La 05an de aÅ­gusto

Kion mi faru ?

Tiu situacio turmentis min. Kion mi devas fari ? Kion mi povos fari ?
AliÄ inte al Komuna savocentro de IÅ inomaki apartenanta al Tutjapana ligo kontraÅ­ katastrofoj, mi komencis labori kiel volontula helpanto. Je la 8a horo mi iras al la oficejo, kaj post mallonga kunsido mi transportas helpantojn el la tuta Japanio al loko, kiu bezonas helpon, kaj vespere mi ricevos ilin. Tiu filio estas malgranda, sed ekde la mezo de tiu aprilo venis al Ä i entute 1300 helpantoj de la suda insulo Okinavo kaj de la norda insulo Hokajdo, nome el la tuta Japanio.

Laboro de helpantoj

Tiuj helpantoj ĉefe faras laboron forĵeti kotaĵon el sub la plankoj de domoj. IŠinomaki estas fiŠkaptista urbo, tial en iuj lokoj restas multege da putrintaj fiŠoj, kiuj eligas netoreleblan, svenigan malbonegan odoron. Helpantoj laboras en tia kondiĉo. En junio dum tia forĵetadlaboro oni trovis kadavron. La ĉefaj stratoj jam estas liberaj de rubaĵoj, sed en aliaj lokoj estas ankoraŭ en tia stato.
Alia grava laboro estas forĵeti kotaĵon el la fluiloj laÅ­ la stratoj. Se tiuj estas Å topitaj per kotaĵo, akvo ne bone fluas, sekve naskiÄ as vermoj kaj muÅ oj. Aliaj laboroj estas elporti putrintajn fiÅ ojn el la magazenoj de fiÅ kaptaj kompanioj, reordigi lernejojn, helpi translokiÄ ojn de la rifuÄ ejoj. La vilaÄ eto Oomagari kaj Ä ia vasta kamparo estas inundita kaj eĉ nun estas sub koto. VilaÄ anoj kaj policanoj serĉas malaperintojn. Tie la tempo haltas.
Mi volas, ke la helpantoj ne revenu tuj, sed vidu vaste la damaÄ itajn distriktojn, tial mi akompanas ilin al la monteto Hijori kaj al la lernejo KadoÅ­aki por ke ili spertu la veran situacion. Ili jam scias per televido, kia estas la damaÄ itaj lokoj, sed efektive vidi la damaÄ ojn kun sonoj kaj odoroj estas tute alie, ol tiuj televidaj bildoj.
HodiaÅ­ mi venis el la rubaĵoj de IÅ inomaki al la urbego Sendai. La etos estas tute alia. La urbo estas vigla kaj prospera kun normale funkcianta trafika sistemo. Mi estas Å okita de la granda diferenco inter la du urboj. Mi timas, ke poste tiu diferenco pli grandiÄ os. AnkaÅ­ aperos granda diferenco inter familioj kun domo kaj sen domo, inter familioj, kiuj perdis siajn familianojn kaj kiuj ne, inter familioj, kiuj povas vivi en provizora domo kaj devas loÄ i plu en rifuÄ ejo. Ni devos venki tiujn malfacilojn.
Alia problemo estas “koro†. Suferantoj volas paroli siajn spertojn, dolorojn, problemojn al aliaj homoj. Helpantoj povas malÅ arÄ igi ilin, aÅ­skultante ilin, okaze de la senkotiga laboro.
Certe atendos la loÄ antojn de IÅ inomaki multe da malfaciloj, sed Ä is ni reakiros nian urbon, mi laboros per mia tuta forto.

(Fino)