Marcelo Redoulez : Memore al Johano-Luko Ber ?ono

La 27-an de julio 1984 ni kona­ti ?is en Villandraut. Tiu unua Inter­nacia Junulara Renkonti ?o de SAT-­Junulfako starigis fortegajn homa­jn ligojn. De tiam konstrui ?is mia hodia ?a vivo kaj okaze de gravaj pa ?oj ci ĉiam estis apud mi. Mi sciis, kiel plej fide mi povis kalkuli pri ci. Kelkajn semajnojn post tiu somera aran ?o mi pli intime ekko­nis U ?i [1] en cia pariza lo ?ejo. Jam kvaza ? familiano ci partoprenos en nia geedzi ?a festo. Ni vivis mal­proksime unu de la alia. Tamen niaj pertelefonaj rilatoj (dank’al cia pro­fesia vokebleco) ritmigis la sezo­nojn. Okaze de vizitoj al cia pa­trino, komence en Royan, fine en Gourdon, ci vizitis anka ? nin en Cenon kaj en Camarsac. Malavare ci elspezas fortojn kaj monon por helpi al nia familio. Kiel tion forge­si ? Sed ?uldoj la ? ci ne ekzitas. Longaj vesperaj diskutoj animataj de dolĉa blanka vivo ankora ? pli profundigis nia­jn komunajn sentojn. Se iam mi havis perso­nan problemon, mi sciis, ke al ci mi tion povis konfidi. Ci suk­cesis ĉiam mal­pezigi miajn malfacila ?ojn.

En 1991 oka­ze de la SAT-­amikara kon­greso en Bondy, ia Junul-Fako prezentis spek­taklon "La festo de l’piratoj", Ho ne, ci mem ne aperis surscene­je. Tion mi sciis. Neniam iu suk­cesis pu ?i cin anta ?en. Sed ci estis nia "fer­dek-zorganto". Cia tasko estis, ke al la publiko ne manku trinka ?oj. Labori ege kaj ade sed en ombro. Ci ja tiom malbenis la sunon ! Por la E-oma ?o al Brassens ci denove favo­re respondis al mia alvoko. Ci pro­vizis min per dokumentoj, la kom­pleta kompaktdiskaro kaj la tra­duko de "La princino kaj la Noto­vorulo". Pli ol tri jarojn ci penis anta ? ol atingi la version kantitan de U ?i en Sete. Hodia ? mi forte deziras, ke Esperanto-Gironde iam reludu tiun spektaklon. Tiam al ci mi dediĉos la prezentadon kaj se mia voĉo ektremos dum la unua kanto eldirante : "Tu aurais pu prev’nir un peu, mon salaud..." [2], tiam ĉiuj bonvolu pardoni al mi.

Jes ja, ci avertis nin. Sed mi ne volis kredi. Ne volis. En 1992 mi sciis, ke la plej senvalorigajn kaj sendankajn laborojn de la kongreso ni povis lasi al ci. (Instali a ? reordi­gi, balai la koncertejojn, ekz.). Sen­ti cin apud mi por la plej praktikaj detaloj donis al mi fidon por super­regi la ?eneralajn kongresorgani­za ?ojn. Kaj tiam ci jam diris, ke tiu bordoza kongreso estis cia lasta. Ja ?i estis la lasta en kiu ci partoprenis. Kre ?o certe pli fidele ol mi povis raporti pri ĉiuj horoj, kiujn ci da ?re elspezis por SAT. Nia Sennacieca Asocio ja ?us perdis iun, kiu efike kaj praktike, ne nur teorie a ? pole­mike, laboris por ?i kaj ?iaj laboris­taj celoj. Mi mem ja perdis pli ol amikon. La lumturo, kiu gvidis min, provinculeton, tra la tro granda ĉefurbo estingi ?is. La 23-an de ju­nio lastfoje ci ?ovis min en la ta ?gan metroon.

Marcelo

el Sennaciulo, septembro 1994

Vidu anka ? samteman poemon aperintan en La Juna Penso