Machsangi : Numero 16... Numero 20

Du horojn antaŭe, kiam la buso ekmoviĝis ekde la dezerta vojo, la veturgastoj sidiĝis oportune sur siaj lokoj, longa vojaĝo estis antaŭ ili.

La veturgasto de la loko 20 estis iom trokreskinta, pro kio unu el liaj genuoj pikis en la dorsan apogilon de sidloko numero 16... La veturgasto sur sidloko numero 16 sentis la subitan volbiĝon en sia dorso kaj li komprenis la kaŭzon, sed li ne turnis sin malantaŭen por postuli de sidlokulo 20, ke li remetu la genuon. Male, li kliniĝis iom antaŭen kaj puŝis kun sia dorso malantaŭen kontraŭ la apogilon. Tial sidlokulo 20 retiris la genuon. La tuto ripetiĝis, kiam sidlokulo 20 forgesis retiri la genuon kaj numerulo 16 perceptis tion. Tiam tio disvolviĝis al ludo tien kaj reen kaj la interludo kondukis al daŭranta kontakto inter la du veturgastoj, el kiuj neniu vidis la alian.

Baton post bato post bato post bato – per la genuoj kaj per la dorso kaj per pugnoj kaj per kubutoj. Kaŝitaj, sekretaj blindaj batoj nun jam dum kvar horoj kaj dudek minutoj. En la unua sekundo de la 22-a minuto de tiu horo krakis la apogilo de numero 16 dufoje laŭvice ; en la tria minuto de la kvina horo ĝi kunrompiĝis kun sia uzanto malantaŭen kaj falis sur la postsidanton. Kiam la rigardoj de la sidlokuloj 16 kaj 20 trafis sin reciproke, unu el ili diris : „Pardonu“, kaj la alia respondis : Neniu kaŭzo.“ Ambaŭ devis – je duono krucumitaj al rompita apogilo – daŭrigi la vojaĝon, de kiu ili havis nur la unuan duonon post si - pro timo, ke numerulo 16 kun la apogilo povus fali malantaŭen ; kaj sidlokulo 20 tenis firme la apogilon, por ke ĝi ne falu sur lin.