La 02an de aÅ­gusto

HieraÅ­ mi revenis al Japanio el Kopenhago. Je mia Ä ojo, dum la 96a Universala Kongreso de Esperanto, ĉi-jara Premio Deguĉi por elstaraj movadanoj estis aljuÄ ita al mi pro mia raportado pri Japanio kaj la katastrofo. En la kongresejo konatoj kaj nekonatoj foje alproksimiÄ is por danki al mi pro mia regula sendado de eseoj. La katastrofo estas tre bedaÅ­rinda afero, sed estas iom da konsolo, ke mi povis kontribui al la suferantoj per mia Esperantaj eseoj. Mi multe dankas al mial sinceraj legantoj.
HieraÅ­ mi legis ĵurnalojn aperintajn fine de julio. AnkoraÅ­ troviÄ as multaj paÄ oj kaj artikoloj pri la katastrofo, el kiuj mi tradukos aÅ­ prezentos kelkajn.

Simpozioj estis subaĉetitaj

Por sondi opiniojn de loÄ antoj pri konstruado aÅ­ refunkciigo de nukleaj centraloj, la Å tato organizas simpoziojn. En tiuj, kontraÅ­nukleaj homoj kaj organizoj nepre volas ĉeesti kaj esprimi sian opinion, sed ofte tiuj simpozioj estis ne tiel publikaj, kaj Ä enerale la proponoj fare de la elektraj kompanioj estas aprobitaj de la plejmultaj ĉeestantoj. KontraÅ­antoj suspektis, ke tiuj aprobintoj estas mobilizitaj de la elektraj kompanioj.
En la mezo de julio fariÄ is klare, ke la elektro kompanio KjuuÅ uu mobilizis homojn kaj opiniojn al la simpozio pri la refunkciigo de la reaktoroj en Genkai kaj ke tion rekomendis la guberniestro.
Poste la registaro enketis pri 35 simpozioj okazintaj en la pasintaj 5 jaroj al ĉiuj sep elektraj kompanioj, el kiuj la elektraj kompanioj Ĉuubu kaj Ŝikoku raportis, ke Subministerio pri Nuklea kaj Industria Sekureco, kiu devas zorgi pri sekureco de nukleaj centraloj, proponis al ili la mobilizon.
Temante pri la simpozioj pri projekto de recirkuligo de uzitaj nukleaj brulaĵoj okazintaj en la urbo Ikata en la gubernio Ehime en junio 2006 kaj en la urbo Omaezaki en la gubernio Åœizuoka en aÅ­gusto 2007, Subministerio pri Nuklea kaj Industria Sekureco proponis al la respektivaj kompanioj varbadon de ĉeestantojn, dirante : “Estos pli bone, ke venos multaj homoj kaj ili esprimos opiniojn†. LaÅ­ tiuj proponoj la kompanioj kolektis ĉeestantojn el kompanioj sub sia influo kaj el loÄ antoj, kiuj parolis laÅ­ la ekzemplaro farita de la elektraj kompanioj.
Post la nuklea akcidento, oni multe kritikis la registaron pro tio ke tiu subministerio tute ne laboris por teni la nukleajn centralojn sekuraj, dependante de la elektraj kompanioj. Tamen sub la eksa reganta partio, Liberala Demokratia Partio, kiu enkondukis atomenergion, tiaj agoj estis tute rekomendendaj. Nuntempe la ĉefministro Kan kaj lia partio Demokratia Partio multe perdas subtenon de la popolanoj, sed mi opinias, ke li kaj lia partio estas pli bonaj, ĉar li klare deklaras plani sendependigon de tiu subministerio kaj revizion de la nuklea politiko.

Forkuri el aÅ­ reveni al FukuÅ ima ?

Aperis tri opinioj en la ĵurnalo Asahi la 29an de julio.

Mi revenis al FukuÅ ima (s-ro Hirajama Micuo, 80-jara loÄ anto en la urbo Minami-Sooma, FukuÅ ima)

Mi kaj mia edzino forkuris el la domo situanta en la radiuso de 30 kilometroj de la atomcentraloj la 15an de marto kaj restis ĉe miaj gefiloj kaj gefratoj dum du monatoj, sed pro la amego al nia hejmo ni revenis fine de majo.
Nia Ä ardeno estis plena de herbaĉoj, sed la sezonaj floroj bonvenigis nin. Unue ni reordigis la fridujon kaj vintrajn vestaĵojn, kaj poste mi sarkis la Ä ardenon, certe malpurigitan de radioaktivaĵoj. Ĉi-jare la pluva sezono frue finiÄ is. Ni volus malfermi ĉiujn fenestrojn por envenigi freÅ ajn ventojn kaj sekigi lavaĵojn en la Ä ardeno, sed tion ni ne povas.

Miaj edzino kaj filo forlasis la hejmon (s-ro Nakamura Susumu, 44-jara instruisto en la urbo FukuÅ ima)

Mi decidis rifuÄ igi miajn edzinon kaj 5-jaran filon al la gubernio Jamagata, tamen tiu decido estis malfacila, ĉar mi opiniis la rifuÄ igon perfido al miaj amikoj. Mi kaj miaj najbaroj kune mezuris la kvanton de radioaktiveco, interÅ anÄ is informojn kaj helpis unu la alian. Homoj bone zorgis mian filon en la infanÄ ardono, purigante la Ä ardenon. Tamen mi devis decidi, ĉar eĉ en majo la kvanto de radioaktiveco ne malmultiÄ is. Neniam mi aÅ­dis vortojn “protekti infanojn†el la buÅ oj de la Å tata kaj la gubernia oficistoj. Mi devis konstati, ke ili ne havas intencon protekti infanojn. Do estas nur ni, kiuj povas protekti nian filon. En la romano “Nigra Pluvo†temanta pri la atombombo en HiroÅ ima, verkita de Ibuse Masuĵi, soldato, kiu transportas kadavron, murmuras : “Ni volus vivi en lando sen Å tato†. Tiu frazo pikas min, kiu devas vivi aparte de miaj karaj familianoj.

Mi ne povas viziti mian familian tombon (s-ino IÅ­ata Fumiko, 62-jara loÄ anto en la urbo Kasukabe, Saitama)

Estas tempo por mi viziti familian tombon, sed mi ne povas pro la nuklea akcidento. Äœi situas en la urbo Minami-Sooma en la radiuso de 20 kilometroj de la nuklea centralo. Mi ankaÅ­ ne povas en Ä in enmeti cindron de mia patrino forpasinta en majo. Miaj familianoj ĉiam diras, ke ni estas feliĉaj, nun havante la ĉefministron Kan. Se ni estus sub la regado de Liberala Demokratia Partio, tiu kaj la elektraj kompanioj mensogadus al ni, kaÅ ante informojn maloportunajn al si.

Multaj japanoj tre Å atas Ä ardenadon. Kutime rikoltaĵojn ili disdonas al najbaroj kaj konatoj, sed nun ili hezitas fari tion, ĉar ili timas, ke tiuj estas radioaktive malpuraj. Tiu akcidento rompas tiajn homajn rilatojn.