Letero 134a

De markizino de Mertejo al vicgrafo de Valmono

Vere, Vicgrafo, vi ja estas unu el tiuj infanoj, anta ? kiuj oni neniel parolu, anta ? kiuj oni nenion prezentu, ĉar ili tuj volus ricevi la montra ?on ! Vi troige resendas min al iama ideo mia, kiun mi simple menciis ; kvankam mi klarigis, ke mi volas forlasi ?in, vi insistas por alfiksi min, por partoprenigi min al via petolemo kontra ? mia volo ! Ĉu vi opinias vin grandanima, kiam vi tiel lasas min elteni sola la premon de singardemo ? Mi ripetas al vi, kaj eĉ pli ofte al mi mem : via proponita aran ?o estas tute neebla. Vi ja sindoneme prezentas al mi proponon ; sed mia propra delikateco postulas, ke mi rifuzu oferon, kiu malutilus al via feliĉo.

Vi vere iluzie taksas vian senton al s-ino de Turvelo : ?i nepre estas amo. Se ?i ne estas amo, amo ne ekzistas ! Tion vi centmaniere malakceptas, sed milmaniere pruvas. Ekzemplas via memtrompo (ĉar mi kredas vin sincera, kiam vi skribas al mi) la ? kiu vi transformas en sciencan observadon vian videble nevenkeblan deziron konservi vian konkeron. Ĉu vi neniam anta ?e perfekte feliĉigis aliajn virinojn ? A ? ĉu vi do estas senmemora ? Ne, la vera ka ?zo estas, ke via koro trompas vian kapon pere de misrezonado ; sed mian propran menson, kies ĉefa kvalito estas klarvido, vi ne tiel facile erarigas.

Ekzemple mi rimarkis, ke ?entile vi zorge forvi ?is vortojn, kiujn vi ju ?is malagrablaj al mi. Tamen vi eble nekonscie konservas la samajn ideojn. Vi ne plu diras : jen la ĉieleska, la adorinda s-ino de Turvelo ; sed jen virino delikata, sentema, ekskluzive de ĉiuj aliaj ; jen virino tiel rara, ke neniu alia ekzistas. Same vi parolas pri tiu nekonita ĉarmo, tamen ne la plej forta. Nu, se vi ?is nun ne renkontis tian, vi ver ?ajne similan estonte ne retrovos : via perdo de ?i estus neriparebla. Tio estas, Vicgrafo, vera simptomaro de amo ; se ne, amo ne ekzistas !

Estu certa, ke ĉi-foje mi parolas sen kolero. Mi promesis al mi mem neniam plu cedi al ?i : mi tre bone komprenis, ke ?i povas i ?i dan ?era kaptilo. Kredu min : ni estu nur geamikoj, kaj ne iru preter. Estu al mi dankema de tiu kura ?o mia en defendado ; jes, kura ?o : ?i estas kelkfoje necesa, kiam oni prenas decidon kontra ? divenita mispa ?o.
Nur por konvinki vin, mi do respondos al via peto pri forofero spite postulota de mi. Mi intence uzas : postuli, ĉar mi certas, ke vi trovos min tro postulema ; sed ne gravas. Mi ne koleros, se vi rifuzos, sed male vin dankos. Al vi, mi bezonas nenion ka ?i.

Mi do postulus — kiel kruele ! — ke tiu rara, tiu miriga s-ino de Turvelo i ?u por vi tia ordinara virino, kia ?i fakte nur estas. Ĉar sciu : tiu ĉarmo, kiun ni kredas malkovri ĉe aliaj homoj, ekzistas nur en ni mem ; nur nia amo tiel beligas la amaton. Tiun mian postulon, por vi tute neobeeblan, vi eble promesos, eĉ ?urpromesos plenumi ; sed mi ne kredos vanajn vortojn : nur via konduto kapablos persvadi min.

Tio ne sufiĉos al mi, mi plu kapricos. Mi fajfas pri la forofero de knabino Cecilo, kiun vi tiel facile proponas. Mi male petos vin da ?rigi tiun pezan servadon tiom longe, kiom mi decidos ; ĉu pro mia kaprica ?ato de tia ordono, ĉu, pli ?uste, pro mia plezura rego super viaj sentoj, tamen en la respekto de viaj plezuroj. Kio ajn estos, mi postulos obeon, kaj miaj ordonoj estos rigoregaj !

Kompreneble, mi tiam devus vin danki, eble eĉ rekompensi, ekzemple kurtigante mian foreston, kiun mi ne plu tolerus, kaj fine retrovus vin cele al… Sed kial plu babili pri nefareblo ? Mi ĉesu konsideri tion…

Sciu, ke mia ju ?afero iom zorgigas min. Mi petis de miaj advokatoj pri miaj rimedoj ; ili respondis pri le ?oj kaj multaj rajtoj, kiel ili asertas ; sed mi ne vidas multe da pravo mia, anta ? justico. Mi nun iom beda ?ras, ke mi rifuzis la interkonsenton. Mi firmi ?as pensante, ke la prokuroro estos talenta, la advokato elokventa kaj la pledantino ĉarmoplena. Se tiuj tri rimedoj ne plu valorus, oni devus ?an ?i la tutan funkciadon de nia justico ; kio do i ?us la jura tradicio ?

Nur tiu proceso min detenas ĉi tie. Pri Belroko kaj mi, finita afero : li estas de mi ju ?ita kaj kondamnita. Li estas beda ?ranta la ĉi-vesperan Parizan balon : opinio de enuanto ! Mi tute liberigos lin de mi tuj post mia reveno en Parizon. Mi ?ajnigos suferon, kaj konsoli ?on per sindonema sinteno.

Adia ?, Vicgrafo ; skribu al mi ofte : la detaloj de viaj plezuroj almena ? parte kompensos la malagrabla ?ojn, kiuj nun trafas min.

De la kastelo de… la 11an de Novembro 17**.