Letero 054a

De markizino de Mertejo al vicgrafo de Valmono

Ja kun Dansnio estas tubero en la afero ! Se li fanfaronis al vi, li blufis. Mi konas neniun tiel mallertan, kiel lin en amo, kaj mi pli beda ?ras, ke ni lin helpis. Imagu, ke li preska ? kompromitis min ! kaj tute senutile ! Ho ! mi ven ?os pri tio, mi promesas.

Kiam hiera ? mi venis al sinjorino de Volan ?o por ?in akompani, ?i rifuzis eliri, sentante sin malsaneta ; mi bezonis mian tutan elokventon por decidigi ?in ; mi anta ?timis, ke Dansnio alvenos anta ? nia foriro ; tio estus mallerta ?o tiom pli konsterna, ke sinjorino de Volan ?o hiera ? jam diris al Dansnio, ke ?i ne restos hejme. Åœia filino kaj mi sidis sur dornoj ! fine ni eliris ; la knabino tiel elkore premis mian manon adia ?ante min, ke malgra ? ?ia rompa
intenco, pri kiu ?i ankora ? sinceris, mi anta ?vidis mirindan vesperon.

Sed mi ne estis ĉe la fino de mia maltrankvilo. Post apena ?
duonhoro de restado ĉe sinjorino de…, sinjorino de Volan ?o vere malbonfartis ; kompreneble ?i volis tuj reveni hejmen, sed mi deziregis la malon, timante, ke la neevitebla malkovro de la gejunuloj suspektigos min, pro mia komenca insistado al eliro. Mi do
elokvente timigis ?in pri ?ia sano — ne malfacila afero — kaj gardis ?in unu horon kaj duono tie, asertante pri la dan ?ero de la veturila skuado. Ni revenis nur je la anta ?decidita horo ;
mi rimarkis hontan mienon bone a ?gurantan, ke miaj klopodoj ne vanis.

Mia scideziro restigis min ; sinjorino de Volanges tuj enliti ?is. Ni vesperman ?is apud ?ia lito, kaj frue lasis ?in, pretekste de necesa ripozo ?ia. En sia apartemento la filino klarigis, ke ĉio okazis la ? mia espero : malapero de skrupuloj, ?uroj de eterna
amo, ktp. Ŝi estis konsentema je ĉio, sed la stulta Dansnio faris eĉ ne unu
preterpa ?on trans la anta ?an limon. Ho ! kun tiu ĉi oni povas trankvile malpaci ?i : la reamiki ?o estos plej facila !

La knabino tamen asertas, ke li deziris ion plian, sed ke ?i sciis defendi sin. Mi vetus ke ?i fanfaronas, a ? senkulpigas lin. Kaj mi preska ? certas pri mia diro : venis al mi la kaprico scii, pri kia defendo ?i kapablas ; nu, mi, nura virino, parolon post parolo, turnis al ?i la kapon ?is… fine, kredu min, neniu estas pli falema en voluptan ebrii ?on. Vere aminda, tiu ĉarma knabineto ! Åœi meritis alian amanton ; ?i almena ? havos bonan amikinon, ĉar mi sincere
ligi ?as al ?i. Mi promesis al ?i edukadon, kaj opinias, ke mi plenumos tion. Mi ofte sentis la bezonon de konfidenculino, kaj preferus tiun, ol alian ; sed mi povas nenion komenci, ?is ?i ne plu estos… tia, kia ?i estas nun ! Jen motivo plia, por koleri kontra ? Dansnio.

Adia ?, vicgrafo ; ne vizitu min morga ?, krom matene : mi cedis al insisto de la kavaliro, por vespero en la dometo.

El… la 4an de Septembro 17**.