ekde Jimi Brown kaj li svingis siajn koksojn
kiel nudodancistino — ?is surkornigis lin
iutage Basil Skronski. Ni elportis lin el la ludo-
kampo, sed anka ? du a ? tri ripoj de Skronski
estis rompitaj.
En la sekva jaro Sivers ne tro brilis, eĉ ne dum
la trejnhoroj, li klakis la dentojn pro timo, ne vere
atakis, iel-tiel fu ?adis, ne povis teni la pilkon
kaj gajnis eĉ ne metron ; kvankam li pli frue kuris
la cent metrojn dum dek du sekundoj.
Mi estas kvardek kvin-jara, ne plu atleta, tro da
biero, sed tamen la plej bona trejnisto en la profesia
futbalo. Sed, kion mi eĉ ne povas flari, estas tio :
ulo, kies energio perdi ?as. Mi tiris tiun Sivers
al mia brusto en la vesto ?an ?ejo. La tuta teamo
ĉeestis, starante apude. „Sivers“, mi diris, „iam vi
estis futbalisto. Nun vi estas jam nur malkura ?a
rato !“
„Tiel vi ne rajtas paroli al mi, Manny !“ li diris.
Mi turnis min al li, li ?uste surtiris la botojn,
kaj mi lokigis dekstran hokon al lia mentono.
Li falis kontra ? sian ?rankon. Kaj tiam li ekploris.
La plej perfekta ekde Brown, kaj jen li ku ?is anta ? sia
?ranko kun unu boto kaj ploris.
„Ek, uloj, eksteren en la sekvan rondon !“ mi vokis,
anta ? ol ni elkuris. Kaj kiam ni revenis, li estis for,
lia ?ranko estis malplena. Ni prizorgis novan defendanton,
junulon el Ilinojso, li premas la kapon inter la ?ultrojn,
la genuojn alten, la okulojn fermas kaj atakas —
al li ĉio estas egala.
Uloj kiel Sivers finas sian karieron kiel
telerpurigistoj por unu dolaro ĉiuhore,
kaj ion pli bonan ili efektive ne meritas.