Letero 059a

De vicgrafo de Valmono al markizino de Mertejo

Klarigu al mi, se vi scias ĝin, la signifon de la ĉi-kuna sensencaĵo de Dansnio [1]. Kio okazis ? Kion li perdis ? Ĉu eble lia belulino ĉagreniĝis pro lia daŭra respektemo ? Verdire ĝi estas ja ĉagreninda. Kion diri al li hodiaŭ posttagmeze dum la rendevuo kun mi, kiun li petis, kaj kiun mi senpripense konsentis ? Certe mi ne perdos mian tempon aŭskultante lin, se tio kondukos al nenia antaŭeniro. Amaj riproĉoj estas aŭskultindaj nur en operaj arioj aŭ recitativoj. Informu do min pri la okazintaĵo kaj la farotaĵo ; se ne, mi tuj forkuros por eviti la antaŭvidatan enuon. Ĉu mi povos paroli kun vi hodiaŭ matene ? Se vi havos priaman okupon, almenaŭ skribetu al mi la replik-indikojn de mia aktora teksto.

Kie vi do estis hieraŭ ? Mi ne plu sukcesas renkonti vin. Vere, kial vi retenis min en Parizo dum la monato Septembro ? Decidiĝu finfine, ĉar mi ĵus ricevis urĝan inviton de Grafino de B… al sia kamparbieno ; kiel ŝi agrable mencias, ŝia edzo “posedas por la plezuro de siaj amikoj la plej taŭgan ĉasejon por kornhavaj bestoj”. Kiel vi scias, mi tie jam okupiĝis pri kornoj [2]. Kial mi ne rajtus rekomenci ? Mi baldaŭ iros, se mi ne utilas al vi. Adiaŭ, memoru, ke Dansnio miahejmos ĉirkaŭ la kvara posttagmeze.

El… la 8an de Septembro 17**.