Letero 048a

De vicgrafo de Valmono al prezidant-edzino de Turvelo

(Stampita de Parizo)

Post ŝtormeca nokto, dum kiu mi ne fermis okulojn, post senĉesa agitado de voranta ardo, post tuta disfalo de ĉiuj fortoj de mia animo, mi venas, sinjorino, peti ĉe vi trankvilon ege bezonatan, kvankam ĝin mi ne ankoraŭ esperas ĝui. Ja mia situacio, dum mi skribas, plene konigas al mi la nerezisteblan potencon de amo ; mi apenaŭ konservas sufiĉe da memrego por iom ordigi miajn pensojn ; jam mi antaŭvidas, ke tiun leteron mi devos interrompi antaŭ ĝia fino. Nu ! ĉu mi ne rajtas esperi, ke mian nunan konfuzon vi iam partoprenos ? Mi tamen aŭdacas pensi, ke se vi bone konus ĝin, vi ne tute indiferentus. Kredu min, sinjorino, la frida kvieteco, la dormo de l’ animo, kiu similas morton, ne vekas feliĉon ; nur la viglaj pasioj tion povas ; malgraŭ la turmentoj, kiujn mi suferas pro vi, mi certe prave asertas, ke en la nuna tempo mi estas pli feliĉa, ol vi. Vane pezas sur min via malesperiga rigoro ; mi tamen eskape tute allasas min al amo kaj forgesas en ĝia deliro la seneliron, kien vi emas peli min. Mi volas tiel venĝi kontraŭ la ekzilo, al kiu vi min kondamnis. Neniam mi havis tiom da plezuro, skribante al vi ; neniam mi sentis en tiu faro emocion tiel mildan kaj tamen tiel viglan. Ĉio ŝajnas pliigi mian fajron : l’ aero, kiun mi spiras, estas plena de volupto ; eĉ la tablo, sur kiu mi skribas, por la unua fojo konsekrita al tia uzo, iĝas por mi l’ altaro sankta de l’ amo. Ĉar sur ĝi mi skribis la ĵuron de eterna amo al vi, ĝi do plibeliĝos antaŭ miaj okuloj ! Pardonu, mi petegas, la konfuzon de mia ardo. Mi eble devus malpli allasi min al sensaj tumultoj, kiujn vi ne dividas. Sed nun mi devas forlasi vin dum tempo, por kvietigi ebriiĝon senhalte kreskantan, kaj min venkantan.

Mi revenas al vi, sinjorino, certe kun la sama kutima diligento. Tamen mian senton de feliĉo nun anstataŭas konscio de kruela manko. Sed kial paroli pri miaj sentoj, kiam mi vane provas vin konvinki ? Post tiom da senĉesaj klopodoj memfido kaj kuraĝo samtempe forlasas min. Ju pli intense mi memoras la plezurojn de amo, des pli akre mi sentas la bedaŭron de ties manko. Mi vidas saveblecon nur en via kompatemo nun ege bezonata kaj tamen apenaŭ esperata de via korfavoro ! Sed restas mia amo plej malofenda, plej respektema ; eĉ plej rigora virtulino ne devus timi ĝin ; sed mi ĉesu plilonge priskribi mian suferon. Certa ke vi, ties kaŭzo, ne partoprenas ĝin, mi ne trouzu vian komplezon ; ĝuste tion mi farus, se mi plu pentrus mian aflikton. Mi nur aŭdacas petegi respondon de vi ; neniam pridubu la sincerecon de miaj sentoj.

Skribita el P... datita : El Parizo, la 30an de Aŭgusto 17**.