Agnès Maillard : Elektu vian flankon, kamarado

"Entuziasmo"


Senlace, ili reiras al batalo. Ĉiujn 15 tagojn. Kaj ĉiujn semajnojn. Kaj eĉ semajnfine. Ili iras tien, malgra ? ĉio. Pro ĉio. Decidemaj, ?ojaj. Senkompataj. Ili tieas.

Kompreneble estas la ĉiamuloj de l’ makadamo. Kvaza ? granda frataro. Manifestacion post manifestaci’, ili ĉiam retrovi ?as, senmanke, kvaza ? gvidataj de atavisma tropismo. Jen la oldaj go ?istoj [1], la lacaj 68-uloj, nun blankharaj post ada lukto konstanta kaj rea, kontra ? la ordo kiu dispremas, ron ?as, kiu pacience reprenas, eron post ero, ĉion kion la anta ?uloj gajnis, post longegaj, persistaj kaj obstinegaj defioj. Mi memoras pri kelkaj balotaj vesperoj, kiam ni retrovi ?is kvinope ĉirka ? tablo, en la duonlumo de municipa salono senhoma. Kaj pri kelkaj senkonvinkaj mar ?oj, monotonaj, far kelkaj uloj spitantaj ĉielon, kiu mem pa ?tis. La veteranoj de l’ lukto. La kutimuloj de l’ neado. La ĉiamaj batalantoj, kiuj sin trenus kun sia ?emiterapia perfuz’ se bezone, ne gravas, nepras ĉeesti, finopunkto ! Ĉiam ĉe la malbona flanko. Tiu de la homoj kiuj ne havas la potencon.

La flanko de l’ popolo. De l’ popolaĉo kiu tedas kaj anka ? timigas tiujn, kiuj teorie regas ?in. Ja estas la junuloj. Kun ties giganta entuziasmo. Ties kontra ?diremo. Ties emo batali. Ties emo ekzisti, esti a ?dataj, konsiderataj kiel plenrajtajn civitanojn. Ne ĉiam bone informitaj pri la subtila ?oj de l’ politika penso, sed ofte multe pli klarvidaj, multe pli sagacaj ol ?enerale pensas kretenaj olduloj. Ili nenion cedas. Neniam. Ili ĉiam restas meze de l’ placo, longe post kiam la maljunaj batalantoj jam rapide disi ?is por reiri al sia ĉiutaga vivo. Ili pli ol ĉio ?atas da ?rigi la ?aoson, ade. Ili ne provas trovi ?i kie jam agoplenas, sed ili stimulas la amason, dancigas ?in, kriigas ?in. La vivon ili havas anta ? si kaj tute ne intencas lasi ?in forflui. Ili estas nia estonteco kaj ili ne povas forfu ?i.

Kaj anka ? estas la novuloj. Multnombraj. Ĉiam pli multnombraj. La silentema majoritato, kiu decidis ke ne plu elteneblas. Ĉiuj kiuj pensis ke politiko ilin ne koncernas. Äœis politiko zorgas pri ili. Persekutas ilin. En ties salono. En ties laborloko. Eĉ, dum aĉeta ?oj en superbazaro. Anta ? la lernejo de l’ gebuboj. Tiuj kiuj fine komprenis ke la nuna politiko regalas ĉiujn, faras neniun kaptiton.

Tiuj, kiuj estas trafitaj de la krizo en sian kalabason [2], en siajn tripojn. La salajroj kiuj stagnas, la laboroj kiuj malaperas, la hida gangreno de sendungado kiu alglui ?as, la tro kosta kuracoservo, instruado kiu regresas. Ĉiuj ĉi falsaj promesoj en kiujn sin ?ovis nur tiuj kiuj prie kredis. Ĉiuj ĉi vantaj paroloj kiuj kondukas al sociala realeco, kiun ni ne plu povas ignori. Kaj nun jen la troa ?o : du pliajn jarojn da ?vitlaboro por nenio pli. La troa guto kiu superrande elver ?as la troan amarecon. Ili nur ne plu eltenis, ili uzis siajn flankajn ripozhorojn, ili prenis siajn gebubojn subbrake kaj jen ili ?veligas la manifestaciojn. Super la kapo pri ĉio ĉi ! Kompleta rifuzo ellasi ununuran plian akiron. Rifuzo lasi sin varbi, ali ?i, esti enkalkulitaj. Totala rifuzo. Kaj ebrieco de la amaso.

Kaj plu estas ĉiuj aliaj. La 71% de la homoj, kiuj plej facile ĉion ricevas, kiuj volas ke ĉio eksplodu, kiuj volas ?an ?i ?on, kiuj sopiras alia ?on, sed kiuj kalkulas pri la kamaradoj por fari la malagrablan taskon anstata ? ili. Ĉiujn ĉi mi alparolas. Al ĉiu el vi mi skribas.

"Mi komprenas". Vi ĉiam havas bonan kialon ne partopreni, eĉ se vi subtenas la agitadon tutkore, per via tuta forto. Vi havas laboron kaj timas ?in perdi. A ? vi estas neanstata ?igeblaj. Mi jam diris al vi ke la bretoj de la publikaj dungagentejoj plenplenas de dosieroj de neanstata ?igeblaj homoj. Vi havas familion kaj neniun por varti la gebubojn. Laboron vi ne plu havas. Vi bezonas vian salajron.
Vi havas la repagendan krediton de via domo, via banko tenas vin ĉe l’ kojonoj. Kaj plu en via fako, la "ru ?uloj", sindikatistoj, la blekantoj, la ?aosinstigantoj, ĉiuj tiaj uloj, estas ja ege malbonvenaj.

Vi estas la rezerva armeo. Vi atendas la eksplodon por ?eti vin viavice en la arenon. Ĉar en la nuna kazo, vi ege dubas pri la efiko de niaj etaj ekskursoj sanigaj en la urbocentroj. Kaj plu vi ne aprecas la maljunajn batalantojn, la obtuzajn sindikatistojn, la neregeblajn bubaĉojn kaj la blekulinojn je flagrubandoj. La amason vi ne ?atas. Pri emeriteco, vi scias ke gravas tio kio nun okazas, sed aliflanke jam de longe vi ja rezignis. Nu, klarvida vi estas ! Ĉar tutamplekse vi vidas la aferon : de iom pli alte. De iom pli fore. Vi diras ke vin oni ne bezonas. Ke unu sola ulo plia nenion ?an ?os en la fino.

Tial, vi rigardas nin defili sub la fenestroj de via laborejo, kiun vi abomenas, kaj vi da ?rigas viajn farojn, sensencajn, por gajni mizeran salajron. Kaj vi subtenas nin. Per via tuta forto, kamarado ! Sed en la batalo, vi ja scias, kamarado, ĉiu soldato gravas. Samkiel vi bone scias, eĉ se jukas vin tion agnoski, ke ni estas en la kerno de vera klasbatalo, sociala batalo, kaj kiel ĉiuj uloj defilantaj anta ? vi, mi scias ke vi komprenis ke la kontra ?flankaj uloj ne intencas fari kaptitojn.

Vi scias ke ekde nun, ni ne plu rajtas malvenki. Vi scias, kamarado, ke se nun ni moli ?as, morga ? ili fintretos nin. Laborigi nin ?is tombo, estas nur la komenco, kamarado, nur la videbla parto de liberalismo, nur ?tupo al la vera celo de tiuj kiuj ĉion manipule estras : retroiro al la ?oja tempo de Zolao [1], kiam ni havis nenion, kiam ili ĉion havis.

Anka ? vi vidas ilin, kamarado, dispecigantajn nian socialan teksa ?on, kiel aro da ?akaloj ekscititaj pro la peza kaj glua odoro de l’ mizero kaj de l’ malfeliĉo de la ekspluatitoj. Vi havas ankora ? tiom da perdotaj aferoj, kamarado, ke tial vi plu rifuzas malsupreniri sur la straton.

Tiom da vi havas por perdi, dum en tio ili nur vidas tiom da por repreni. Kaj tion ili faros. Iom post iom. Pecon post peco. Äœis restos al vi nenio el tio kion vi strebas konstrui de tiom da jaroj.

Ne nur pri emeriteco temas, kamarado, kaj tion vi ja scias. Estas vidmaniero, elekto de socio. Jen la monpotenculoj kiuj decidis ke nun troas pagi eretojn al la malriĉuloj por esti trankvilaj. Estas niaj ekspluatistoj kiuj decidis ke ni estas ?enantoj, tro multnombraj salajruloj, malhelpantoj ?ui ĉion kiel porkoj. Do, ĉion ili reprenas :
la rajton ripozi post plenlabora vivo, la rajton ne maljuni ?i en mizero, la rajton esti flegataj, la rajton esti instruitaj, la rajton esti ta ?ge nutrataj, la rajton havi decan lo ?ejon ; la rajton je digna vivo.

Ĉion ĉi vi scias, kamarado, vi kiu rigardas nin defili el via klimatizita ka ?o. Ĉion ĉi vi scias kaj vi subtenas nin. Sed tio ne plu sufiĉas, kamarado. Se ni moli ?as nun, ni estas perditaj. Ili gvatas nin, kun la sekvo de ilia fia programo : ankora ? plian labortagon, por la olduloj, ankora ? malpli da repagoj, ankora ? subvencioj kiuj ?rumpas, ankora ? taksoj kiuj senindulge celas la malriĉulojn, ankora ? limigoj, ankora ? rigoro, ankora ? sociala malkonstruo, ankora ?, ankora ?, kvaza ? litanio, ankora ?, ankora ?, kiel nia sango, kiu lante elfluas sur la pavimojn, ankora ?, ankora ?, kiel la ĉasviscera ?oj de la hundaro, ankora ?, ankora ?...

Vi scias ke ni alvenis al tio, kamarado. Eĉ de pluraj jaroj ni alvenis al tio. Kaj ĉi-kaze jen la pozicio, kiun endas ne forlasi. Jen la rezisto-punkto, kie okazas la disvenki ?o en plena kamparo. Se nun ni perdas, kamarado, ili dispecigos nin vivantaj. Ne plu ’stas tempo de palavro. Ne plu tiu de strategio. Ne plu tiu de ne ?traleco.

Elektu vian flankon, kamarado : vi estas kun ni sur la strato a ? vi da ?re nutras la manon kiu lante vin strangolas !


tradukis Armela LeQuint kaj ?ak Le Puil,
ilustris Ser ?o Sir’.

La tekston verki sAnjes’ Maljardo (Agnès Maillard), okaze de forta socia movado kontra ? reakcia reformo de la pensi-sistemo en Francio, oktobre 2010.

Fonto : http://blog.monolecte.fr/post/2010/...