DELTO DE DANUBO - Sur la vojo de la trezoroj

Ĉu ni revu kune ? Ni povus revi ke ni trovis mapon... mapon malnovan, kelkloke bruldifektitan, iomete ĉifritan... Feliĉe, la vojo, kiun ?i montras al ni, restis sufiĉe klare indikita. Ĉu ?i ka ?as malnovajn padojn de la piratoj, kiuj - bone koninte ĉiujn angulojn de la danubaj lagoj - atakadis la peze movantajn turkajn ?ipojn, ?ar ?itajn per raba ?oj el la Rumanaj Princlandoj ? Ĉu, eble, ?i estas sekreta vojo de la a ?dacaj ?enovaj komercistoj, kiuj faris prosperan negocon ĉe la enflueoj de Danubo ? A ? ĉu ?i estas indikilo por retrovi la ka ?ejon de trezoro, kun ĉifro konata nur de la lerta kartografo ?

Ni voja ?u al la lokoj kien ?i vokas nin. Kaj - kiu scias - eble ni malkovros respondon al ĉi-tiuj demandoj...

La deirpunkto estas la urbo TULĈEA, apud kiu la kartografo kaligrafiis Aegyssus - la antikva nomo de la haveno, kiu estas "la pordo de la Delto".

La nuna nomo aperis nur en 1595. Unu jarcento poste, La Montraye, la adjutanto de la militema re ?o Karlo XII de Svedio, trovis en Tulĉea septuran fortika ?on.

Meze de la 19-a jarcento, la scienculo Boucher de Perthes - la fondinto de la paleolitika arkeologio - parolas pri sia pasado tra la "fortigita urbo Tultcha", kiu prezentas "unu el la plej agrablaj vidinda ?oj, kiujn oni povas renkonti..."

La Milito por la Sendependenco de Rumanio estis entuziasme akceptita en Tulĉea, kaj la rumanajn armeojn oni atendis tie kun tri triumfarkoj. La monumento, rememoriganta tiun militon (1877 - 1878), dominas ankora ? la urbon. De tie, de la supro, ni povas vidi ke Tulĉea "grimpis" sur deklivojn, la domoj "malsupreniras" al la haveno, dismetitaj en grandega amfiteatro.

Por ripozi kaj iom refre ?i ?i, nin atendas la terasoj de la restoracioj, super la kvieta fluo de la riverego kie, anta ? la en ?ipi ?o, ni povas reforti ?i per acideta fi ?supo de huzkapoj kaj stufita karpa ?o kaj anka ? per blanka vino de Niculi ?el kaj ru ?a vino de Babadag, kiuj kolektis la tutan sunon de Dobro ?o (la regiono inter Danubo kaj la Nigra Maro).

Finfine ni en ?ipi ?as en modernajn "hotel ?ipetojn", ekipitaj per du ?ejo, TV, aparaturo kontra ? la pikoj kaj por refre ?igi la aeron.

Super ni svarmas la mevoj, agrabla venteto blovas sur la ferdekon de la ?ipo. Post Ĉeatal, kie la brako Tulĉea disduigas siajn akvojn, ni lasas dekstren la branĉon Sfantu Gheorghe (Sankta Georgo) kaj ekveturas la ? la branĉo Sulina pli lar ?a, plena je pigraj meandroj, kun la bordoj salikoriĉaj. Ni pasas la domojn de diversaj vila ?oj ; anta ? ĉiu domo trovi ?as pintekstrema, gudrita boato, kies grandecon oni mezuras per la nombro de la transversaj traboj de la framo ; en la Delto, la boato estas ĉaro, biciklo, a ?tomobilo...

Ni tranoktos sur hotel ?ipetoj, al Maliuc.

La sekva tago estas dediĉita por "inspekti" la ?dezire, la vidinda ?ojn de la Delto...Uzante boatojn por remi a ? motor-boatojn, la amatoroj de fi ?kaptado povas elprovi siajn ?ancojn...Oni povas reveni kun la nasoj plenaj je fi ?oj : siluridoj, karasoj, bramoj, sandroj kaj, malpli ofte, graseta karpo. La plej malfeliĉa malbon ?anculo sentos subitan "frapon" de la man ?ema fi ?o, post kio la resto dependos de la majstreco de fi ?isto, de la forto de la ?nuro kaj la kapricoj de la bobeno.

Sed eĉ la voja ?o sur la lagoj a ? braketoj de la Delto povus esti fabela periplo : sova ?aj anasoj ekflugas je kelke da metroj de ni, la eta kaj malpeza galinulo ?ajne mar ?as sur la akvo (sed fakte ?i tretas klinitan kanon, nevideblan), podicipo petolas, ludante ka ?ludon kun ni. Nigraj kormoranoj, elegantaj blankaj egretoj kaj flavetaj ardeoj restas senmovaj ?is ni alvenas proksime-proksime de ili. La nufaroj malfermas siajn senmakulajn kalikojn...

Je, en proksimeco, la mirinda ?ojn de la praa arbaro LETEA altiras nin. Sed la tempo kuras.

Norden, ni direkti ?as al MILA 23 - tipa fi ?ista vila ?o, kies infanoj, onidire, "unue lernas na ?i kaj remi, kaj poste iri" : kredeble, ja de tie devenas la monda kaj olimpia ĉampiono Ivan Pa ?aichin (Pacajkin) - "la homo kun ora kanuo".

Tra la braketo Eracle oni atingas la Lagon Mati ?a en la suda parto de la nacia parko RoÅŸca - Buhaiova - vera trezoro de birdaro kun timemaj kaj izoli ?emaj paroj de cignoj, aroj de pelikanoj - de kie, je nura bruo, ekflugas ĉiuj specoj de birdoj, kovrante la ĉielon...

Vespere, laÇ” elekto, ni povos vesperman ?i kutiman, eÇ”ropan man ?a ?on aÇ”, post la pasado de la kuloj, ni povas man ?i ekstere, sidante ĉe tendarfajro super kies arda ?o ni povos etendi rostostangojn kun perko aÇ” karaso ?us eligitaj el la ondoj de Danubo. Äœis malfrue, elprovante la virtojn de la fama vino de Murfatlar, ni povus rememori kaj rakonti niajn belajn traviva ?ojn de la tago ?us pasinta...La fajro flagretas, projekciante niajn gigantajn ombrojn sur la nebulojn levi ?antajn rekte el la lagoj...Kiu ankoraÇ” scias en kiu jarcento ni trovi ?as ?

Eble la aromoj de la malnova vito, eble la ĉielo alta kaj glazurita per pli multaj steloj ol aliloke, kiu i ?as multe pli profunda dum la estingo de la fajro, igas nin - nun, dumnokte, anta ? nia reveturo al Tulĉea - ekkonscii kiajn trezorojn, pli valorajn ol la tuta oro de l’ mondo, malka ?is al ni la Delto de Danubo, la ? la vojo signita sur la malnova mapo.

Kaj ni, kiuj trovis ?in, senavare donacas ?in al Vi, dezirante anka ? al Vi balda ? ekveturi "sur la vojo de la trezoroj"...

legu anka ? : Geografio de la Danuba Delto