Ĉu tro malfrue ?

Hans-Georg Kaiser
Ĉu tro malfrue ?

Kaj tiam iam venos subite la momento,
kiam ni staros antaÅ­ ni mem.
Ni rigardos nin por momento sen iluzioj,
sen la kutimaj "etaj" mensogoj,
kiuj laÅ­dire necesas
por povi vivi.

KvazaÅ­ turniÄ inte
al la spegulo de l’ vero
ni demandos nin subite :
Kion mi faris por mi ?
Kion mi faris por aliaj ?
Ĉu mi devas honti ?
Ĉu mi estas superflua ?
Ĉu mi estas malica ?
Ĉu mi povas esti
kontenta pri mi ?

Kaj se ni tiam devos respondi,
ke ni nur transvivis,
ke ni nur eluzis aliajn,
ke ni estas ridindaj cinikuloj,
kiuj malamas la homojn,
ke ni ĉiam estis solaj,
kaj ke ni tute ne scias,
por kio ni vivas,
ĉar ni estas
tute sen espero,
jen ni evidente
fuÅ is nian vivon,
kiu pro hazardo
kaj kosmaj kaÅ­zoj
estas donita al ni.

Jen fariÄ as tempo
Å anÄ i tion, unue
kaj tre decide
per la Å anÄ o
de la pensdirekto...

Jen ni grimpu do
al la alia flanko
de la barikado.

Tio ne estas afero
de nia aÄ o, tute ne.
Dum vi ankoraÅ­ vivas,
estas neniam tro malfrue
povi fari la Ä ustan.

La homoj sur la alia flanko,
tiuj, kiuj ankoraÅ­ havas la senton,
ke tia Å anÄ o eblas, jam atendas vin.