DELTO DE DANUBO - Sur la vojo de la trezoroj

Ĉu ni revu kune ? Ni povus revi ke ni trovis mapon... mapon malnovan, kelkloke bruldifektitan, iomete ĉifritan... Feliĉe, la vojo, kiun Ä i montras al ni, restis sufiĉe klare indikita. Ĉu Ä i kaÅ as malnovajn padojn de la piratoj, kiuj - bone koninte ĉiujn angulojn de la danubaj lagoj - atakadis la peze movantajn turkajn Å ipojn, Å arÄ itajn per rabaĵoj el la Rumanaj Princlandoj ? Ĉu, eble, Ä i estas sekreta vojo de la aÅ­dacaj Ä enovaj komercistoj, kiuj faris prosperan negocon ĉe la enflueoj de Danubo ? AÅ­ ĉu Ä i estas indikilo por retrovi la kaÅ ejon de trezoro, kun ĉifro konata nur de la lerta kartografo ?

Ni vojaÄ u al la lokoj kien Ä i vokas nin. Kaj - kiu scias - eble ni malkovros respondon al ĉi-tiuj demandoj...

La deirpunkto estas la urbo TULĈEA, apud kiu la kartografo kaligrafiis Aegyssus - la antikva nomo de la haveno, kiu estas "la pordo de la Delto".

La nuna nomo aperis nur en 1595. Unu jarcento poste, La Montraye, la adjutanto de la militema reÄ o Karlo XII de Svedio, trovis en Tulĉea septuran fortikaĵon.

Meze de la 19-a jarcento, la scienculo Boucher de Perthes - la fondinto de la paleolitika arkeologio - parolas pri sia pasado tra la "fortigita urbo Tultcha", kiu prezentas "unu el la plej agrablaj vidindaĵoj, kiujn oni povas renkonti..."

La Milito por la Sendependenco de Rumanio estis entuziasme akceptita en Tulĉea, kaj la rumanajn armeojn oni atendis tie kun tri triumfarkoj. La monumento, rememoriganta tiun militon (1877 - 1878), dominas ankoraŭ la urbon. De tie, de la supro, ni povas vidi ke Tulĉea "grimpis" sur deklivojn, la domoj "malsupreniras" al la haveno, dismetitaj en grandega amfiteatro.

Por ripozi kaj iom refreÅ iÄ i, nin atendas la terasoj de la restoracioj, super la kvieta fluo de la riverego kie, antaÅ­ la enÅ ipiÄ o, ni povas refortiÄ i per acideta fiÅ supo de huzkapoj kaj stufita karpaĵo kaj ankaÅ­ per blanka vino de NiculiÅ£el kaj ruÄ a vino de Babadag, kiuj kolektis la tutan sunon de DobroÄ o (la regiono inter Danubo kaj la Nigra Maro).

Finfine ni enÅ ipiÄ as en modernajn "hotelÅ ipetojn", ekipitaj per duÅ ejo, TV, aparaturo kontraÅ­ la pikoj kaj por refreÅ igi la aeron.

Super ni svarmas la mevoj, agrabla venteto blovas sur la ferdekon de la Å ipo. Post Ĉeatal, kie la brako Tulĉea disduigas siajn akvojn, ni lasas dekstren la branĉon Sfantu Gheorghe (Sankta Georgo) kaj ekveturas laÅ­ la branĉo Sulina pli larÄ a, plena je pigraj meandroj, kun la bordoj salikoriĉaj. Ni pasas la domojn de diversaj vilaÄ oj ; antaÅ­ ĉiu domo troviÄ as pintekstrema, gudrita boato, kies grandecon oni mezuras per la nombro de la transversaj traboj de la framo ; en la Delto, la boato estas ĉaro, biciklo, aÅ­tomobilo...

Ni tranoktos sur hotelÅ ipetoj, al Maliuc.

La sekva tago estas dediĉita por "inspekti" laÅ­dezire, la vidindaĵojn de la Delto...Uzante boatojn por remi aÅ­ motor-boatojn, la amatoroj de fiÅ kaptado povas elprovi siajn Å ancojn...Oni povas reveni kun la nasoj plenaj je fiÅ oj : siluridoj, karasoj, bramoj, sandroj kaj, malpli ofte, graseta karpo. La plej malfeliĉa malbonÅ anculo sentos subitan "frapon" de la manÄ ema fiÅ o, post kio la resto dependos de la majstreco de fiÅ isto, de la forto de la Å nuro kaj la kapricoj de la bobeno.

Sed eĉ la vojaÄ o sur la lagoj aÅ­ braketoj de la Delto povus esti fabela periplo : sovaÄ aj anasoj ekflugas je kelke da metroj de ni, la eta kaj malpeza galinulo Å ajne marÅ as sur la akvo (sed fakte Ä i tretas klinitan kanon, nevideblan), podicipo petolas, ludante kaÅ ludon kun ni. Nigraj kormoranoj, elegantaj blankaj egretoj kaj flavetaj ardeoj restas senmovaj Ä is ni alvenas proksime-proksime de ili. La nufaroj malfermas siajn senmakulajn kalikojn...

Je, en proksimeco, la mirindaĵojn de la praa arbaro LETEA altiras nin. Sed la tempo kuras.

Norden, ni direktiÄ as al MILA 23 - tipa fiÅ ista vilaÄ o, kies infanoj, onidire, "unue lernas naÄ i kaj remi, kaj poste iri" : kredeble, ja de tie devenas la monda kaj olimpia ĉampiono Ivan PaÅ£aichin (Pacajkin) - "la homo kun ora kanuo".

Tra la braketo Eracle oni atingas la Lagon MatiÅ£a en la suda parto de la nacia parko RoÅŸca - Buhaiova - vera trezoro de birdaro kun timemaj kaj izoliÄ emaj paroj de cignoj, aroj de pelikanoj - de kie, je nura bruo, ekflugas ĉiuj specoj de birdoj, kovrante la ĉielon...

Vespere, laÇ” elekto, ni povos vespermanÄ i kutiman, eÇ”ropan manÄ aĵon aÇ”, post la pasado de la kuloj, ni povas manÄ i ekstere, sidante ĉe tendarfajro super kies ardaĵo ni povos etendi rostostangojn kun perko aÇ” karaso ĵus eligitaj el la ondoj de Danubo. Äœis malfrue, elprovante la virtojn de la fama vino de Murfatlar, ni povus rememori kaj rakonti niajn belajn travivaĵojn de la tago ĵus pasinta...La fajro flagretas, projekciante niajn gigantajn ombrojn sur la nebulojn leviÄ antajn rekte el la lagoj...Kiu ankoraÇ” scias en kiu jarcento ni troviÄ as ?

Eble la aromoj de la malnova vito, eble la ĉielo alta kaj glazurita per pli multaj steloj ol aliloke, kiu iÄ as multe pli profunda dum la estingo de la fajro, igas nin - nun, dumnokte, antaÅ­ nia reveturo al Tulĉea - ekkonscii kiajn trezorojn, pli valorajn ol la tuta oro de l’ mondo, malkaÅ is al ni la Delto de Danubo, laÅ­ la vojo signita sur la malnova mapo.

Kaj ni, kiuj trovis Ä in, senavare donacas Ä in al Vi, dezirante ankaÅ­ al Vi baldaÅ­ ekveturi "sur la vojo de la trezoroj"...

legu ankaÅ­ : Geografio de la Danuba Delto