kun la buÅ harmoniko
inter la dentoj,
sur la lasta perono,
kun ĉiuj ĉi solecaj homoj
ĉirkaŠni,
ludu la Reichsbahn-bluson
de Stefan Diestelmann por mi,
ludu pri la tristaj stacidomoj,
nun, minuton antaÅ noktomezo,
antaŠol la eksprestraĵno enveturos
en la landon de necerta futuro.
Ludu por mi la bluson
pri la transportoj en la gason,
tiam, kiam mia patro
laÅ onidiroj estis skribisto
en koncentrejo.
Ludu por mi la kanton
pri la „bruttransportoj“ en la gulagon.
Ludu la kanton pri la silentaj homoj,
kiuj tiam silentis, kaj kiuj nun denove
silente sidas kun rigidaj vizaÄ oj sur siaj kofroj.
Ludu al mi pri la fantomecaj neonlumoj,
kiuj falas sur la neÄ on antaÅ la stacidoma halo.
Ludu por mi la kanton pri la feraj pontoj,
imitu al mi la vaporantajn tamburantajn trajnojn,
kiuj alvenis neniam.
Ludu pri la veturgastoj de la fervojoj,
kiuj silentas kaj atendas kaj rigardas
eksterensur la preterflugantajn bildojn
de l’ nokto :sur la mornajn arbojn,
la grizajn herbojn,
sur la nigron post la vitrotabuloj,
sur gigantajn dragilojn kaj
kamentubojn,
sur la lumĉenojn de la urboj.
Ludu por mi pri la malmultaj
rezistemaj lumoj,
kiuj eklumas dum sekundoj
en la tenebro.
He, vi, juna viro,
kun la buÅ harmoniko inter la dentoj,
ludu por mi la Reichsbahn-bluson,
antaÅ ol komenciÄ os mia veturo
de la oriento al la okcidento
de Germanio.
Ludu al mi la Reichsbahn-bluson,
por ke mi ne restadu plu sola
kun mia malgajo, post
kvarjara atendotempo
pri la elmigrada permeso.