Henriko Heine : Demandoj (prozpoemtraduko)

Ĉe l’ maro, ĉe l’ trista nokta maro
Staras junulo-viro,
Kun veplena brust’, kun duboplena kapo,
Kaj kun mornaj lipoj demandas la ondojn :

"Ho solvu l’ enigmon de l’ vivo,
La praan turmentantan enigmon,
Pri kiu cerbumis jam kelkaj kapoj,
Kapoj hieroglifĉapelaj,
Kapoj kun turban’ aŭ nigra biret’,
Perukokapoj kaj miloj da pliaj
Povraj ŝvitantaj homokapoj -
Diru do, kio estas la hom’ ?
De kie la hom’ venis, kien iros ?
Kiu loĝas tie sur orobrilaj steloj ?"

Murmuras la ondoj sian eternan murmuron,
Vent’ blovas, flugas la nuboj,
Briletas la steloj indiferente kaj fride,
Kaj stultul’ atendas respondon.

tradukis Hans-Georg Kaiser

Heinrich Heine
Fragen

Am Meer, am wüsten nächtlichen Meer
Steht ein Jüngling-Mann
Die Brust voll Wehmut, das Haupt voll Zweifel,
Und mit düstern Lippen fragt er die Wogen :

"O löst mir das Rätsel des Lebens,
Das qualvoll uralte Rätsel,
Worüber schon manche Häupter gegrübelt,
Häupter in Hieroglyphenmützen,
Häupter in Turban und schwarzem Barett,
Perückenhäupter, und tausend andere
Arme, schwitzende Menschenhäupter-
Sagt mir, was bedeutet der Mensch ?
Woher ist er kommen ? Wo geht er hin ?
Wer wohnt dort oben auf goldenen Sternen ?"

Es murmeln die Wogen ihr ew’ges Gemurmel,
Es weht der Wind, es fliehen die Wolken,
Es blinken die Sterne, gleichgültig und kalt,
Und ein Narr wartet auf Antwort.