Letero 087a

De markizino de Mertejo al sinjorino de VolanÄ o

Mi skribas en mia lito, kara bona amikino. Evento plej malagrabla, plej neantaÅ­videbla, malsanigis min pro surprizego kaj aflikto. Riproĉinda neniel mi estas ; sed estas ĉiam tiel preme por virta virino konservanta pudoron taÅ­gan al sia sekso, troviÄ i la celo de ĉies atento, ke mi fordonus ĉion en la mondo por eviti tiun bedaÅ­rindan aventuron ; Ä is ties publika forgeso mi eble decidos restadi en kamparo. Jen la afero.

Mi renkontis ĉe la marÅ al-edzino de… iun s-ron de Prevano, kiun mi antaÅ­e ne konis, kaj kies nomo verÅ ajne ne fremdas al vi. Sed renkontante lin en tiu domo, mi opiniis, ke mi estas en bona kompanio. Li estas belulo, kaj sprito ne mankas al li. Hazardo kaj malÅ ato de kartoj lasis min sola virino inter li kaj Episkopo de… dum ĉiuj aliaj ludadis. Ni triope babilis Ä is la vespermanÄ o. Ĉetable aludita nova teatraĵo donis al li la okazon proponi sian loÄ ion al la marÅ al-edzino ; Å i konsentis, kaj mi akceptis la samtempan inviton por la lasta lundo, en la Francan Teatron. Ĉar post la teatraĵo la marÅ al-edzino devis veni vespermanÄ i en mia hejmo, mi ankaÅ­ invitis tiun sinjoron, kaj li akceptis. Post du tagoj li faris al mi etiketan viziton, tute banalan kaj sen ia ajn notindaĵo. La morgaÅ­on li vizitis min matene ; tio Å ajnis al mi iom aÅ­daca ; sed mi opiniis, ke anstataÅ­ montri al li per malafabla mieno, ke ni ne estas ankoraÅ­ tiel intimaj, kiel li opinias, pli bone estus tion komprenigi per rigora bontoneco. Mi do tiucele sendis al li en la sama tago inviton tre sekan, tre ceremonian, al vespermanÄ o, kiu okazis antaÅ­hieraÅ­. Mi apenaÅ­ alparolis lin dum la tuta vespero ; siaparte li foriris tuj post la fino de sia kartoludo. Konsentu, ke Ä is nun aventuro neniel ekaperas en tio. Fine nova ludo tenis nin Ä is preskaÅ­ la dua matene ; tiam mi enlitiÄ is.

Mia ĉambristino estis jam for, de longa duonhoro, kiam mi aÅ­dis bruon en mia apartamento. Mi malfermis la litkurtenon en granda timo, kaj vidis viron eniri el la pordo de mia tualetejo. Mi akre kriis, kaj lume de mia dormolampeto rekonis tiun s-ron de Prevano, kiu, kun nekredebla aÅ­daco, petis ke mi ne ektimu, ke li tuj klarigos la misteron de tiu apero, insistante, ke mi silentu. Tiel parolante, li lumigis kandelon ; en surprizego, mi ne kapablis vorton ; lia facila kaj trankvila mieno Å tonigis min. Sed post du paroloj liaj, mi komprenis, pri kia mistero temas ; mia sola respondo estis, kiel vi imagas, nehaltigebla sonorigado.

Pro eksterordinara Å anco, ĉiuj servistoj vesperumis ĉe mia ĉambristino, kaj ankoraÅ­ ne retiriÄ is ; aÅ­dante mian akran voĉon, Å i vokis ĉiujn. Imagu la skandalon ! Ili koleregis, kaj mi preskaÅ­ antaÅ­vidis la mortigon de Prevano far mia lakeo. Ĉe l’ freÅ a faro mi Ä ojis, ke ili multas ; sed nun post pripenso, mi preferus, ke mia ĉambristino venus sola : tio sufiĉus, kaj mi tiel evitus la nunan afliktan bruadon.

AnstataÅ­ tio, la tumulto vekis la najbarojn ; la servistaro klaĉis ; tio iÄ is de hieraÅ­ la rakonto de tuta Parizo. La regimentestro de s-ro de Prevano malliberigis lin, kaj Ä entile vizitis min siadire por senkulpiÄ i. Tiu enkarcerigo pliigos la skandalon ; sed mi ne sukcesis mildigi la kolonelon.

La tuta bona societo urba kaj kortega subskribis ĉe mia pordo, kiun mi fermigis al ĉiu ajn. La kelkaj personoj, kiuj tamen sukcesis viziti min, rakontis, ke oni justece kompatas min kaj skandale indignas kontraÅ­ s-ro de Prevano ; li ja meritas, sed tio ne malhelpas la malagrablon de l’ aventuro.

Sed tiu viro cetere havas kelkajn amikojn, certe malicajn ; kiu scias, kion ili kapablos inventi, por malutili al mi ? Dio mia ! kiel malfeliĉa estas juna virino ! Al Å i tute ne sufiĉas eviti klaĉadon : Å i venku eĉ kalumnion.

Skribu, mi petas, vian opinion : en mia loko, kion vi estus farinta ? kion vi nun farus ? senkaÅ e diru vian tutan penson. De vi ĉiam venis la plej mildaj konsoloj kaj plej prudentaj konsiloj ; de vi mi plej Å atas ilin ricevi.

AdiaÅ­, kara kaj bona amikino ; vi konas la sentojn, kiuj ligas min al vi por eterne. Mi kisas vian amindan filinon.

El Parizo, la 26-an de Septembro 17**.