Marcos Roitman Rosenmann : La afrika elmigranto - sango kaj morto

Ili estas homaj esta ?oj kiel vi kaj mi kiuj vivas submetitaj al kondiĉoj de submundo ne pro la propra volo nek pro la deziro de la naturo. Anka ? ne pro la dia volo. La ekzisto de Dio ne tu ?as ilin. Dum jarcentoj ili serĉas klarigojn pri sia situacio de ekspluatado kaj novkoloniismo. La misiisto perfortis ilian kulturon kaj skandali ?is pro la malvesto de iliaj korpoj kaj la simpleco de iliaj vivoj. Li altrudis al ili la ferman moralon de okcidento. La viroj el la malsamaj kamparaj etnoj estis vestitaj per pantalonoj kaj kalsonoj kaj la virinoj devigitaj uzi mamzonojn kaj kovri siajn mamojn pro katolika a ? protestanta deco. Post kvin jarcentoj da da ?ra ?telo de vivoj kaj riĉecoj kontra ? mamzonoj, kalsonetoj kaj kalsonoj, hodia ? la afrikanoj deziras tion kion ?uis la koloniantoj, kiu estis montrita kiel parto de mondo al kiu ili rajtos post la suvereneco. La ?dire ili estas kamerunoj, angolanoj, ni ?erianoj a ? liberianoj. Kvankam kelkfoje, kiam ili estas arestitaj en Hispanio ili ne agnoskas sian civitanecon kaj diras sin senpatrujanoj cele al la evito de la ellandigo. Interesa paradokso.

En ordo bazita sur la ekonomio de merkato, oni argumentas ke la labor-forto ne havas landlimojn nek civitanecon, ?i estas varo kiu cirkuladas libere por esti kontraktita. Transloki ?i por labori ne devus esti problemo, almena ? en la teorio. Sed la elmigrado de senpaperaj afrikanoj al la E ?ropo de la 25 fini ?as ĉiam egale : ellandigo. Fakte, hodia ? la imperiisma dinamiko al Afriko estas ka ?ita sub la ideologio de la tutmondi ?o. La plej malriĉaj landoj kies elmigrantoj mortas provante iri en E ?ropon per Hispanio, per Äœibraltaro a ? per Maroko devenas el Liberio, Eburio, Ganao a ? Siera Leono, riĉaj pri la produktado de diamantoj. Ili ne estas malriĉaj landoj, sed malriĉigitaj de Okcidento, kunkulpanto pri la tenado de koruptaj registaroj kaj pri la subteno de tiranaj politikoj cele al la ricevo de krudaj materialoj por ?iaj novaj strategioj de produktado. Ne necesas mencii la uranion, kalion, oron, fosfaton, kobalton, nikelon, ba ?ksiton, kolombiton, kupron, stanon, petrolon, kromon, gason, karbon, feron, grafiton, glimon, plumbon o amianton produktitajn de la afrikaj landoj, nek la fla ?ron kaj fa ?non de la maraj fi ?kaptejoj. Äœi bezonas labor-forton malmultekostan, en kondiĉoj de kvaza ?sklaveco kaj politikajn re ?imojn fidelajn kaj amikajn. Ĉio ĉi estas bezonata por la bona vivo en niaj landoj de la unua mondo.

La civilizacio de la materiala progreso kies plej grandaj reprezentantoj estis la ? la epokoj la radio, la telefono, la trajno, la a ?to, la kolor-televidilo, la komputilo, la portebla telefono, la teknologio kapabla porti la homon en la lunon kaj satigi milionojn da konsumantoj sur la planedo batalas kontra ? si mem, la ?altoj de la elmigrantoj super la muro de Ce ?to kaj Melilo rebatas la miton de la progreso. Äœi ne estas por ĉiuj. Multaj devas resti for. Tio estas la kapitalismo. Äœi estas por malmultaj, ?i ne povas esti ?eneraligita. Tio nur validas por la mondo de la ideoj. Äœi ne povas plenumi la revon igi laboristoj kaj konsumantoj ĉiujn homojn de la planedo, ĉar ?i kolapsus. Äœi estas sistemo ekskluda. Äœia respondo por tiuj kiuj volas igi realo la promeson de laboro por ĉiuj, paperoj por ĉiuj, estas la konstruado de muroj pli altaj kaj la militismigo de la konflikto- zonoj. Peti pli da gvardioj kaj timigi la kura ?ajn afrikanojn per kugloj el ka ??‰uko, radaroj kaj novaj teknologioj. Okcidento havas sian kvoton plena. Ne estas spaco por afrikanoj, latinamerikanoj kaj ?enerale por triamondanoj.

Socioj kie la kronika malsato, la morto pro malsato, la paludismo a ? la diareo estas kutima ?o kiu ?ajnas la inferon de Danto. Sed se krome oni aldonas la etnan militon, la da ?ra senpluvecon, la ?teladon fare de la multnaciaj entreprenoj, la eksternan ?uldon, estas kompreneble ke la junuloj forlasas siajn vila ?ojn kaj urbojn serĉante la paradizon. Ne estas mirige ke la postvivantoj foriras el tia realo. Ili preferas morti sur ?ipeto sen direkto, dronigitaj en la akvoj de Cabo Blanco a ? en la ?ibraltara maro. Sed same skandale estas vidi al la infanoj kaj junuloj vesti sportajn vesta ?ojn de futbalaj e ?ropaj skipoj kun nomoj de konataj futbalistoj, korbopilkajn ?uojn kaj ĉian malmankantajn vesta ?ojn kolektitajn kaj senditajn el la E ?ropo de la 25 fare de la NRO-oj. Tio produktita en Afriko per labor-forto kvaza ?sklava kaj infana kaj aĉetita en E ?ropo kontra ? ora prezo revenas en Afrikon kiel karitata donaco sen monprofitaj celoj. Mensogo poste malkovrita. La afrikanoj vestas Lacoste, Adidas a ? Armani en la versio uzita, kvankam mi estas certa pri tio ke ili ?atus vesti ilin novajn. Tamen, iliaj vivoj estas metitaj en tiu ĉi mondo de la bildoj projektitaj de la televido, aparato kiu ĉeestas la urbojn, kvankam la elektro kaj la trinkebla akvo estas luksoj. La revo ?an ?i la vivon por la propra familio kaj por si mem estas en ilia menso, realigi ?in estas afero de la volo, ?parado kaj iom da sufero.

Ni skandali ?as pro la aidoso, la kronika malsato, la seksaj mutiloj kaj ĉio kion ni konsideras malevoluo en la disvolvo kaj respekto de la homa kondiĉo. Tamen, ni pensas ke tiuj malbonoj kiuj tu ?as la afrikajn popolojn estas parto de historio en kiu miksi ?as faktoroj de institucia koruptado, tribaj militoj, manko de regebleco kaj, kompreenble, nekapablo generi merkaton kaj kapitalismon. Nenion a ? malmulton oni povas fari sen entrepren-spirito kaj sen laboristoj eskpluateblaj. Ne estas kondiĉoj. Äœi estas kontinento destinita al la malsukeceso. Iliaj registaranoj riĉegaj voja ?as per luksaj a ?toj kun siaj sekvantoj. Se Amín Dada, Bokassa o Selassie malaperis, ni havas re ?ojn en maroko a ? tiranojn en Ekvatora Gvineo, ekzemple. Pro tiuj kialoj, ĉiutage centoj da afrikaj civitanoj forlasas siajn hejmojn, siajn vivajn historiojn, siajn malmultajn posedojn kaj komencas aventuron makulitan de sango kaj morto. Beda ?rinde la kapitalismo nur propronas al ili ekspluatadon, malrapidan morton. Kelkaj tion preferas, la plimulto eĉ ne tion. Alia granda paradokso.

Tradukis PF, la teksto aperis en la gazeto La Jornada