Al-Kaida - ĉu marko a ? organizo ?

ĈU LA ORGANIZO AL-KAIDA vere ekzistas ? La demando, serioze levita de bonaj a ?toroj kiel Jason Burke [1], meritas esti starigita konsidere ĉion kion oni atribuas al la grupo de s-ro Usama Ben Laden ekde la 11-a de septembro 2001 : la atencojn de Madrido en marto 2004, la agojn en Irako faritajn de s-ro Abu Musab Al-Zarka ?i (kiu la ?dire estas bazita en Falu ?a, sed kiu estis anka ? kulpigita pri la madridaj atencoj), la atencoj de Balio (oktobre 2003), de Istanbulo (novembre 2003), kaj anta ? nelonge tiuj kiuj tu ?is Saud-Arabion (majo 2004). Aldoni ?as la aresto en Britio kaj Pakistano de supozataj respondeculoj de la reto Al-Kaida (a ?guste 2004). Kiuj estas la ligoj inter ĉiuj ĉi eventoj ?

Se oni trarigardas la personojn implikitajn en atencoj a ? en atencoprovoj, oni povas mezuri la influsferon de Al-Kaida, ĉar la reto havas jam historion. Tamen necesas prudento : la akuzoj formulitaj kontra ? individuoj etikeditaj esti batalantoj de Al-Kaida, internigitaj en G ?antanamo (kiel la kvar francoj ekstradiciitaj al Parizo en julio 2004) a ? metitaj anta ? tribunaloj (s-ro Munir Al-Motasadek en Germanio [2]) montri ?is ofte tre fragilaj kaj ne validaj anta ? ordinaraj tribunaloj.

Kompreneble, certaj diras ke oni konas nur tre etan parton de la glacimonto : Al-Kaida estas, la ? ili, tentakla organizo strukturita anta ? la 11a de septembro, kiu konservas ekde tiam dormantajn retojn agopretajn la ? instrukcioj de la centro sendataj pere de diskretaj mesa ?oj sur interreto. Ĉu tio kredeblas ? Kial Al-Kaida atendus por agi ? Se ne ?uste pro tio ke la teknikaj kondiĉoj ne estas plenumitaj (rekrutigo, akiro de materialo, ĉirka ?iro de la sekurecoservoj), kio montrus ke la organizo estas pli malforti ?inta ol la registaro Bush volas koncedi.

Al-Kaida ne ?ajnas havi kalendaron funditan sur preciza politika strategio (frapi en donita momento por influi la eventojn), sed male aktivisman kaj oportunisman vizion : frapi ĉiumomente por persistigi etoson de teroro kaj pruvi ke ĉiuj militaj intervenoj, de Afganio ?is Irako, estas senefikaj. La atenco de Madrido ne estis escepto, kiel substrekas Lawrence Wright [3] : la programado de la atakoj estas nur hazarde ligita kun la hispanaj elektoj - kaj, se ne okazintus la ega mallerto de la registaro de s-ro José Maria Aznar, ?i povintus produkti la malan efikon sur la opinio.

Por simpligi, oni povas klasi la atencojn atribuatajn al Al-Kaida en du kategoriojn : la « internaciistajn » kaj la « lokajn ». La unuaj estas farataj de diversnaciaj skipoj kiuj agas ĉiuj ekster la teritorio de sia devenlando (en Novjorko kaj Va ?ingtono, en Madrido, kaj anka ? dum la malhelpitaj atencoj de Los-An ?eleso, Parizo kaj Strasburgo) ; la duaj estas farataj de « naciaj » skipoj kiuj agas sur sia propra teritorio, sed direkti ?as kontra ? « okcidentaj » celoj (Kasablanko, Istanbulo, Balio). Äœis nun, la « internaciistoj » estas precipe batalintoj de Afganio ; la « lokaj » funkcias siavice kiel koncesiuloj. La kazo de Irako estas malpli facile analizebla, ĉar la deveno kaj organiza aparteno de la eksterlandaj volontuloj, kiuj la ?dire ĉeestas en Falu ?a, ne estas konataj.

Ĉio indikas ke la movado Al-Kaida mutacias, esence pro la ?an ?oj en rekrutigo. Ĉiam pli malfacilos paroli pri ?i kiel strukturita organizo. Aliflanke, la « marko » havas belajn tagojn anta ? si, en la mezuro ke ?i certigas maksimuman efekton por farita ago.

Kion oni nomas Al-Kaida, estas unue bazita sur asocio de batalintoj de la afgana milito (a ? pli ?uste militoj). Ekde la okupacio de la lando fare de usonaj fortoj, tiu kerno ne nur ne plu renovi ?as, sed ?i malkreskas, pro la mortoj kaj arestoj. Äœi konsistas el du kategorioj : unuflanke, la kadroj de la gvardio proksima al s-ro Usama Ben Laden, el kiu certaj sekvas lin ekde la jaroj 1980, kaj, aliflanke, la ondo da junaj « internaciistoj » alvenintaj en la jaroj 1990, kaj precipe inter 1997 kaj 2001. Bredejo limigita kaj facile identigebla.

La novan duran kernon konstituas aktivuloj el Proksim-Oriento de la 1980aj jaroj kaj de komenco de la 1990aj jaroj por lukti kontra ? la sovetianoj. Jam politikigitaj, ofte implikitaj en radikalaj movadoj de sia devenlando kaj devenaj de tre kredantaj medioj, ili sekvis s-ron Ben Laden en liaj migradoj al Jemeno kaj Sudano, por reveni samtempe kun li, en 1996, en Afganion. Multaj da ili estis mortigitaj a ? arestitaj : Åœejko Mohamed Odeh, Abu Hafs Al-Masri (Mohamed Atef), Sulejman Abu Gajt, Abu Zubejda... Ili partoprenis la vivon de s-ro Ben Laden, lo ?is kun sia familio en la samaj remparzonoj kaj havas kelkfoje geedzajn ligojn (s-ro Ben Laden estis « doninta » sian filinon edzini ?e al Atef). De tiu grupo restas apena ? pli ol la egipto Ajman Al-Zavahiri.

« Juna gvardio » kun malsama profilo, aperis post 1992, kaj precipe ekde 1996 kaj la potencopreno de la talibanoj. Escepte de la saud-araboj, tiuj junaj « internaciistoj » estis plejparte radikali ?intaj en Okcidento, kies vivomodon ili cetere sekvas (per siaj studoj, sed anka ? per siaj kondutoj kaj sia edzeco, se ili ne estas fra ?loj). Ili venis al Okcidento, a ? tre junaj a ? por studi. Certaj naski ?is en E ?ropo kaj multaj akiris okcidentan ?tatanecon. Ili fari ?as « renaski ?intoj », tio estas : ili rompas ofte kun sia familio kaj politike radikali ?as samtempe kun sia « reveno » al la religio - oni povas cetere supozi ke tiu « reveno » okazas en kunteksto de politika radikali ?o. Inter ili, la kvar pilotoj de la atencoj de la 11a de septembro 2001, sed anka ? s-ro Mahamed Resam [4], la reto Begal [5], s-ro Zakarias Musauri [6] kaj s-ro Mahamed Sliti Amor [7]. Certaj estas konvertitoj (s-ro Richard Colvin Reid [8], s-ro José Padilla [9]. Kurioze, nur tre malmultaj aktivuloj venas rekte el islamaj landoj (escepte de certaj atencintoj de Istanbulo en novembro 2003, devenaj de Turkio.)

La membroj de tiu generacio revenas praktike neniam en la devenlandon de sia familio. Neniu el tiuj kiuj devenis de Al ?erio, ekzemple, ali ?is al la Armita Islama Grupo (AIG). Ili foriras al periferiaj ?ihadoj [10] (Afganio, Bosnio kaj poste Ĉeĉenio, eĉ Ka ?miro), kaj ne al la Proksim-Oriento a ? Magrebo, poste ili revenas al E ?ropo. La ?ihado kaj la voja ?o al Afganio fari ?as pas-ritoj : la veterano kiu revenas de ?i estas a ?reolata de la presti ?o de mu ?ahid, eĉ se lia restado tie estis tre mallonga.

Zorgante meti iom da ordo en la alfluo de eksterlandaj volontuloj kiuj ka ?zis ofte tensiojn kun la loka lo ?antaro, la talibanoj konfidis al s-ro Ben Laden (certe komence de 1997) la monopolon de la kontrolo de la tendaroj de la « araboj », inkluzive de la konvertitoj, dum la uzbekoj kaj pakistananoj konservis siajn proprajn strukturojn. Sekve, ĉiu islama volontulo kiu estas nek pakistanano nek devena de centra Azio kaj kiu voja ?is al Afganio inter 1997 kaj 2001 pasis nepre tra la tendaroj de Al-Kaida (a ?, por kelkaj da ili, tra tiuj de la radikalaj pakistanaj organizoj). Tio ne implicas ke ĉiu persono restadinta en tiuj tendaroj estas potenciala teroristo.
« Internaciistaj » batalantoj

NENIU EL LA JUNULOJ de tiu nova generacio de « afganuloj », kontraste al la malnova gvardio, estas proksima al s-ro Ben Laden. La volontuloj estis submetitaj al filtrado : la plej bonaj estis elektitaj por reveni en Okcidenton por tie atenci, la restado en Afganio servis por trejni ilin, sed precipe por for ?i la « korpusan spiriton » destinitan esti la forto de la reto. La aliaj, do la plimulto, estis anigitaj al la eksterlanda brigado kiu batalis kun la talibanoj kontra ? la komandanto Masud. Pro tio malfacilas por la okcidentaj juristoj trovi trafajn ĉefakuzojn por tiuj inter la kaptitoj de G ?antanamo kies sola eraro estis trovi ?i inter la trupoj de la talibanoj.

Estas tiu nova generacio el kiu konsistas la esenco de la kadroj farintaj « internciistajn » atencojn. Estas ?i kiu ?is nun faris la efikecon kaj la forton de la organizo. La ?difine, tiuj retoj estas samtempe internaciaj kaj funditaj sur densaj personaj rilatoj : ili ligas la tutmondigon kaj la koheron de homogena grupeto de homoj kiuj konas sin bone. Tiu solidareco de « internaciistaj » batalintoj, partoprenintaj la samajn tendarojn kaj la samajn batalojn, faras la elastecon kaj fidindecon de la retoj. Kaj, kiel analizis Marc Sageman [11], tiu korpusa spirito trovi ?as amba ?flanke de la inica voja ?o al la afgana ?ihado. Oni radikali ?as efektive en la sino de grupeto da « kompanoj » (en universitato, en kvartalo, en moskeo) kaj kie oni decidas foriri. Kaj, en Afganio (a ? Bosnio, Ĉeĉenio), oni renkontas pliajn « fratojn » kiuj povas esti de Malajzio a ? Pakistano kaj kiujn oni eventuale revidos en ilia lando.

La membroj de la reto kondutas ofte spite al ĉia logiko de vera eksterle ?eco. Oni kundividas la lo ?ejojn kaj la bankokontojn, oni atestas ĉe edzi ?o de kompano, oni kunsubskribas testamenton de alia, ktp. La nepenetrebleco venas de la grupo-fenomeno, ne de la teknikoj de sekreta agado.

La ĉefstabo, la bazaj ĉeloj, la transnaciaj retoj kaj la komandoĉeno de Al-Kaida estas do funditaj sur personaj ligoj, for ?itaj ĉu en Afganio ĉu sur loka nivelo, kaj kiuj poste transponi ?as en transnacian kaj « malteritoriigitan » dimension (voja ?oj, instali ?o en aliaj landoj, multaj ?tatanecoj, ktp.). La kamaradeco ludas tre gravan rolon, ofte fortigitan de geedzaj ligoj kiuj havas nenion « tradician » : oni edzinigas la fratinon de sia kompano - kaj ne la edzinon elektitan de liaj gepatroj -, kio implicas ofte modernan parrilaton, kiel atestas la edzino de la mortiginto de la komandanto Masud, kiu rakontas kiel ?ia edzo flikis mem siajn vesta ?ojn [12]. Tiuj tre personaj ligoj faras la forton, sed anka ? la malforton de la retoj.

Kelkfoje sufiĉas por la polico elbobenigi la fadenon ekde konata aktivulo (eĉ se oni kulpigas senkulpulojn kiuj faris la solan eraron kundividi ĉambron a ? frekventi la saman moskeon). Tiel, unu el la respondeculoj de la madrida atenco, s-ro Jamal Zugam, estis indikita de la franca al la hispana polico kaj mallonge arestita en novembro 2001. Eĉ se ankora ? ne ekzistas datenbazo pri la volontuloj irintaj al Afganio, certas ke kreskanta nombro da ili estas identigota (per dokumentoj kaptitaj surloke, arestoj, uzo de falsaj pasportoj, ktp.). Sed, precipe kun la perdo de la afgana svarmejo, praktike jam ne ekzistas loko por rekonstitui tiun veteranan solidarecon. Kaj se oni elvokas Ĉeĉenion, Sahelon [13], la pakistanajn tribajn zonojn, eĉ... Falu ?an, neniu el tiuj lokoj - eĉ se oni povas tie ?ui komplezon de la lokaj administracioj - povas konstitui da ?ran rifu ?ejon pro la kontroloj kaj punktaj frapoj. Unuvorte, la generacio de batalintoj de Afganio redukti ?as (la tekniko de memmortigaj atencoj evidente kontribuas al tio) kaj penas renovi ?i.

Por eviti mar ?eni ?on, Al-Kaida devas do lar ?igi sian rekrutigadon kaj for ?i aliancojn. Sed ?i ne disponas pri relajso, ĉar ?i ne estas politika movado kun politika gvidado, militisma strukturo, vojkompanoj, organizoj de simpatianoj, ktp. Kiel reto de aktivuloj, ?i ekzistas nur la ? la mezuro en kiu ili faras atencojn. Anta ?videblas do nenia perspektivo al politiko. Alidire, Al-Kaida povas alianci ?i nur kun grupoj de batalantoj (eĉ se tiuj povas havi politikan dimension, kiel en la kazo de la talibanoj a ? de la ĉeĉenoj).

Ekzistas tri strategioj por serĉi aliancojn, a ? simple fari relajsojn : koncesiado, asociadoj kaj banditismo.

La koncesiado funkcias jam. La « lokaj » atenculoj, tio estas aktivuloj sur sia propra tereno, ĉu ili faris a ? ne voja ?on al Afganio, eniras tiun kategorion. Loka grupo, sen rekta ligo kun la ĉefstabo de Al-Kaida, kiel en Kasablanko (a ? konektita malrekte, kiel en la kazo de la atenco en Äœerbo [14] a ? tiu de Istanbulo), agas nome de la organizo, a ? ?ia atenco estas konfesita de tiu. Sufiĉas cetere ke la publika opinio a ? la lokaj a ?toritatoj atribuas la agon al Al-Kaida por ke la efekto estu la sama. La celoj estas sufiĉe lar ?aj (ĉio kio prezentas okcidentan ĉeeston, judismon a ? usonajn interesojn) por ke ĉiutage okazu io ie, kio tiel donas la impreson ke Al-Kaida estas ĉie.

Tiaj lokaj relajsoj povas etendi ?i de struktirita kaj radikali ?inta organizo (la Jemaah Islaijah en Indonezio, a ? la pakistanaj ekstremismaj grupoj, kies membroj iris kun Al-Kaida al Afganio, eĉ la grupo Zarka ?i en Irako) ?is « bando », kie junula ribelo, banditismo kaj sekta fenomeno kuni ?as ĉirka ? loka gvidanto, kiel en la kazo de la kasablanka atenco. Tiel povas konstitui ?i ĉeloj inter la edukitaj kaj poliglotaj « interna ?toj » kaj diri ke ili estas Al-Kaida. La « Al-Kaidismo » povus do supervivi la malaperon de Al-Kaida.

Tiu koncesiado estas des pli facila ĉar ĉiam ekzistis radikala movado rekrutiganta kaj aganta la ? similaj skemoj kiel tiuj de Al-Kaida, sed sen esti organisme ligitaj kun ?i, kiel, en Francio, la reto Kelal [15] kaj la « bando de Roubaix » [16] en 1995 kaj 1996. Imageblas anka ? ke membroj de novfundamentismaj movadoj sed ne hi ?adistaj (kiel tablighis [17], eĉ la Hizb-ut-Tahrir [18]) decidas fari individuajn agojn sub la etikedo de Al-Kaida. Tiel, la atencoj de Ta ?kento de julio 2004 kontra ? la usona kaj israela ambasadejoj povas esti faritaj a ? de membroj de la Islama Movado de Uzbekio kiuj batalis kun Al-Kaida kontra ? la usonanoj en Afganio, a ? de disidentoj de la Hizb-ut-Tahrir, eĉ se la unua hipotezo estas pli ver ?ajna.

Iamaj « afganuloj » povas anka ? a ?tonomi ?i, kiel s-ro Al-Zarka ?i (kia ajn estu la rolo kiun oni atribuas al li). La eksterlandaj volontuloj kiuj la ?dire ĉeestas en Falu ?a havas intereson ?ui la markon kaj kredigi je internacia organizo pli strukturita ol ?i estas.
Sauda nekonato

LA SAUDA KAZO estas pli kompleksa. Unuflanke, oni nombras multajn iamajn volontulojn de Afganio inter la radikaluloj kiuj lanĉis atakojn en 2004 (la saudanoj estas superreprezentitaj inter la islamaj volontuloj kiuj batalis ĉiufronte, de Afganio tra Bosnio ?is Ĉeĉenio). Konsiderante la saudan devenon de s-ro Ben Laden kaj lian rolon en la venigo de saudanoj al Afganio en la jaroj 1980, kiam li havis ankora ? la orelon de la sekretaj servoj de sia lando (la rompo inter li kaj la re ?imo, komence tre relativa, datas de 1991), oni povas taksi ke li persone bone konas la ĉefojn de la radikalaj grupoj.

La atakoj en Arabio celas pli la eksterlandanojn (inkluzive de arabaj) kaj la simbolojn de la eksterlanda ĉeesto ol la ?tataparaton. Ili parencas do kun la agoj de Al-Kaida. Eĉ se la teroristoj klare deziras la forigon de la monarkio, la uzata metodo ne iras en la direkto de revolucia stretegio. Aliflanke, en tiu pure sauda movado, trovi ?as neniu eksterlanda volontulo, kaj ?iaj aktivuloj ne havas tutmondan itineron, escepte de voja ?o al Afganio a ? Ĉeĉenio, kontraste al la aliaj aktivuloj de Al-Kaida. Fine, ?i ne signas siajn agojn per Al-Kaida, eĉ se ?i ne kontestas tiun atribuadon.

La ĉieesto de tiu marko klari ?as per du kontra ?diraj logikoj : la volo de la re ?imoj, de Ta ?kento ?is Moskvo, vidi la manon de Al-Kaida ĉie, por prezenti sin kiel plenrajtaj membroj de la kontra ?terorisma klubo kaj forgesigi sian subpreman politikon. Sed la aktivuloj havas anka ? intereson kredigi ke Al-Kaida trovi ?as ĉie : s-ro Ben Laden por ?ajnigi esti la granda orkestro-ĉefo, kaj la « malgranduloj » por certi pri la efekto de sia agado.

Temas ja pri politiko de koncesiado : la gepatra organizo difinis la koncepton kaj pruntedonas sian markon al la koncesiatoj. Tio estas des pli facila ĉar Al-Kaida neniam estis « leninisma » organizo, zorganta pri strikta kontrolo de siaj membroj : tiuj havas multan a ?tonomion, kaj la centro delegas facile la iniciaton al junuloj, eĉ al konvertitoj (kio estas totale nova en radikala islamisma organizo).

La serĉado de aliancoj okazas malprofite al la ideologia pureco. Sed Al-Kaida havas apena ? elekton se ?i ne volas izoli ?i. Äœiaj aktivuloj regule alianci ?is kun islamaj grupoj kiuj havas pure lokajn celojn : la talibanoj, la ĉeĉenaj radikaluloj a ? irakaj sunaistoj, sed ĉiuj konfesis la koncepton de ?ihado.
La loko de la konvertitoj

TIUJ ALIANCOJ povus etendi ?i en tri direktoj.

– Alianco kun naciismaj a ? etnaj movadoj, kiel en Bosnio, Ĉeĉenio kaj, ?ajne, en Irako. Sed, en tiuj tri kazoj, la « internaciistoj » ne disvolvas propran strategion kaj servas nur kiel milita avangardo, en kunteksto kie la agado fari ?as nur sur nacia teritorio. Ili servas tiam kiel « eksterlanda legio », je kiu oni seni ?as post fino de la milito, kiel okazis en Bosnio kaj povus okazi en Irako.

Tamen oni ne povas ekskludi ke certaj radikalaj partoj de la naciismaj movadoj decidas, pro malespero, internaciigi la batalon, la ? la modelo de la palestinanoj de la jaroj 1970. Ĉiuj movadoj de nacia liberigo, kia ajn estu la loko kiun havas tie la islamo (palestina Hamas, ĉeĉenoj de s-ro Ĉamil Basajev), tenas sian batalon en la limoj de sia teritorio kaj de tiuj kiujn ili perceptas kiel okupacianta potenco. Neniu membro de Al-Kaida agadis sur la israela-palestina teritorio kaj neniu palestinano (lo ?anta en Gazao a ? en la okupaciataj teritorioj) partoprenis la agadojn de Al-Kaida. Tamen, oni ne povas ekskludi ke, fronte al la subpremo kaj al la internacia izoliteco, certaj grupoj decidos etendi la konflikton kaj alianci ?os kun la « internaciistoj » de la movado.

– Kuni ?o de Al-Kaida kun parto de radikala kaj perfortema ultramaldekstro, heredanto de la « Baader-bando », de « Action directe [Rekta Agado] » a ? de la Ru ?aj Brigadoj, ktp., eĉ de la ekstrema dekstro. La malamiko estas la sama : la monda ordo karakterizita de « la usona imperiismo ». Al-Kaida fascinas tiujn kiuj serĉas rompon kun la establita ordo kaj profitas de la kvaza ?-malapero de la marksisma radikala ekstrem-maldekstro, kiu konverti ?is al altermondismo kiu ne tu ?as la verajn spacojn de la sociala ekskludado. Äœis nun, por ali ?i al Al-Kaida, necesis konverti ?i, sed tiu kondiĉo povas tre bone malaperi. Cetere, la celoj de la organizo estas neniam religiaj, kaj ?ia antisemitismo similas pli al la klasika e ?ropa antisemitismo ol al sia islama versio (la iama advokato de Baader, s-ro Horst Mahler, post sia transiro al la ekstrema dekstro, retrovi ?is en oktobro 2002 en mitingo de la radikala islamisma partio Hizb-ut-Tahrir en Hamburgo, anka ? perforte antisemita).

La konvertitoj konstituas sendube bonan indikatoron de estontaj mutacioj : la transiro de junaj Okcidentanoj al radikalaj islamistoj povus fari ?i inversigebla. Tiel oni povos observi la « revenon » de junaj konvertitoj al siaj devenaj medioj, por trovi aliancojn, ĉu por krimaj agoj, ĉu por politikaj agadoj. S-ro Ilich Ramírez Sánchez, nomata Carlos, konverti ?is al islamo en prizono kaj la ?das s-ron Ben Laden en sia lasta libro, La revolucia islamo [19], kaj Nadia Desdemona Lioce, la supervivintino de grupo de la italaj Ru ?aj Brigadoj, dum sia aresto fare de la polico en Italio en februaro 2003, deklaris sin solidara kun la lukto de ĉiuj islamanoj. Multaj konvertoj al islamo en la anta ?urboj estas pli proksimaj al aktiva enga ?i ?o ol al mistika renkonti ?o : temas pli ?uste pri « protestokonvertoj ».

– Fine, tria metodo, la dungosoldatismo a ? la banditismo. Se la centro de Al-Kaido estos ne ?traligita, certa nombro da iamaj « afganuloj » a ? de potencialaj membroj de la organizo surmerkatigos la lernitajn teknikojn, la establitajn retojn kaj la markon. Ili povus ligi sin kun mafiaj retoj a ? transformi ?i mem en mafion ; ili povus anka ? servi kiel dungosoldatoj por sekretaj servoj, kiel faris siatempe la palestinano Abu Nidal kaj Carlos.

Neniu ?tato aventuri ?as nun en la vojon de tia kunlaborado, pro timo de rekta usona reago. Sed la situacio povus ?an ?i ?i, se enkaĉi ?o en Irako montrus Usonon en pozicio de malforteco kaj se la fino de la Al-Kaida-retoj kaj la konfuzo pri celo kaj rimedoj de la « kontra ?terorisma milito » malfermos grizan zonon kie oni ne plu bone scias kiu estas kiu. Tiaj evoluoj povus okazi des pli facile, ĉar la spacoj en kiuj movi ?as la « internaciistaj » aktivuloj supozigas subtenon kaj ligojn kiuj devenas de drogokomercaj retoj, kun eblaj komplicecoj en la ?tataparato (tribaj regionoj en Pakistano, ekzemple).

Ĉiukaze, la fenomeno Al-Kaida, kiel ?iaj avataroj, ?ajnas anta ? ĉio transnacia kaj havas nur cirkonstancajn ligojn kun la Proksim-Oriento. La dinamiko de mobilizi ?o kaj de agado estas nur malrekte ligita kun la konfliktoj de la regiono, kiuj sekvas precipe naciismajn logikojn. Oni emas « superislamigi » Al-Kaida-n kaj neglekti ?ian tutmondan dimension, antiimperiisman kaj triamondisman. La logiko de la movado estos sendube enkorpigi malpli la defendon de islamo ol la avangardon de movadoj kontestantaj la establitan ordon kaj la usonan hiperpotencon.

Olivier ROY.

—

Vd De Novjorko ?is Rijado - listo de atencoj