Mian dankon al la neniofarulo

Hans-Georg Kaiser
Mian dankon al la neniofarulo

Dankon, neniofarulo !
Dankon pro tio, ke vi faras nenion por ni.

Dankon, ke vi ĉiam nur prenas kaj neniam redonas ion. Precipe pro tiu grandioza instruo mian specialan dankon.

Kiu faras nenion por aliaj, tiu ankaÅ­ neniam povas erari pri io.

Ne erari, tio validas kiel saÄ a, sekve vi pli saÄ as ol mi.

Ĉar vi neniam redonas ion, vi ofendas neniun kaj agas saÄ e. Dankon por tiu grandioza instruo, neniofarulo.

Tiel vi povas certi, ke ĉiuj aliaj neniofaruloj aplaÅ­das al vi. Ja eĉ tiuj, kiuj mem multe laboras, aplaÅ­das al vi, por havi tiel sian pacon pri vi. Neimageble, ĉu ?

Dankon do al vi, neniofarulo, ke vi faras nenion por ni. Pardonu, ke mi por ni ion faras. Tio estas stulta, mi ja scias.

Tial mi ankaÅ­ ne povas esti tiel perfekta kiel vi.

Tion mi ankoraÅ­ devos lerni : fari nenion plu por la aliaj kaj nur preni, preni, kaj ankoraÅ­foje preni, aplaÅ­date de la neniofaruloj. Tio estas ege ruza de vi.

Mi ja scias, nur se mi faros nenion plu por ni, tiel kiel vi –ruzulo kaj neniofarulo – mi finfine trovos la aplaŭdon de ĉiuj tiuj, kiuj faras nenion por ni.

Ĉu mi iam atingos tiun saÄ on ? Ĉu mi atingos tiun celon ? Ĉu mi iam estos tiel senerara kiel vi ?

Mi ne scias... AnkoraÅ­ mi dubas. AnkoraÅ­ mi hezitas...

Plej bone estos, se mi komencos per tio, ke mi faros nenion plu por vi, ke mi de nun fajfos pri vi, ke mi ignoros vin tiel, kiel mi ignoras la Å ildojn en la reklamÅ ildarbaro de la impertinentuloj.