Ret Marut
Nebulo
De tempo al tempo, kiam li pensis pri nenio, suboficiro Karl Veek rememoris pri son ?o, kiun li iam havis. Li povis nur pene rememori la detalojn de la rava son ?o, en kiu li estis in ?eniero por surtera domkonstruado, kiu vivas plej komfortan vivon kaj lo ?as en propra lukse ekipita vilao, kiu estas la edzo de linda kaj eleganta ino, kiu havas ĉarman filineton kaj vivekzistas kiel diligenta, pacema kaj eksterordinare bonfarta viro.
Estis son ?o. Tiel rava eble tial, ĉar ?i estis tiel neatingeble fora, ĉar Karl Veek estis kvza ? tiom longe, kiom li povas pensi, soldato, almena ? ekde sia tria vivjaro. Li ne povis rememori, ĉu li iam faris ion alian krom atendi la malamikon en la tranĉejo kun fusilo ĉemane. De tempo al tempo, obeante la ordonojn, kiujn oni ne kritikas, sturmi kontra ? la malamiko kun bajoneto kaj kun cerbo tute plenumita per la penso, ke ĉiu homo renkontata de mi kaj vestata alie ol mi, kiu volas mortigi min, min nur tiukaze ne povas mortigi, se mi mem mortigos lin anta ?e, kaj ke ĉiu sono a ? bruo, kiun mi a ?das, ĉu tondro, knalo, ĉu sablogrincado, foliara susurado a ? retenita spirado kun la plej granda probableco signifas mian morton !
Kun la fusilo sur la tranĉeorando anta ? si li palpis por serĉi sian dorsopaka ?on. Li eltiris foton kaj leteron, kaj pensis, ke ?i estas efektive stranga, ke la foto iomete similas la inon, pri kiu li iam son ?is, ke ?i estas lia edzino. Kaj la ?ajne tiel nepersone skribitaj vortoj en la letero, kiuj por si mem estis tute sen vivo, vekis en lia animo e ?on, kiu memoris lin pri la ru ?aj lipoj de la bela ino el la son ?o. Sed la son ?o estis tiel malproksima, kvaza ? sonus mirindaj ar ?entaj sonoriloj malla ?te el la profundo de la tero.
„Suboficiro Veek !!“
„Ĉi tie !“
‚Son ?oj preteriras, nenion diras, sensenca ?o‛, pensis Veek. Kiel mi nur povas elpensi tian stulta ?ojn ?
„Tuj iru al la majoro por raporto, suboficiro Veek. Soldato Ehmig transprenos vian postenon.“
„La ? via ordono, sinjoro le ?tenanto !“
La soldato anstata ?is lin. Li pendigis la fusilon sur la ?ultron, mar ?kuris al la subtera ?irmejo de la majoro por raporti.
„Suboficiro Veek, mi havas malfacilan taskon, kiu postulas inteligentecon, multe da ?i. Alian viron mi ne havas, kiun mi povus sendi, pri iu el miaj oficiroj mi ne povus rezigni. Do, komprenu, kiel grava estas la afero la ? mi. De la alia flanko ili ne pafas jam dum du tagoj. Oni observis eĉ ne iun ajn movadon. Tri ebloj estas konsiderindaj : a ? la pozicio estas forlasita, a ? tio estas kaptilo, a ? ili intencas fari ion specialan. Ni devas eltrovi, pri kio temas. Elserĉu du virojn je via subteno. Ne kunprenu fusilojn. Nur tranĉilojn kaj revolverojn. Mi ne volas, ke iu el la alia flanko eksciu, ke ni elsendis patrolon. Man ?u iom, kaj poste retiri ?u. Revenu, kiam eknokti ?os. Ĉu vi komprenas ?"
„Jes ja, sinjoro majoro !“
Estis ankora ? hela frua posttagmezo.
Sed kiam Veek jam du horojn forestis, lante sinkis densa, peza nebulo lar ?e sur la terenon.
Tiam la nebulo tiom densi ?is kiel blanka kalkmuro.
Nun, Veek jam eĉ ne plu povis ekvidi tion, kio estas pli for de li ol du pa ?ojn. Li postlasis la du aliajn kaj markis la returnvojon al ili per la kalkanumoj de siaj botoj .
Li rekti ?is kaj nun iris kvaza ? palpante per etaj hezitemaj pa ?oj la vojon tra la densa blanka muro, kiu pa ?on anta ? li servoprete malfermi ?is por tralasi lin kaj senpere malanta ? li sin same tiel firme refermi ?is, kiel ?i anta ?e ?ajne estis masonita. Por ne perdi la orientadon li elprenis sian kompason kaj komparis ?in kun la malgranda maposkizo.
Relevinte la kapon, li vidis, en distanco de eĉ ne du pa ?oj anta ? si francan oficiron, kiu perceptis lian rigardon kaj tuj haltis. Nek ili sentis teruri ?on, nek estis timo rigardeblaj je iliaj okuloj, sed profunda mirego. Amba ? rigardis la alian, kvaza ? ili vivis ?is tiu momento solaj sur la planedo Tero kaj vidus nun subite anta ? si la unuan homon. Amba ? pensis samtempe ekvidante la uniformon de la alia, ke ili nun devus plenumi certan difinitan agon, tute kutiman, ĉiutagan, certon, kiu regas ilin kvaza ? devige, kiun ili ne povas eskapi kaj kiun ili ne rajtas eskapi. Sed amba ? ne sciis, kio estas tio, kion postulas tiu devigo de ili. Ŝajnis al ili kvaza ? krias interna voĉo en ili : „Agu ! Vi scias, kiel !“
Sed tiom proksime kaj tiom trankvile kaj tiom neatendite kaj tiom solecaj sur senhoma insulo ili ja amba ? dum jaroj neniam renkontis alivestiton.
Ĉiu el ili sentis la spiradon de la alia kaj ĉiu el ili vidis eĉ la plej delikatan linion sur la viza ?o de la alia.
Kaj tiumomente ili tre ekmiris kaj subite ili ne plu komprenis la okaza ?ojn de l’ mondo.
Kaj amba ? levis samtempe malrapide la salutmanon al la ĉapo, rigardis sin reciproke kaj faris aluditan, sed konscie ne misinterpreteblan riverencon al la alia.
Iliaj viza ?oj estis ekstreme severaj.
Sed en iliaj okuloj trovi ?is mejlojn profunda mallonga demando, ,kiun homoj komprenas ĉiam.
Lante ili mallevis siajn manojn.
Ili intencis foriri.
Jen de la eterneco alsaltis la plej eta parto de sekundo, senuniformigis ilin ; kaj intuicie ili etendis, obeante al la sama pli granda volo, samtempe brakon anta ?en por preni la salutmanon de la alia, poste ili brakumis sin reciproke, kiel faras tion amikoj, kiuj devas adia ?i sin dum eterneco. Same rapide ili finis la salutan manprenon kaj poste amba ? iris sur la propra vojo reen.
Ja kion alian ĉiu el ili estu farinta, post kiam li ekkonis, ke anta ? li staras homo ?
Sed ili estis amba ? frapitaj per blindeco kaj ne plu vidis la malamikon.
El la angla tradukis Rob Blow
Lingve kontrolis Vladimir Türk, Frank Vohla, Dorothea & Hans-Georg Kaiser la ? B.Traven :„La Frua verko“
Ret Marut : Äœentileco de re ?oj
