Ret Marut : Aktoro kaj la re ?o

Eble estis anka ? alie.

Sed tio estas fine indiferenta.

Amba ? estis sinceraj kaj bonaj amikoj. Ili kverelis kaj repaci ?is, tiel, kiel tio kutime okazas inter efektivaj amikoj.

Du jarojn da ?ris la amikeco.

La aktoro pri tiu amikeco ne multe bruis, kvaza ? temus pri la amikeco al kutima homo.

Iam, posttagmeze, amba ? promenis en la parko.

Je la vespero anta ?e la artisto rolis kiel re ?o. Åœekspira re ?o li ne estis. Tiujn la re ?a amiko de la teatro ne ?atis, ĉar la re ?oj de Åœekspiro estis spite al sia dia benateco tute ?ustaj homoj, kiuj amas kaj malamas, murdas kaj regas — tute la ? tio, kiel ?uste ?i plaĉis a ? ne plaĉis al ili.

Sed la rolo de la prezentita re ?o el la pasinta vespero estis verkita de poeto, kiu dekokjara estis anarkiisto, sed pli poste fari ?is kortega konsilanto. Kompreneblas, ke tiu rolo tre plaĉis al la re ?o, kaj ke ?i fari ?is la ka ?zo, ke li interparolis kun la aktoro pri la re ?a problemo de la teatro.

„Kion vi sentas, kara amiko, se vi prezentas re ?on ?“

„Mi sentas min tute kiel re ?o, tiel, ke mi ne povus fari geston, kiu ne konvenas al la karaktero de re ?o.“

„Tion mi komprenas tre bone.“

„La amaso de statistoj, kiuj, sekvante la re ?isoradon, devas klini ?i anta ? vi, vivtenas la senton de re ?a indo en vi kaj sugestas al la publiko, ke vi estas a ?tentika re ?o.“

„Por la publiko mi estas anka ? sen statistoj re ?o — eĉ tiukaze, se mi staras tute sola sur la scenejo kaj parolas monologon.“

Tiu tute artista kompreno de la aktoro provokis la re ?on fari akre limigitan komparon inter si kaj la sceneja re ?o.

„Netransirigebla abismo inter la vera kaj la teatra re ?o tamen ekzistas. Vi estus povinta kiel ajn bone roli la re ?on, dum la momento, kiam sinkas la kurteno, vi ĉesas esti re ?o. La sugesto kaj la statistaro finos vian mo ?tan majeston, tuj kiam ili malsukcesos. Sed mi, karulo mia, mi estos plu re ?o, eĉ se mi ku ?os en la lito !“

Pri tio diris la aktoro : „Mia kara amiko, la komparo estas ?usta por ni amba ?. Ni estis veturigataj anta ?e en la kale ?o ?is la pordego de la parko. Sur la stratoj staris kaj iris nenombreble multaj homoj. Ili salutis â€” vi dankis. Ili kriis kun tuta forto : Vivu ! Ekscelenco ! — vi ridetis, iom vanta. Sed kiam tiuj homoj iam ĉesos formi libervole statistarojn, tiam vi ĉesos esti ne nur en la noktlito, sed eĉ dum hela tago — tiam anka ? vi, amiko mia, ĉesos esti efektiva re ?o !“

La re ?o haltis subite.

Li rigardis la aktoron firme.

Liaj lipoj fari ?is palaj kaj ektremis.

Subite li turni ?is.

Kun rapidaj pa ?oj li iris al la kale ?o kaj reveturis.

Sola.

La amikeco estis finita.

La amikoj neniam revidis sin reciproke.

Kaj neniam denove la re ?o iris en teatron.

Li fari ?is pensulo.

Li ekhavis la fiksan ideon esti tute normala homo.

Sekve de tio li devis eksi ?i.

Li mortis kvin jarojn poste.

Frenezi ?inte.

Oni asertis.
 
tradukis Dorothea & Hans-Georg Kaiser & Frank Vohla (Klubo Karapaco)

lingve kontrolis Vladimir Türk