Buntaj teleroj

Krome mi ankoraÅ­ sentis la bicikladon
de la antaÅ­a tago en miaj rigidaj membroj.
Sed nun mi rigardas
ankaÅ­ mian kartonan teleron
kaj vidas tie amuzigajn
infanecajn desegnaĵojn
de enamiÄ inta paro sur multaj
momentbildoj :
La ridanta stria vireto
veturas per rulÅ uoj
kaj kun koro surmane.

Alia portas florojn kun amletero
aÅ­ grandegan florpoton
aÅ­... kion ajn - al Å i !

Ŝi etendas feliĉe la brakojn,
flaras la odoron de ruÄ a rozo.
Blanka suno ridas sur la flava telero
kun ruÄ a koro ĉe la telerorando.
Nigrablanka hundeto sidas tute
neagresive apude.

La ama geo promenante
tenas reciproke manojn,
inter floroj sur somera herbejo.

Subite mi ekkomprenas.
Jen Donjo kaj mi !

Kion diri ?
Mi estas tuÅ ita,
mia aĉa dormemo subite forflugis,
kaj mi ekridetas.

Mi montras Ä in al Donjo,
kaj ankaÅ­ Å i ekbrilas
per sia plej ĉarma rideto.

La artaj buntaj teleroj helpis nin
ne esti plu tiom grumblaj
frumatene en nia rifuÄ ejo
proksime de lago,
ĉe nia malgranda
ronda kaj blanka
matenmanÄ otablo.

Nu, kaj kiu en iu superbazaro
elektis la buntajn telerojn ?

Kompreneble mi mem,
la familia respondeculo
por artaj aferoj.

Sed mi volonte koncedas,
ke mi tiam rigardis
la buntajn kartonajn
teleretojn nur tre supraĵe,
kvazaÅ­ subkonscie.
Sed mia subkonscio
evidente funkciis tute bone.

Nu, kion diri ?
La buntaj teleroj estas faritaj
de veraj artistoj,
ĉar ili revekis ameman senton en ni,
kion pli bonan la arto povus atingi
ol fortigi la amon en la homoj, ĉu ?

Arto havu lokon ne unuavice en muzeoj,
sed en niaj koroj.