Letero 063a

De markizino de Mertejo al vicgrafo de Valmono

Mi ja tuj klarigos la leteron de Dansnio. Äœian motivon naskis mi, kaj ?i estas mia ĉefverko, la ? mia opinio. Post via lasta letero mi ne perdis mian tempon kaj diris kiel la Atena arkitekto : “Kion li diris, tion mi faros.â€
Do obstaklojn bezonas tiu bela romana heroo, por ne endormi ?i en feliĉo ! Li nur fidu min, kaj zorgoj ne mankos al li ! se mi ne eraras, li ne plu trankvile dormos. Necesis instrui al li la valoron de la tempo, kaj mi certas, ke nun li beda ?ras tiun, kiun li perdis. Vi anka ? asertis, ke li bezonas pli da mistero ; nu ! da ?i ne mankos al li nun. Mia bona flanko estas, ke pri miaj eraroj mi bezonas nur indiketon ; tuj mi senlace klopodas re ?ustigi ilin. Jen do miaj faroj.

Reveninte hejmen anta ?hiera ? matene, mi legis vian leteron kaj trovis ?in perfekte klara. Persvadite, ke vi tre ?uste indikis la ka ?zon de la malsano, mi tuj klopodis kuraci ?in. Mi tamen komencis per enliti ?o, ĉar mi kredis min dormema, pro la nelacigebla kavaliro, kiu ne lasis al ni tempeton da ripozo. Sed fakte okupita nur de Dansnio, mia deziro tiri lin el lia nenifaro (a ? la volo lin puni pro tio) ne permesis al miaj okuloj fermi ?i ; nur post zorga preparado de mia plano mi povis trovi du horojn da ripozo.
La saman vesperon mi vizitis sinjorinon de Volan ?o, kaj la ? mia projekto konfidis al ?i, ke la ? mia opinio krei ?is inter ?ia filino kaj Dansnio dan ?era ligi ?o. Tiu virino, kvankam klarvida kontra ? vi, tamen tiel blindas rilate sian filinon, ke ?i unue respondis, ke certe mi eraras, ke la knabino estas nur infano, ktp. Mi kompreneble ne povis diri mian tutan scion, sed citis dirojn, rigardojn, pri kiuj ektimis miaj virto kaj amiksento. Mi parolis preska ? tiel perfekte, kiel piulino, kaj findecidige eĉ diris, ke mi opinias, ke mi vidis inter ?an ?on de letero.

— Tio memorigas, mi aldonis, ke iun tagon mi vidis en malfermita tirkesto de ?ia skribomeblo multajn leterojn, kiujn ?i sendube konservas. Ĉu vi konas de ?i regulan korespondanton ?

Ĉe tiuj vortoj la mieno de sinjorino de Volanges ?an ?i ?is, kaj mi vidis kelkajn larmojn flui el ?iaj okuloj.

— Mi dankas vin, inda amikino, ?i diris, premante mian manon ; mi pricerti ?os.

Post tiu konversacio, tro mallonga por ?ajni suspekta, mi aliris la junulinon. Iom poste mi foriris, petinte de la patrino, ke ?i ne kompromitu min anta ? sia filino ; ?i tiom pli facile konsentis, ke mi insistis pri la bona efiko de la konfidoj de Cecilo al mi ; tiu, malfermante sian koron, ebligos miajn reciprokajn prudentajn konsilojn. Mi certas, ke tiu patrino fidelos al sia promeso de diskreteco, ĉar tiel ?i memflate aperos mense penetrema anta ? sia filino. Plie, mi tiel rajtis konservi miajn amikajn rilatojn kun la junulino, tamen ne ?ajnante hipokrita anta ? la patrino ; tion mi nepre volis eviti. Fine, tio ebligas la ?plaĉan rilaton mian kun Cecilo, kun la beno de la patrino.

Mi tion profitis la saman vesperon ; post kartoludo, mi izoli ?is kun la knabino en angulo, kaj babiligis ?in pri Dansnio, temo por ?i neelĉerpebla. Mi amuzi ?is varmigante ?ian kapon pri la plezuro morga ? revidi lin. Ĉiajn sensenca ?ojn mi eligis el ?ia bu ?o ; ja necesis kompense redoni en espero tion, kion mi konkrete ?us estis forpreninta de ?i ; plie, la celo estis fari la baton pli dolora ; mi estas persvadita, ke ju pli intense ?i suferos, des pli rapide ?i volos tion kompensi je l’ unua okazo. Cetere bone estas alkutimigi al grandaj eventoj lernantinon, kiun mi destinas al grandaj aventuroj.
Fine ĉu ?i ne povas pagi per kelkaj larmoj la plezuron posedi sian Dansnion ? Åœi amegas lin ! Nu ! Mi promesas, ke ?i havos lin eĉ pli frue, ol ?i imagis, tio danke la tuj venontan ?tormon. Post tiu inkubo la veki ?o estos delica ; se ĉion konsideri, ?i ?uldos al mi dankemon. Nu, eĉ se mi iom malicis, mi ja rajtas amuzi ?i, ĉu ne ?

Stultuloj sur ĉi tero por nia ?ojo vivas [1]

Mi fine foriris, kontentega pri mi. Mi pensis : a ? Dansnio, spronata de l’ malfacilo, tiom pli ardos, kaj mi helpos lin per mia tuta kapablo, a ? se li estas nur stultulo, kiel mi foje emas opinii, li senesperi ?os kaj konsideros sin venkita ; tiukaze tio estos por li la plej ta ?ga puno, kaj mi samtempe plii ?os en la estimo de la patrino, en la amiksento de la filino kaj en la fido de amba ?. Pri ?erkuro, mia ĉefa celo, danke al mia plia kaj plia regado de la menso de lia estonta edzino, mi certe trovos mil rimedojn fari lin trompato — a ? mi estos plej mallerta a ? plej malbon ?anca. Mi enliti ?is en tia milda pensaro, do bone dormis kaj veki ?is nur malfrue.

Ĉe la veki ?o, mi trovis du leteretojn, unu el la patrino, unu el la filino. Mi nerezisteble ridis, trovante en amba ? la saman frazon : "El vi sola mi esperas iom da konsolo". Ja ĉu ne plaĉe konsoli amba ? flankojn kaj servi du partiojn rekte malamikajn ? Jen dia ?o mi estas, akceptante la esperojn de ĉiuj blindaj homoj, sed ?an ?ante nenion je miaj definitivaj decidoj. Tiun majestan rolon mi tamen forlasis, kontra ? tiu de konsolanta an ?elo, kaj iris viziti la suferantinojn.

Komence la patrinon. Mi trovis ?in en tia malgajo, ke tio jam parte ven ?as vin por la obstakloj, kiujn ?i starigis al vi en la konkero de via bela prudulino. Ĉio perfekte sukcesis ; mia sola timo estis eventuala deziro ?ia reamiki ?i kun sia filino. Estus facila tasko, per uzo de dolĉeco, de fido ?ajno, kaj per miksado de rezonado kun indulga mildeco. Feliĉe ?i nur severis ; ?i tiel malta ?ge agis, ke mi nur bezonis apla ?di. Åœi eĉ preska ? ruinigis miajn projektojn, per decido resendi Cecilon al la mona ?inejo ; tiun glavobaton mi deturnis, instigante ?in al nura uzo de minaco, okaze de insisto de Dansnio ; samtempe mi tiel instigas la geamantojn al singardemo, kiun mi opinias necesa al la posta sukceso de mia entrepreno.

Poste mi vizitis la filinon. Vi ne imagas, kiel doloro beligas ?in ! Kun iom-post-ioma sperto, ?i certe ofte uzos la rimedon de plorado, mi tion garantias. Sed tiam ?iaj larmoj estis sinceraj ! Admirante tiun novan ĉarmon, kiun mi ankora ? ne konis, mi komencis per konsolado tiel intence mallerta, ke ?i fakte pliigis la suferon, anstata ? mildigi ?in ; tiamaniere mi preska ? sufokis ?in. Åœi jam ne ploris, kaj timante konvulsiojn, mi konsilis enliti ?on ; ?i konsentis, kaj mi ĉambristine helpis. Åœi jam estis en negli ?o ; balda ? ?ia hararo dise falis sur la ?ultrojn kaj la tute nudan bruston ; mi brakumis ?in, kaj ?i allasis sin al mia premo, dum ?iaj larmoj abunde refluadis. Dio ! Kiel ?i belis ! Ha ! se tiel belis Magdaleno ĉe plorado, ?i certe estis multe pli dan ?ere alloga dum pentado, ol dum pekado.

Post ?ia enliti ?o, mi varme ekkonsolis la senesperan belulinon. Unue mi trankviligis ?in pri la timata mona ?inejo. Poste mi vekis la esperon sekrete intimi kun Dansnio ; fine, sidi ?inte sur la liton : “Imagu, ke li ĉeestas†mi diris ; kaj brodante sur tiu temo, mi kondukis ?in de distro al distro, ?is ?i tute forgesis sian aflikton. Ni disi ?is en preska ? perfekta kontento unu pri la alia ; nur preska ? perfekta, ĉar mi firme rifuzis leteron transdonotan al li. Jen kial, kaj vi certe aprobos.

Unue, venis la risko, ke mi kompromiti ?os anta ? la okuloj de Dansnio. Tio estis la sola motivo direbla al la knabino ; inter vi kaj mi, estas multaj aliaj. Doni al niaj gejunuloj la eblon tiel frue kaj facile mildigi sian suferon, ĉu tio ne estus endan ?erigi la sukceson de nia entrepreno ? Poste mi deziras, ke ili enmiksu servistojn en sian aventuron ; se ?i sukcesos, kiel mi esperas, ?i devos esti konata tuj post la geedzi ?o, kaj servista klaĉado estas perfekta rimedo de diskonigo. Se la servistoj silentus, tiam ni mem parolus, atribuante al ili la rivelon.

Vi do devos hodia ? doni tiun ideon al Dansnio. Ĉar mi ne fidas la ĉambristinon de knabino Volan ?o, kiun anka ? ?i mem ?ajne malfidas, konsilu al li la mian, la fidelan Viktorino. Mi prizorgos la sukceson de l’ klopodo. Tiu ideo des pli plaĉas al mi, ke tiu rimedo estos utila nur al ni, kaj ne al ili ; jen kial, ĉar mi ne finis mian rakonton.

Dum mi rezistis al ?ia peto transdoni la leteron al Dansnio, mi senĉese timis, ke ?i pensos pri la rapida po ?to [2], ĉar porti ?in al la po ?tejo mi ne povus rifuzi. Feliĉe, ĉu pro konfuzo, nescio, neeblo de respondo per la sama rimedo… ?i tion ne petis ; sed por eviti ?in en la estonto, mi tuj prenis mian decidon : reveninte al la patrino, mi instigis ?in forigi sian filinon por ioma tempo al la kamparo… Kaj kien ?… Ĉu via koro ne ekbatas pro ?ojo ? al la kastelo de via onklino, la maljuna Rozmondo, kiun s-ino de Volan ?o devas averti hodia ?. Tiel, vi rajtas iri retrovi vian piulinon, kiu jam ne povos aludi la skandalon de kunrestado nur duopa. Plie, danke al mi, s-ino de Volan ?o mem kompensos per la sendo de sia filino la malbonon, kiun ?i faris kontra ? vi per sia klaĉado.

Sed a ?skultu min, ne zorgu nur pri viaj aferoj, kaj pensu pri ĉi tiu, kiu interesas min.

Mi volas, ke vi i ?u la peranto kaj la konsilanto de amba ? gejunuloj. Sciigu Dansnion pri via voja ?o, kaj tuj proponu al li vian helpon. La sola malfacila ?o estas akceptigi de la bela Cecilo vian ambasadorecon ; tuj levu tiun obstaklon, indikante al Dansnio mian ĉambristinon kiel perilon. Li certe konsentos ; rekompense vi ricevos la fidon de la junulina naiva koro ; tio estas ĉiam interesa afero. Kompatinda ?i ! Kiel ?i ru ?i ?os, donante sian unuan leteron ! Vere tiu rolo de konfidato, kontra ? kiu oni sentas anta ?ju ?ojn, ?ajnas al mi tre alloga distro, kiam oni havas kiel vi aliajn zorgojn.

La malnodi ?o de tiu intrigo dependos de via zorgado. Decidu la momenton, kiam la aktoroj devos esti kunigataj. La kamparo proponas mil rimedojn ; certe Dansnio pretos tien iri ĉe via unua signalo. Nokto, maski ?o, fenestro… kiaj eblecoj ! Fine, se la knabino revenos tia, kia ?i foriris, vi prikulpos. Se vi opinios, ke ?i bezonas iom da kura ?igo, sciigu tion al mi ; mi pludeziras fari ?in mia lernantino ; sed mi ne volas skribi al ?i nun, kiam mi ?us donis al ?i bonan lecionon pri la dan ?ero konservi leterojn.

Mi aldiru, ke ?i unue suspektis sian ĉambristinon pri la malkovro de sia leteraro ; sed mi deturnis ?in al la konfesista pastro, tiel trafante du celojn per unu ?tono.

Adia ?, vicgrafo ; jam delonge mi skribas, kaj tio malfruigis mian vesperman ?on. Sed mem ?ato kaj amiksento neprigis mian leteron ; amba ? postulas tempon. Tamen ?in vi ricevos ĉirka ? la tria, tio ta ?gas.

Nun vi ne a ?dacu riproĉi min ! Se tio allogas vin, iru reviziti la kornbestan [3] ĉasejon de grafo de B… kiun li prizorgas por la plezuro de siaj amikoj. Li do amikas kun ĉiuj ! Sed adia ?, mi malsatas.

El… la 9an de Septembro 17**.