Bukowski : Babilaĉulo

Bukowski
Babilaĉulo

La junulo stamfas trotante per siaj
kotaj piedoj sur mian animon,
li parolas pri koncertoj, virtuozoj, koncertestroj,
pri malpli konataj romanoj de Dostojevskij,
li rakontas pri tio, kiel li foje instruis kelnerinon,
avancitan melkistinon, kiu ne sciis, ke en francan
salaton oni enmetu tion kaj tion ; li
elkraĉas priju ?ojn pri la belaj artoj,
 ?is mi malamegas la belajn artojn
kaj vidas jam nur unu akcepteblan solvon :
reiri al la plej proksima trinkejo, reen al
la vetkurejo kaj observi la ĉevalojn,
reen al la a ?oj, kiuj kuras per si mem,
sen tiu bombasta elkraĉado de vortoj, sen
tiu senfina galimatio, sen tiu eta bu ?o,
kiu babilaĉas kaj babilaĉas ;
junulo, ankora ? infano, malsana pro tiom da arto,
li kroĉi ?as la arton kiel je anta ?tuko de
patrino, kaj mi demandas min, kiom da dekmiloj
en la lando estas tia kia li,
en pluvemaj noktoj,
en sunplenaj matenoj,
en vesperoj, en kiuj oni ?atus trankvilon,
en koncerthaloj,
en kafejoj,
en poetaran ?oj,
ĉi tiuj fu ?uloj kun siaj babilaĉado kaj babilado.

Estas tiel, kvaza ? porko
eniras en liton kun bonulino,
kiun poste neniu volas havi plu.