Elekti kolorojn : grizaj Verda kaj ruĝa Blanka kaj nigra
Ĝisdatigita lundon la 9an de septembro 2024 . Ĝis nun estas 2952 tekstoj   Rss  Indekso  Privata spaco  Kontakto
Informoj | Libroj | Dokumentoj | SAT-organo | Frakcioj | SAT-kulturo | Fakoj | Ligoj | Ar ?ivo | Venonta kongreso | Membriĝi
UNUA PAÄœO

En la sama rubriko

puce Alberto Fernandez : La ideologia stumblo inter socialismo kaj (la) internacia lingvo (artikolo)
puce David Kelso : Esperante pri kio, efektive ? (prelego)
puce Djémil Kessous : Ra ?mismo kaj novliberalismo (artikolo)
puce Djémil Kessous : Ra ?mismo kaj postmodernismo (artikolo)
puce Federacio de Laboristaj Esperantistoj en la periodo 1911-1941
puce Jakvo Åœram : Esperanto kaj ’Alternativa Tutmondismo’
puce Jakvo Åœram : Kion signifas por mi Esperanto (prelego)
puce Ludoviko Renn : Esperanto-literaturo (artikolo)
puce Michel Duc Goninaz : La lecionoj de “La dan ?era lingvo†- esperantismo, politiko kaj “ne ?traleco†(artikolo)
puce Mikaelo Onfrajo (Michel Onfray) : Ĉe du lingvaj ekstremoj (anta ?parolo por la esperanta eldono de trakta ?o pri ateologio)
puce Petro Levi : Esperanto kiel kultura mondolingvo el vidpunkto de franca komunisto (eltira ?o de prelego)
puce T-ĉemizo : Internacia solidareco

Djémil Kessous : Ra ?mismo kaj postmodernismo (artikolo)


Averto


En Sennaciulo (2010, 07/08), mi rapide priskribis la modernan revolucion (a ? Modernadon), kun ties fulmaj progresoj, ekonomia, demografia, kultura, ktp… anka ? kun la paroksismigo de ĉiaspecaj malegalecoj. Ekinta anta ? du kaj duona jarcentoj, ?i estas la plej grava evento, kiun la homo iam spertis … Mi anka ? elvokis ?ian fre ?an kvieti ?on, komenci ?inta en la lasta kvarono de la 20a jarcento (notinde kun la malakcelo de la demografia kaj ekonomia kreskoj).



La Modernado prezentas anka ? vastan ideologian superstrukturon, la modernismon, kiu estas kompleksa mondkoncepto, kun ties klerisma, liberalisma au socialisma eroj. La pli fre ?a postismo, kiun mi priskribas ĉi-poste, montri ?as same grava ideologia superstrukturo de tiu modernado dum ties malforti ?anta stadio… anka ? kompleksa fenomeno, kvankam interesa… ni provu pli klare vidi…

POSTMODERNISMO, POSTCIONISMO, RA ?MISMO KTP ; POSTISMAJ IDEOLOGIOJ DE LA MALFORTIÄœANTA MODERNADO



Post la Dua Mondmilito okazis la plej favora periodo de la Modernado, glora epoko de la kapitalismo kun ties alti ?o de la profitkvoto (forta sed provizora), anka ? kun la "fordisma kompromiso", kiu kreskigis la mezajn klasojn en la riĉaj landoj de la Centro. Sekve de ?i, dum la lasta kvarono de la 20a jarcento, pli precize ekde la nafta krizo de 1973, montri ?is du grandaj signoj de malforti ?o de la homa progreso, kaj do de la moderna revolucio : la progresiva malakcelo de amba ? tutmondaj kreskoj, ekonomia kaj demografia. Malgra ? la konverto de kreskanta kvanto de landoj al la liberala sistemo, malgra ? ilia tra ?mata integri ?o en la tutmonda merkato (vd. Naomi Klein, "La ?okdoktrino, kresko de ruiniga kapitalismo", 2007), malgra ? la da ?rigo de la tekno-scienca progreso, tiu malakcelo pli kaj pli evidenti ?is (pri kio ĉiuj homoj, a ? preska ?, devas ?ojegi).

Eĉ iom anta ? la komenco de tiu malforti ?o, ekmontri ?is ideologio karakteriza al la fina periodo de la moderna revolucio : la postismo. Tiun ideologion oni povas retrovi en la samcelaj raportoj rilate al la "fino de ideologioj" (Bell, 1960), la "fino de la politiko" (same), la "fino de l’ historio" la ? ?ia usona versio (Kojève, 1968, Fukuyama, 1989), la "post-industria socio" (Touraine, 1969, Bell, 1973), la "postmoderno" (Lyotard, 1978), la Esperanta ra ?mismo (ekde la manifesto de 1980) kaj finfine en la "postcionismo" (Åœlomo Sand, 2008). Mi rapide resumos la genezon de tiu ideologio anta ? ol ekzameni pli atente, iujn el ?iaj komponantoj.

En 1960, la usona sociologo Daniel Bell publikigis verkon La Fino de Ideologio. Äœia subtitolo, la elĉerpo de politikaj ideoj en la 1950aj jaroj, eksplicite difinis la enhavon. La a ?toro, meze de la glora periodo, kiu sekvas la Duan Mondmiliton, vidis en sia lando la finon de sociaj klasoj, de radikalaj alfrontoj, de paroksismaj, pasiaj, politikaj antagonismoj, la malaperon de la kontestema intelektulo kun la samtempa elstari ?o de politikulo, kiu pli ĉefas ol sia programo, kun lia kapo, kiu pligravas ol siaj entenantaj ideoj. La grandaj diferencoj inter respublikanoj kaj demokratoj komencis malaperi enkondukante tion, kio estis okazonta en la aliaj liberalaj demokratioj. Kun tiu socio de la spektaklo, kiun Debord estis balda ? trafe analizonta (1967), ekis la erao de la amaskomunikiloj kaj ties fakistoj. Sed jam la pragmatismo (a ? praktikismo) fari ?is "la fundamenta usona politiko" (vd. Birnbaum, 1975). Kaj la maljuna E ?ropo estis alvokita sekvi tiun movadon origine usona.

Kelkajn jarojn sekve de tiu "post-ideologiismo", montri ?is la korelativa koncepto de "post-industria socio". La sama Daniel Bell (The Coming of Post-Industrial Society, 1973) tiam atingis tiuteme la formalajn konkludojn de la franca sociologo Alain Touraine, kiu jam publikigis la verkon La Postindustria Socio (1969), observante prie la malprogreson de primara kaj sekundara sektoroj de la ekonomio, dediĉitaj al la produktado de materiaj riĉa ?oj, kaj la samtempan kreskon de la terciara dediĉita al servoj kaj aliaj nemateriaj riĉa ?oj.

Jam, komence de la 19a jarcento, Hegel, granda admiranto de la imperiestro Napoleono la Unua, estis imaginta lin aboli la e ?ropajn fe ?dismojn kaj realigi la finon de la historio. Unu jarcenton kaj duonon poste, tiu malnova hegela posthistoriecismo iel renaski ?is sub sia usona formo. En 1968 la franca filozofo Alexandre Kojève (rusdevena, origina nomo Kojevnikov), spirita patro de la usonaj novkonservativuloj (kun Leo Strauss), starigis interesan tezon : la ? li la usona vivmaniero (American way of life) estis "la speco de vivo propra al la post-historia periodo, la nuna ĉeesto de Usono en la mondo anta ?montrante la estonton, ’ĉiaman nuntempon’, de la tuta homaro". Alivorte, Hegelo erarintus nur portempe, proksimume je unu jarcento kaj duono : sekve de amba ? mondmilitoj de la 20a jarcento, "la homara avangardo" (uson-e ?ropa, atlantika) estus "virte atinginta la finon kaj la celon, nome la veran historifinon". La cetera mondo, la "provincoj de la tutmonda imperio", devis nur "envici ?i" ; en tiu historia misio la bombaviadiloj B. 52 de la prezidento Lyndon Johnson devis anstata ?i la "grumblulojn" de la napoleona infanterio [1].

Dudek jarojn poste, Francis Fukuyama reaktualigis la tezojn de Kojève per artikolo publikigita en 1989, iom anta ? la disfalo de la berlina muro kaj la politika kolapso de la oriente ?ropaj ?tatoj. Iomete pli poste, sekve de la granda disspliti ?o de la Soveta Imperio de 1992, li pliriĉigis sian teorion per dika libro, La Fino de la Historio kaj la Lasta Homo. La ? li, la homa historio – "kohera kaj orientita" – estis kondukonta la plej grandan parton de la homaro al la liberala demokratio, "fina formo de ĉia homa registaro".

Intertempe, dum la 1970aj jaroj, naski ?is kion oni kutime nomas postmodernismo, unue en artoj, en literaturo (1971, Ihab Hassan, The Dismemberment of Orpheus : Toward a Postmodern Literature), en arkitekturo (1977, Charles Jenck, The Language of Postmodern Architecture), finfine en filozofio kaj sociaj sciencoj kun Jean-François Lyotard kaj ties Kondiĉo postmoderna (1979).

Envere, la postmodernismo konsistigas ege kompleksan movadon, kiun ni balda ? ekzamenos pli atenteme. Necesas anta ?e finfini tiun etan retrospektan raporton menciante du pli fre ?ajn ideologiojn, kiuj partoprenas en tiu ampleksa mondkoncepto : la "ra ?mismon" de la Esperanto-movado kaj la plej fre ?an postcionismon.

En 1905, sekve de la Bulonja kongreso, estis adoptita deklaracio, kiu tiam difinas la esencon de la esperantismo notinde : "penado disvastigi en la tuta mondo la uzadon de lingvo ne ?trale homa". La celoj de tiu esperantisma movado estis klare modernismaj, universalismaj kaj klerismaj. Sepdek kvin jarojn poste, en 1980, junaj esperantistoj kunvenantaj en Ra ?mo (urbo de Finlando), publikigis manifeston, en kiu ili eksplicite celas kritiki tiujn "pracelojn" de la Esperanto-movado. Tiuj-ĉi, kiuj serĉadis "propran identecon", asertis, ke "la oficialigo de Esperanto estas nek ver ?ajna nek esenca dum la 80aj jaroj". Ilia manifesto difinis la esperantistaron kiel "mem elektitan diasporan lingvan minoritaton". La juna post-esperantismo celis tiel forvi ?i la malnovan klasikan esperantismon. Pli poste, en 1998, parto (sed ne la tuto) de tiu "ra ?misma" movado kuni ?is en nova organizo, la "Esperanta Civito". Dum la tradicia Esperanto-movado da ?re celis disvastigi sian lingvon "ne ?trale homan", dum la maldekstra Esperanto-movado da ?re agadis en SAT, sennacieca asocio celante transpasi, jam per siaj strukturoj, la nuntempan naciisman mondon, la nova Civito komencis funkcii kun strukturoj trakopiitaj el la klasika naciisma sistemo.

Du vortojn, finfine, pri la postcionismo. Respegulante la tutan postismon, kiu konsideras nepreterpasebla reala ?o la modernan mondon kaj ties multoblajn naci- ?tatojn, la postcionismo celas finfini la klasikan cionisman tradicion kun ties teorio de la ĉiam endan ?erigita juda ?tato. Äœi konsideras la israelan naci- ?taton reala ?o definitive starigita, nepreterpasebla : tiam la tradicia cionismo, juda naciismo, malaperas por forlasi la lokon al la israela naciismo. Åœlomo Sand, elstara israela historiisto al kiu oni ?uldas la malkonstruon de la mito pri la "juda popolo", estas grava reprezentanto de tiu movado. Li estas, samtempe, por la du ?tata solvo surbaze de la landlimoj de 1967 (envere du naci- ?tatoj, je la plej bona kazo, sed tri teritoriaj entoj, kun debatinda statuto rilate al Jerusalemo), kaj kontra ? la rajto je reiro de la palestinaj rifu ?intoj. Tial ke li ne kontestas la esencajn strukturojn de la klasika ?tato, tiu historiisto kun, pli ?enerale, la postcionisma movado en kiu li partoprenas, montri ?as ege ligita al la postismo (oni povas konsulti, interrete en la franca, lian interparoladon kun Pierre Barbancey publikigitan en la komunisma ?urnalo L’Humanité de la 15a de aprilo 2009).

Oni povas do provi koncizan difinon de tiu speciala mondkoncepto observante, ke ties diversaj ideologoj iel imagas sin alvenintaj en postmoderna socio jam realigita en la landoj de la triumfanta liberalismo tutmonde ?enerali ?onta. Ĉiuj a ?toroj, kiuj partoprenas en tiu postisma galaksio, eksplicite a ? ne, konsideras la liberalismon finfina celo de la historio, almena ? "la malplej malbona escepte de ĉiuj aliaj". Oni ja ?atus trovi iun etan mencion rilate al postkapitalisma socio ĉe la postistoj. Estis historio sed ?i ne plu estas, moke komentus Marx tiuteme… a ? ?i estas tuj fini ?onta. Tiel, la ? Bell, "la fino de ideologioj" estas ĉefe la fino de l’ komunismo, ?i anka ? estas la finvenko de preciza ideologio, la liberalismo.

Envere, la fenomeno, kiun ĉiuj-ĉi a ?toroj traktis "fino", estas nur lasta kaj senespera provo de akcelo, nur nova anta ?enfu ?o realigita per tiu tuta sistemo devigata anta ?eniri por ne fali. Tiel, en la la ?dire "post-industria" socio, malgra ? la notinda kresko de la terciara sektoro ĉi-supre observita, oni neniam produktis tiom da varoj (plejofte translokigante ilian fabrikadon) ; malgra ? la ?enerala kresko de la produktiveco, oni neniam tiom laboris (en aktivoj plejofte senproduktivaj, burokrataj kaj sterilaj) ; en la la ?dire fino de la politiko, kiu estas prefere degenero, ni estas super ?utitaj per balotismaj polemikoj venantaj de la dekstra a ? maldekstra flankoj, kiuj sin renkontas kaj alfrontas en kreskanta politika marĉo per tiom da retorikaj paroladoj malbone ka ?antaj la pure materiajn veta ?ojn de tiuj, kiuj partoprenas en iu sensignifa politikisma ludo sub la indiferenta rigardo de kreskanta nombro da personoj ; la balota sindeteno atingas pintojn, notinde en la malriĉaj kvartaloj. Siavice, sangabundaj konfliktoj stampas la "finon de la historio" anta ?viditan de Kojève-Fukuyama ; la centraj ?tatoj eksportadas ilin al periferio, kiun ili da ?re detruas okaze de tiu murda anta ?enfu ?o…

Enkadre de tiu rapida studo de la postisma ideologio, endas rapide reiri al la postmodernismo, filozofia movado pri kiu la diversaj verkoj montras la saman karakteriza ?on : ian nekompreneblecon, kiu aperas ekde Lyotard, kun komplikega frazeologio, ofte scienceca, konfuze rilatanta al la pritraktita temo kaj malfacile alirebla al la komuna popolo. La postmodernismo signas tie sian disi ?on kun la malnova tradicio de la popola edukado iniciatinta ekde la klerismo. Tiun novan modon denuncis fama trompa ?o muntita de la profesoro Sokal [2].

Tiu obskura karaktero tamen prezentas nur akcesora ?on, epifenomenon, tial ke ege surprizigajn tezojn montras tiu la ?dire "postmoderna" filozofio. Lyotard (1979), ekzemple, ne plu kredas je la "grandaj rakontoj", kiaj tiuj de "la emancipo de la subjekto racia a ? laborista, la disvolvo de la riĉeco" (p. 7) a ? tiu de "la senklasa socio" (malanta ?a kovrilo). La ?enerala progreso realigita de la homaro, fenomeno prave starigita ekde la klerismaj filozofoj, estas finfinita : kiam venas la socioj al la erao t.n. postindustria, tiam venas la kulturoj al la erao postmoderna (p. 11).

Oni notu prie gravan kontra ?diron interne de la postisma movado : la hegela posthistoriecismo de Kojève-Fukuyama, la ? kiu la liberala okcidenta socio devas fatale ?enerali ?i en la ceteran mondon, ne vere kongruas kun la postmoderna filozofio de Lyotard ; tiu lasta, ege fascinata far la ?aoso kaj la necerteco, ne multe kredas je la historio kohera kaj orientita de Kojève-Fukuyama. Dum tiuj ĉi da ?re sin ligas al iu optimisma tradicio de la klasika modernismo, la postmodernuloj estas senteble influitaj de ia multikulturismo, eĉ de la kultura relativismo la ? kiu "ĉiuj kulturoj samvaloras".

Kvankam multaj postmodernuloj sincere kontra ?is la kapitalismon anta ? sia "konverto" (samkiel siaj romantikismaj anta ?uloj cetere), iuj fojfoje evoluis akordi ?ante bone kun tiu sistemo (kiam ili ne ludis subtilan duoblan ludon). Baudrillard, kiun oni kutime konsideras postmodernulo, tiel trapasis de eksplicita denunco de la konsumisma liberalismo (La socio de konsumado, 1970) ?is apologio de la liberala Usono (Ameriko, 1986). Male, Hardt kaj Negri, situi ?antaj ĉe la maldekstra alo de tiu movado, provas malfermi iujn perspektivojn. Oni agnoskos al ili la prian meriton anta ?vidi transpason de la naci- ?tato.

"La kapitalismo bone fartas" sugestas Hardt kaj Negri (p. 330) anta ? ol aserti, ke "la modernado fini ?is" (p. 349). Amba ? kontra ?dirajn tezojn oni trovas en verko publikigita en la jaro 2000, precize kiam eksplodis la interreta veziko, anta ? la 11a de septembro 2001, anta ? la samjara invado de Afganio kaj de Irako (marto 2003), anta ? la krizo de l’ "subprimes" (a ?tumno 2008). Malgra ? notinda malakcelo, la kvotoj de la tutmondaj kreskoj, ekonomia kaj demografia, da ?re estis "modernaj". La riĉeco da ?re akumuli ?is ĉe iuj, la mizero ?enerali ?is ĉe aliaj, ja pli plimultnombraj. La procesio de la privatigoj, senreglamentoj, malreguligoj kaj aliaj translokigoj da ?re anta ?eniris. Ni devas do disopinii kun tiuj a ?toroj : la Modernado ne fini ?is, eĉ se kelkaj signoj pensigas, ke ?i proksimi ?as al sia fino, eĉ se la kapitalismo, kiu ludis fundamentan rolon en tiu fenomeno, neniel ?ajnas bonfarta hodia ?.

Do, kvankam la tutmonda kresko senteble malakcelis depost la glora periodo de la postmilito (vd. Maddison, 2001), "la kreskado de la riĉeco" da ?ris, malgra ? kion Lyotard asertis. "Je certa grado de sia evoluo, la materiaj produktadfortoj de la socio kontra ?as la produktadkondiĉojn a ? – kio estas nur ?iaj juraj esprimoj – la proprietkondiĉojn en kiuj ili ?istiam movi ?is. De evoluivaj formoj de la produktadfortoj tiuj ĉi kondiĉoj renversi ?as al ties katenoj. Tiam komenci ?as epoko de socia revolucio. Kun la ?an ?o de la ekonomia bazo malordi ?as anka ? la tuta giganta superstrukturo", skribas Marx (1859). La produktadfortoj konsinderinde progresis dum amba ? lastaj jarcentoj, okazigante iujn malordigojn bone konatajn. Hodia ?, la novaj produktivaj gajnoj realigitaj aspektas ja akcesoraj ; sed la tutrenversoj, kiujn ili okazos, ne tiel fini ?is. Ni koncedos al la postmodernuloj (kaj pli ?enerale al la postistoj), ke ?ermoj de la estonta socio pli ol iam ĉeestas en la hodia ?a, kvankam decidigaj ?an ?oj ankora ? ne okazis.

… Ja grandega nebulozo estas tiu galaksio de la postismo ; ni observis ĉi-supre nur kelkajn el ?iaj ?eneralaj trajtoj [3].

Envere, malgra ? tio, kion sugestas ĉiuj-ĉi a ?toroj, spite al signoj de spirmanko observitaj ĉi-supre, la moderna socio ne kvalite ?an ?i ?is dum la lastaj jardekoj. Kaj ĉiuj-ĉi – postpolitikistoj, postindustriistoj kaj aliaj postmodernuloj – kiuj jam sin imagas en ia post-historia socio, kiu naski ?intus kvaza ? senkonscie (oni ne tro scias precize kiam), kuras anta ? gravaj senrevigoj.

Djémil Kessous


Bibliografio

 Bell D. (1960), The end of Ideologie. On the exhaustion of political ideas in the fifties, ("La fino de la ideologio, Pri la elĉerpo de politikaj ideoj dum la 1950aj"), The free press of Glencoe, Illinois, USA 1960.

 Birnbaum P. (1975), La fin du politique ("La fino de la politiko", temas pri interesa recenzo, en la franca, farita pri la temo), Seuil.

 Fukuyama F.

(1989), The End of History ? ("La Fino de la Historio ?"), en usona revuo The National Interest, somero de la menciita jaro.
(1992), The End of History and The Last Man, New York ("La fino de Historio kaj La Lasta Homo"), The Free Press.


 Hardt & Negri M. & A. (2000), Empire ("Imperio"), Harvard University Press, la ĉi-supre indikitaj pa ?oj rilatas al la franca eldono (Exils, 2000).

 Klein N. (2007), The Shock Doctrine, The Rise of Disaster Capitalism ("La Åœokdoktrino, La Kresko de Ruiniga Kapitalismo"), Knopf Canada.

 Kojève A. (1947), Introduction à la lecture de Hegel ("Enkonduko al la legado de Hegel") Gallimard, 1947 (la elvokita piednoto estas en reeldonado de 1968, sama eldonisto, mi konsultis la pli fre ?an eldonon de 1990).

 Lyotard J.-F. (1979), La condition postmoderne ("La postmoderna kondiĉo"), éditions de Minuit.

 Maddison A. (2001), The World Economy, A millenial Perspective ("La Tutmonda Ekonomio, Jarmila Perspektivo"), verko samtempe aperigita en la franca, L’économie mondiale, un perspective millénaire, OECD-OCDE.

 Marx K. (1859), Zur Kritik der politischen Oekonomie ("Pri la kritiko de la ekonomia politiko") Berlin, 1859.

 Sokal A. kaj Bricmont J. (1997) Impostures Intellectuelles ("Intelektaj Trompa ?oj") Odile Jacob.

 Touraine A. (1969), La société post-industrielle ("La post-industria socio"), Denoël.

Notoj :

[1] La ĉi-supre menciita aserto de Kojève la ?dante al la "American way of life", datumanta de 1968, trovi ?as en ampleksa noto aldonita al lia kurso de 1933-1939 (poste publikigita en 1947, vd. bibliografion, la cititaj diroj estas en la pa ?oj 436-437).

[2] Alan Sokal, profesoro de fiziko en universitato de Nov-Jorko, ridindigis la postmodernulojn per fama trompa ?o. Li sendis tekston tute falsigitan, apokrifan – Transpa ?i la Limojn : Direkte al Transforma Hermene ?tiko de la Kvantuma Gravito (la enhavo estas tiel freneza kiel la titolo) – al fama usona revuo Social Text, kiu ?in senprokraste publikigis (n° 46/47, printempo-somero 1996), kvankam tiu miksa ?o estis plen ?topita per absurda ?oj kaj aliaj mallogika ?oj. Sokal celis parodii la pse ?do-sciencan vortumadon de iuj la ?modaj francaj a ?toroj (Lacan, Baudrillard, Derrida, Kristeva, Deleuze, Latour, ktp.), kiujn li eksplicite kritikas kiel postmodernulojn. Kiam la trompa ?o estis malkovrita, tio kompreneble ekigis grandan skandalon. Oni notu, ke la obskura karaktero de la skribado ne estas specife postmoderna afero. Jam Hegel estis malfacile alirebla kaj suferis iujn kritikojn tiuteme. Lin elvokante, Marx, kvankam multe influita de li, konfesis al sia patro esti lacigita de la "groteska kaj roka ?eca melodio" de lia filozofio (letero de la 10a de novembro 1837). Tamen io montri ?as el la hegela dialektiko kaj el la matematikaj ekzemploj, kiujn li donas, kio estas malpli evidenta ĉe la postmodernuloj. "Ĉio, kio estas obskura, ne nepre estas profunda", skribas Sokal kaj Bricmont tiuteme (1997, p. 188). Sed tiu faktoro ?ajnas nuntempe ?enerali ?i fari ?ante obskurantismo proprasence. Oni ja sindemandas ĉu, por esti eldonita hodia ?, moderna a ?toro (do ne nur postmoderna) ne devas esti obskura, kio ofertas la avanta ?on protekti kontra ? dolorigaj refutoj.

[3] Krom la diferencaj post-modernaj tendencoj ĉi-supre elvokitaj, en la angla pa ?o Wikipedia estas ankora ? menciitaj, "post-anarkiismo", "post-humanismo", "post-koloniismo" eĉ "post-marksismo". Indas ĉi-tie distingi disde la postismo iujn tendencojn nov-romantikismajn, kiuj montri ?is en la tre riĉa kadro de la marksismo kun la tradicio esence kritika de la skolo de Frankfurto, pli speciale kritika al progreso, kaj eĉ anta ? tiu lasta kun Georges Sorel kaj ties Elrevigoj far la progreso (1908). La postismo, ekde Daniel Bell kaj male al ĉia romantika tradicio, ?enerale akceptas la progreson realigitan en la riĉa
 mondo, kvankam iuj a ?toroj povas popunkte esti kritikaj al kelkaj el ?iaj efikoj, kia la dissolvo de la socia ligilo.

 

Sennacieca Asocio Tutmonda (SAT)

67 av. Gambetta
FR - 75020 Paris

Retadreso : kontakto_ĉe_satesperanto.org
Pri financa ?oj : financoj_ĉe_satesperanto.org
Retejo : http://satesperanto.org/
Tel : (+33) 09 53 50 99 58

Po ?tkonto n-ro 1234-22 K, La Banque Postale, Paris
IBAN : FR41 2004 1000 0101 2342 2K02 064
BIC : PSSTFRPPPAR
Konto de SAT ĉe UEA : satx-s
Konto de SAT ĉe PayPal : financoj_ĉe_satesperanto.org

Por renkonti ?i kun SAT-anoj en Parizo, informi ?u ĉe la sidejo de SAT-Amikaro

Se vi havas demandojn pri SAT, skribu al la SAT-oficejo en Parizo
a ? al via peranto

Pri teknikaj problemoj sur la pa ?o, skribu al pa ?o-aran ?ulo.

Privata ejo
Danke al spip

fabrikita en esperantio