Letero 126a

De sinjorino de Rozmondo al prezidant-edzino de Turvelo

Mi jam respondus pli frue, aminda Filino, sen la reveno de miaj doloroj post mia lasta laciga letero, kiu senigis min je la uzo de mia mano dum kelkaj tagoj. Mi ur ?e deziris danki vin pro viaj bonaj informoj pri mia nevo, kaj samtempe sincere gratuli vin. Vere tio estas Ĉiela faro, kiu trafinte iun, samtempe anka ? savis la alian. Jes mia kara bela, Dio volis vin nur elprovi, kaj fine helpis vin, kiam viaj fortoj elĉerpi ?is. Malgra ? via beda ?reto, mi opinias, ke vi tamen devas prezenti al Dio dankeman pre ?aron. Mi tre bone komprenas, ke estus pli agrable al vi, se vi mem tiun decidon estus preninta, kaj se Valmono nur sekvus ; el egoismeta vidpunkto tio estus pli favora al nia virina fiereco, kiun ni rajte deziras kontentigi. Sed tiu eta konsidero estas nenio kompare al la grava atingo ; falinto el paraped’ ne plendu pri savrimed’ !

Vi balda ? sentos, kara Filino mia, malpezi ?on de via sufero ; eĉ se ?i tute kaj eterne da ?rus, ?i estus pli facile tolerebla, ol memmal ?ato kaj kulpopento. Pli frue — sed vane — mi estus povinta diri al vi tiun vera ?on : amo estas sendependa ; oni per singardemo povas ?in eviti, sed ne venki ; naski ?inte, ?i malaperos nur el natura morto, a ? el kompleta senespero. Ĉar vi estas en tiu kazo, mi retrovas mian kura ?on por libere esprimi mian penson. Timigi senesperan malsanulinon, bezonantan nur konsoladon kaj paliativon, estus kruele ; sed sa ?e estas prezenti al resani ?antino la minacintan dan ?eron, por gvidi ?in al necesa singardemo kaj al bezonata konsil-obeo.

Ĉar vi elektis min via kuracisto, mi kuraciste diras : via nuna malagrabla ?o, kiu eble tamen meritas helpon, estas nenio, kompare kun tiu terura malsano, kies malapero nun certi ?is. Krome permesu, ke nome de mia amikeco al vi, virino prudenta kaj virta, mi aldonos, ke la celito mem de via kruela pasio faris ?in ankora ? pli timinda. Mia nevo, kun siaj multaj agrablaj kvalitoj, kaj kiun, konfesinde, mi eble tro senkonsidere amas, estas la ?dire dan ?era, kaj riproĉinde kulpa al virinoj, kiujn li tiel ?atas ruinigi, kiel delogi. Sendube vi estus lin revirtiginta ; li tion tre meritus ; sed kiom da aliaj virinoj aroge tion provis kaj beda ?rinde fiaskis ! Mi preferas, ke vi ne ali ?us al ili.

Konsideru, kara bela, ke anstata ? riski tiom da dan ?eroj, vi, krom la kvieton de via konscienco kaj de via propra trankvilo, nun ?uos la kontenton, ke vi mem gvidis Valmono al virta reveno. Plene certas mi, ke tio estas ?uldata al via kura ?a rezistado ; nur momento de malforto via probable markus por mia nevo eternan devoji ?on. Mi ?atas tiun penson kaj deziras, ke vi same opiniu ; tio ver ?ajne estos por vi la unua konsolrimedo, kaj por mi plia ammotivo al vi.

Mi atendas vian viziton post kelkaj tagoj, aminda Filino, kiel vi anoncis. Venu retrovi kvietecon kaj feliĉon en tiu sama loko, kie vi perdis ilin ; venu precipe ?oji kun mi, via milda patrino, ke vi tiel sukcese plenumis vian promeson fari nur agojn indajn de ni amba ?!

El Kastelo de… la 30an de Oktobro 17**.