Elekti kolorojn : grizaj Verda kaj ruĝa Blanka kaj nigra
Ĝisdatigita lundon la 9an de septembro 2024 . Ĝis nun estas 2952 tekstoj   Rss  Indekso  Privata spaco  Kontakto
Informoj | Libroj | Dokumentoj | SAT-organo | Frakcioj | SAT-kulturo | Fakoj | Ligoj | Ar ?ivo | Venonta kongreso | Membriĝi
UNUA PAÄœO

En la sama rubriko

puce  ?ivkoviĉ : Infera biblioteko
puce Bre ?t : Interparolado pri Suda Pacifiko
puce Dostojevskij : La ?erco de l’ diablo
puce Hemingway : Pura, bone iluminata ejo
puce Kunert : Centra stacidomo
puce Le Travailleur Espérantiste : La malbenito
puce Machsangi : Numero 16... Numero 20
puce Mark Twain : Taglibro de Eva
puce Morgenstern : La ven ?o de l’ cifero
puce Mühsam : Diveno
puce Ostankowicz : Celstacio
puce Rakontoj de Bre ?t kaj Böll
puce Rasch : Ven ?o de l’ majskarabo
puce Ret Marut kaj B.Traven

Rasch : Ven ?o de l’ majskarabo

rakontotraduko



Hildegard Rasch
Ven ?o de l’ majskarabo

Oni pri ?prucis per veneno ĉion je tiu tago : la arbustojn, la florbedojn, la legom ?ardenon, ja, eĉ la arbojn. Ĉiuj fi-insektoj estu neniigataj.
Ja ne permeseblis, ke sur la floroj de la valorplenaj rozoj svarmu la ?soj, ke la vermoj priron ?u ĉiujn foliajn randojn, kaj, ke la majskaraboj dama ?u la foliaron de la ka ?tanarboj.

Sekvatage tio tiel iris plu. Oni ?prucigis venenon pro ĉiuj eblaj kaj neeblaj malsanoj a ? certaj plaguloj, tio devis esti ripetita post certa tempo.

Oni ja ne povis riski malsukceson, rikoltoperdon en la legomo ?ardeno, pro ĉiuj tiuj kostoj kaj la laborego, kiun estigas tia ?ardeno.

La aero plenigis sin per venenoj de ĉiu speco, sed tio estos suĉita balda ? de la tero kaj tiam la ?ardenposedanto estos trankviligita.

La tero kovri ?is per senvivaj skaraboj, papilioj kaj ra ?poj. Nur kelkaj skaraboj forkrablis timigite kaj perdi ?is en la plej proksima herbejo.

Unu el ili atingis post longa tien-ĉi tien-irado a ?to ?oseon. Tion ?i ankora ? neniam vidis. „Kiaj grandaj bestoj, kiuj tie tiom rapide preterhastis ?!“ ?i pensis mirigite. Ili postlasis anka ? nubon, kiu tute ne plaĉis al la skarabo.

„Mi devas fori ?i de ĉi tie, se nur iu el la bestegoj frakasus min, tio estus la fino. Nur nun li vere rekonscii ?is : „Mi ja ĉion perdis, mian edzinon, mian man ?okameron, la tutan sukan verda ?on, ĉiujn miajn kamaradojn, ĉio estas fu ?ita.“ Kelkaj ploroj ruli ?is sur la verda vesto malsupren.

Subite li sentis, ke io en ?i ?an ?i ?as. Ĉio en ?i ?velis subite kaj etendi ?is kaj li vidis kun hororo, kiel ĉio eti ?is ĉirka ? li, kaj li mem i ?is pli granda ol la plej alta arbo. Äœi ne plu sentis mal ?ojon, sed teruran koleron, kaj ?i planis terurajn agojn. Äœi kreskis pli kaj pli al giganta monstro.

Fine alveninte urboranden, ?i surtretadis per siaj piedegoj la konstrua ?ojn, kiuj disrompi ?is, la homamaso fu ?is en paniko al ĉiuj direktoj, sed ili estis rilate al la monstro sen bon ?anco. La urboj jam post minutoj fari ?is ruinkampoj.

Nia skarabo kontente trotis plu, kaj sentis denove tiun strangan ?an ?i ?on je si. Ĉio fari ?is nun kiel anta ?e, ?i estis denove la eta skarabo senhelpa kaj ?i sentis penton. Kion mi nur faris, ?i pensis.

Tiam ?i alvenis aleon de ka ?tanarboj. Sub unu el ili sidis knabeto ripozanta en la ombro de arbo. Li aspektis tiom pacema, sed iom malgaja, tiel, ke nia skarabo trovis la kura ?on tute proksim ?i al li. Kiam la bubo vidis ?in, li etendis manon kaj lasis krabli la skarabeton alten sur ?in. Li rigardis la besteton kun plezuro, kaj tiam kantis la sekvan kanteton :

„Flugu, majskarabo,
la patro soldatas por rabo,
patrino ’stas en Pomerland’,
Pomerland’ forbrulis ?is rand’.
Flugu, majskarabo !“

Poste ekardis la infanokuloj. Li alblovis la skarabon kaj diris : „Nun ekflugu !“


tradukis Hans-Georg Kaiser

Rimarkoj

Hildegard Ra ? estas konatino el la interreto, el ipernitio, jen rezoluta fajnsenta damo, pli ol okdek jarojn a ?a, vivanta jam de jardekoj en Ĉilio, ?i elmigris kiel junulino de Germanio al Latin-Ameriko. Åœi ne estas dekstrema, do ne tiel, kiel oni kutime imagas germanojn ?uste tie en Ĉilio, sed tute progresiva artistino, kiu verkas germanlingvajn romanojn. Åœia amo al la patrolando Germanio kaj la germana lingvo ne estas pretervidebla, anka ? ne en la teksto, kiun mi tradukis por ?i. Åœi tre ?atas miajn germanajn poemojn, kaj faris spritajn rimarkojn pri ili kaj pri miaj poemtradukoj, ?i estas ino kun multe da humuro, multaj scioj kaj plena de afabla sa ?o. Tial mi tre ?atas la maljunan damon kaj anka ? ?iajn spritajn tekstojn, kiu estas tiel verkitaj kiel ?i mem estas.

Ne tro longe da ?ros ?is anka ? mi atingos ?ian nunan a ?on, ĉu mi tiam ankora ? estos tiel aktiva kiel ?i, tiel sprita kaj vivjesiga, tiel junuleca ? Mi esperas ke jes :) Hildegard pruvas al mi, ke tia vivo efektive eblas, kvankam mi apartenas al tiu generacio, kiu diris, ke oni ne fidu al iu, kiu estas pli a ?a ol tridek jarojn.

PS : De Hildegard mi jam kelkajn monatojn ne plu legis ion, kaj mi prefere ne demandu, kial...por mi ?i neniam estos tute morta, en ?iaj tekstoj ?i vivos plu, kaj mi dezirus, ke ekzistu pli de ?ia speco, sed tiaj homoj estas raraj kiel multekostaj diamantoj...


Hildegard Rasch
Die Rache des Maikäfers


Man hatte an dem Tag alles mit Gift gespritzt, die Sträucher, die Blumenbeete, den Gemüsegarten, ja sogar die Bäume. Alles lästige Ungeziefer musste vernichtet werden.

Es ging doch nicht an, dass die Knospen der wertvollen Rosen von Läusen wimmelten, die Raupen alle Blattränder anknabberten, dass die Maikäfer das Laub des Kastanienbaumes schädigten.

Am nächsten Tag ging es dann so weiter. Es wurde, vorbeugend gegen alle möglichen und unmöglichen Krankheiten oder bestimmte Plagegeister gespritzt, was in gewissen Zeitabständen natürlich wiederholt werden musste.

Man konnte doch keine Misserfolge riskieren, keinen Ernteausfall im Gemüsegarten, mit all den Kosten und dem Aufwand an Arbeit, den so ein Garten mit sich bringt.

Die Luft war geschwängert von Giften aller Art, aber bald würde das ja vom Boden aufgesaugt und dann wird der Gartenbesitzer beruhigt sein.

Der Boden war mit leblosen Käfern, Schmetterlingen und Raupen besät. Nur ein paar Käfer krabbelten erschrocken davon und verloren sich in der nächstliegenden Wiese.

Einer von diesen gelangte nach langem Hin- und Herirren an die Autobahn. Das hatte er noch nie gesehen. „Was waren denn das für große Tiere, die da so schnell vorbeiflitzen ?" dachte er erstaunt. Auch hinterliessen die eine Wolke, die dem Käfer gar nicht behagte.

Ich muss hier weg, dachte er bei sich, wenn mich nur nicht eins von denen zermalmt, dann, ist’s ganz aus. Erst jetzt kam er so richtig zur Besinnung - Ich habe doch alles verloren, mein Weibchen, meine Speisekammer, all das saftige Grün, all meine Gefährten, alles ist hin. Ein paar Tränen kullerten an seinem grünen Wams herab.

Plötzlich spürte er, dass sich etwas an ihm veränderte. Alles spannte und weitete sich, und sah mit Erstaunen wie alles um ihn sich verkleinerte, und er grösser wurde als der höchste Baum. Er empfand keine Traurigkeit mehr, sondern eine schreckliche Wut, und er plante fürchterliche Dinge. Er wuchs nun immer mehr und mehr zu einem Riesenungeheuer heran.

Als er schliesslich an einen Stadtrand kam, trampelte er blindlings mit seinen Stampfern die Gebäude zu Trümmern, die Menschenmenge stob von Panik ergriffen auseinander, aber sie waren diesem Ungeheuer gegenüber machtlos. Die Stadt war Minuten später ein einziger Trümmerhaufen.

Unser Käfer stapfte zufrieden weiter, und spürte erneut diese seltsame Veränderung an ihm. Dannwar alles wie vorher, er war wieder der kleine hilflose Käfer, und nun empfand er Reue. Was habe ich nur getan, dachte er bei sich.

Dann kam er an eine Allee von Kastanienbäumen, darunter sass ein kleiner Junge der sich dort im Schatten des Baumes ausruhte. Er sah so friedlich aber etwas traurig aus, so dass unser Käfer es wagte ganz in seine Nähe zu gelangen. Als der Kleine ihn sah, streckte er seine Hand aus und liess das Käferchen an seiner Hand hochkrabbeln. Er betrachtete das Tierchen mit Vergnügen, und sang dann dieses kleine Liedchen :

„Maikäfer flieg,
mein Vater ist im Krieg,
meine Mutter ist in Pommerland,
Pommerland ist abgebrannt
Maikäfer fliege.“

Dann glänzten die Kinderaugen. Er blies den Käfer sacht an und sagte : „Nun fliege.“



 

Sennacieca Asocio Tutmonda (SAT)

67 av. Gambetta
FR - 75020 Paris

Retadreso : kontakto_ĉe_satesperanto.org
Pri financa ?oj : financoj_ĉe_satesperanto.org
Retejo : http://satesperanto.org/
Tel : (+33) 09 53 50 99 58

Po ?tkonto n-ro 1234-22 K, La Banque Postale, Paris
IBAN : FR41 2004 1000 0101 2342 2K02 064
BIC : PSSTFRPPPAR
Konto de SAT ĉe UEA : satx-s
Konto de SAT ĉe PayPal : financoj_ĉe_satesperanto.org

Por renkonti ?i kun SAT-anoj en Parizo, informi ?u ĉe la sidejo de SAT-Amikaro

Se vi havas demandojn pri SAT, skribu al la SAT-oficejo en Parizo
a ? al via peranto

Pri teknikaj problemoj sur la pa ?o, skribu al pa ?o-aran ?ulo.

Privata ejo
Danke al spip

fabrikita en esperantio