Frederiko Nietzsche : Mia feliĉo

Kiam serĉad’ lacigis min,
ektrovis mi la ?sente.
Pro longa vent-obstin’,
mi velas ĉiuvente.

PS :

Mi tradukis la poemon por Maria Nazaré Laroca, kiu deziris, ke mi traduku ?in.

Mi persone ne tre ?atas la verkiston, ĉar li estis tro ofte nur vantulo kaj ventulo, kiu preska ? ĉiam verkis nenia ?ojn, sed li diris ilin ĉiam eksterordinare sprite, tion oni devas lasi al tiu hamstrorada defetisto. Stilmastro li estis sendube. Anka ? vakaj bareloj povas soni kiel la granda Händel, se muzikisto lerte sonigas ilin. Jam kiel junulo mi legis la ĉefverkon Zaratustra de Nietzsche, mi estis fascinita, ja ?okita, sed jam tiam mi demandis min, sed kion li volis diri per tio ? Kaj kiel li povis verki tiel ankora ? post Marks ? Tion mi ne komprenas ?is nun. Kaj tial mi ĉeokaze relegas lin, li eĉ havas lokon en mia librobretaro proksime de la lito, sed la ?menmse mi pli kaj pl rifuzas lin.

Ankora ? plian kritikon mi devas meti al la fanfaronulo N. : preska ? ĉio, kio ne estis bona je mia adorata Jack London (ekz. la superhomo kaj la imagita supereco de la blanka raso), estis fakte kunka ?zita de la orgojlo de Nietzsche. Ne estis avanta ?o por Jack London, ke N. entute tro impresis lin. Jack London eĉ ne sciis, ke ĉio, kio estas interesa pri Nietzsche, estis ?telita de Maks Stirner, ĉar tiu estas la originalo, Nietzsche estis nur ties aĉa kopio. Kaj Stirner ne estus la fascina Stirner, se ekzemple Marks ne estus estinta lia studkolego kaj biereja klubokamarado. Proksime de giganto eĉ nano ?etas grandan ombron. (HGK)