Dekutimigo de la lekado de tranĉiloj

Hans-Georg Kaiser
Dekutimigo de la lekado de tranĉiloj

Ni, la biciklintoj, la nedisigebla duopo, sidas pace enombre de maljuna kverko antaŭ la ekskursa restoracio „Kverelarbaro", ĉar la sidlokoj sub la sunombreloj pro la aktuala Pentekosto jam ĉiuj estas okupitaj.

Ni ambaÅ­ trinkas bieron. Donjo la saksan "Radeberger" kaj mi la tritikan bieron "Franziskaner", kiun mi trinkadas kun plezuro, de kiam mi gustumis Ä in je la unua fojo en kooperativo de franciskaj monaÄ¥oj ie en la Rhoen-montaro. (De tie mi kunprenis sur folio el la preÄ ejo la sunkantadon de Francikso de Asizi.)

Kaj efektive, la suno ridas al ni. AnkaÅ­ la juna kelnerino, kiu konas nin kiel oftajn gastojn kun bicikloj, ridetas jam de malproksime.

Donjo rimarkas tute seke, ke mi manÄ u laÅ­orde, ne kiel hejme.

Poste ni manÄ as. Mi tute laÅ­orde, ne kiel hejme.

Äœuste en la momento, kiam la kelnerino revenis por forporti la manÄ ilaron, diras mia kara subite sufiĉe laÅ­te al mi : "Sed la lekadon mi sukcese dekutimigis al vi." Åœi rikane ridetas dum tio sian plej belan rideton, preskaÅ­ suspektige.

Mi responde demandas rikane : "Kiun ?"

Åœi : "Hehe, kial kiun ?"

Mi tute rekte diras : "Kiun el la lekadoj vi celas, Donjeto ?"

La kelnerino, kiu staras kiel naiva Å afido, tamen plezuriÄ as pri nia dialogo.

Donjo respondas kun ridego : "La lekadon de la tranĉilo kompreneble, kiun lekadon celis vi ?!?"

Mi ne respondas tion, sed diras seke : „AÄ¥, tiun lekadon, ĉu vere ?“ Tion mi devos noti al mi, ke vi dekutimigis al mi la lekadon de tranĉiloj, el tio mi faros rakonteton.“ Mi denove rikanas.

Donjo tuj serĉas krajonon en sia ruÄ a dorsosako, sed ne trovas notkajeron. Tial mi skribas tiun rakonteton pri la dekutumigo de mia lekado de tranĉiloj kaj de aliaj aferoj en la adresaron de la E-kalendaro, en kiu ankoraÅ­ estas sufiĉe da loko.

Post la fino de la notado, kiam ni jam trinkis nian bieron kaj mi krome manÄ is bonege gustantan "Soljanka-supon", kiu cetere transvivis la politikajn Å anÄ ojn sen iuj problemoj, mi donas al la linda juna kelnerino ĉiujn cendojn, kiujn mi havas en mia monujo, pri kio Å i videble tre Ä ojas. VerÅ ajne ne tiom pro la cendosumo mem, sed pro la grandanima gesto.

Kaj mi pensas iomete frivole, ke mi volonte foje, hm...

Sed Donjo rigardas min tute spiritĉeeste, Å i kompreneble scias, kion mi Ä uste pensis.

"Prefere ne, kara mia", Å i diras amuziÄ ante, „restu fidela al ni.“

"Kion vi pensas pri mi", mi diras melankolie, sed iom ribele, "mi ja eĉ ne pensas pri kontraÅ­etikedaj aferoj, Donjeto !?"

„Nu, ekstaru do kaj bridu dum tio vian flirtemon“, Ši diras nur seke.

Sed sur Å iaj lipoj ekmontriÄ as subite delikate aludema rideto, kiu eventuale esprimas tion, kio vespere eble atendos nin.