri la fajron de la malamikoj. Sed, se oni ne okupus la alta ?on Mosquito, oni ne povus sukcese batali. La 8-an, 9-an kaj 10-an de junio, la bataliono Linkolno batalis sangan batalon kaj pli kaj pli alproksimi ?is al la e ?o de la alta ?o, sed de tie plu mar ?i ?i ne povis.

La tuta zono restis komplete sekigita sub la rostanta suno. La monto montris sian ha ?ton disfenditan kaj de kugloj kaj de la sunradioj. La rivero Guadarrama elseki ?is kaj montris nur flavan riverujon. Al la batalantoj mankis akvo serioze kaj infera soifo ilin turmentis. Mankas akvo, mankas akvo ! La lango ?veli ?is kaj la korpo perdis la vivsenton. Sirai kaj liaj kamaradoj fosis kaj fosis la teron en la valo. Kiam ili fosis iomete, sekaj tereroj falis deflanke apud iliaj piedoj. Ili tamen fosis fervore tiel, ke fine io akvosimila elfiltri ?is. Plu fosis ili, kaj akveroj aperis.
Akvon ! akvo ! Kiam ili metis akverojn sur sian langon, odoris mulokadavro. Muloj ja iris tien reen en la valo, anstata ? kamionoj, kiuj mankis al la popola flanko. Fetora, sed akvo ! Kelkaj soldatoj malsekigis sian gor ?on apena ?e.

Matene de la 11-a, granda eskadrono malamika du ?is la batalionon Linkolno per bomboj kurtene, pli ol cent bomboj dra ?is ilin. Sirai sin kroĉis al la fundo de sia ?irmotruo por ke li ne forblovi ?u pro la bombfala ventego. Kiam aviadiloj forflugis, li povis apena ? konscii ?i, ke li ankora ? vivas. Kien kamaradoj ? Ĉu mi nur sola postvivas ? Pasis sekundoj, kaj ĉi-foje - eksplodis kuglego kaj skrapis la tersurfacon...

La bombatako ĉesis. Ĉiu eliris el sia sirmotruo kaj fiksis siajn okulojn al la malamika pozicio. Aperis ok tankoj sur la e ?o, ilin sekvis piedsoldatoj... kaj venis ?is la bazo de la deklivo. La malamikoj ja povis supozi, ke la defendantoj ekstermi ?is komplete.

La tankoj trankvile venis ?is 500 metrojn proksime. Jen amikaj du kontra ?tankaj kanonoj kovrite atendantaj je densejo ekpafis. La unua tanko estis momente kovrita de fajro kaj falis freneze. Ĉe la dua salvo aliaj du tankoj detrui ?is, kaj la aliaj turnis sian kapon kaj reiris al sia anta ?a pozicio, sed amikaj kugloj plu persekutis ilin tiel ke nur unu tanko sukcesis eskapi.

Forkuris la tankoj, tamen malamikaj piedsoldatoj sin kroĉis al la tero kaj ankora ? obstine da ?rigis sian rampadon je anta ? 500 metroj. La amikoj ekmutis. Tiam oficiro el la malamika vico ekstaris kaj kriis ion. Sekvis lin fasistaj soldatoj.

Atendis Sirai kaj liaj kamaradoj spirhalte kun mitraloj. Sirai tremetis. Kugloliveristo li estis. Sperta pafisto Ray kun ?viteroj brilantaj sur la frunto flustris :

"Estu trankvilaj, kamaradoj. Ankora ? dudek kvin jardoj ! Streĉaj sekundoj."