Letero 133a

De vicgrafo de Valmono al markizino de Mertejo

Kiu do estas, bela amikino, tiu forofero pri kiu, la ? vi, mi ne kapablas, kaj kies premio estus via konsento ? Nur indiku la temon ; se mi eĉ nur hezitos, mi akceptos vian rifuzon al mia rekompenso. Ha ! De kelka tempo kia vi ju ?as min ! Eĉ en via bonvolemo vi dubas pri miaj sentoj al vi, a ? pri mia energio. Forofero, je kiu mi ne konsentus a ? ne kapablus ! Ĉu vi do kredas min enami ?inta, a ? hipnotizita ? Ĉu vi imagas, ke la gloron de mia sukceso mi alligas al la persono mem de tiu virino ? Danke al Dio, mi ne falis tiom profunden kaj estas preta tion pruvi, jes, pruvi, eĉ kontra ? s-ino de Turvelo. Vi poste certe ne plu dubos.

Miaopinie mi kapablis, sen kompromiti min, doni kelkan tempon mian al la konkero de virino, kies merito tamen estas, ke ?i apartenas al rara kategorio. Eble anka ? la senaktiva somera sezono rolis en tiu aventuro, kiu ankora ? nun preska ? plene okupas min, malgra ? la revigli ?o de la monduma vivo. Memoru, ke nur de apena ? unu semajno mi ?uas la rekompenson de tri monatoj da zorgado. Mi jam ofte pli longe okupi ?is pri multe malpli valoraj predoj, kiuj kostis al mi multe malpli da peno ! Tamen neniam anta ?e vi tiel riproĉis min.

Fine, ĉu vi volas scii la veran ka ?zon de mia emo al ?i ? Jen : tiu virino estas nature timema ; en la komenco, ?i senĉese dubis pri sia feliĉo, kaj tiu dubo sufiĉis por malcertigi ?in ; ?ia iom-post-ioma ?an ?i ?o montras la vastecon de mia potenco. Mi estis tre scivola pri tiu kapablo, kiu ne estas tiel facile pruvebla, kiel oni kredus.
Unue, por multaj virinoj, plezuro estas nur plezuro kaj nenio alia ; ĉe ili, ajna estu nia titolo, ni viroj ĉiam estas nur simplaj agantoj, roluloj, kies merito ku ?as nur en niaj faroj : ju pli da ?uaktivo, des pli da ?atmotivo.

En alia klaso, eble nun la plej nombra, la famo de la amantoj, la plezuro rabi ilin de rivalinoj, la risko, ke siavice ili estos prirabitaj, preska ? tute okupas virinojn ; ni viroj ja pli malpli havas nian parton en tiuspeca feliĉo, sed nia rolo pli dependas de cirkonstancoj, ol de nia persono. La beateco de tiuj virinoj venas tra ni, sed ne de ni.
Por kontentigi mian observemon, mi devis trovi delikatan, senteman virinon, okupatan ekskluzive de sia amo, kaj en sia amo ekskluzive de sia amanto ; virinon, kies emocio, fora de la ordinara vojo, senĉese transirus el ?ia koro al ?iaj sensoj. Mi ekzemple vidis ?in (ne la unuan tagon) plori post sia ?uado, kaj post momento retrovi volupton pro iu mia vorto konvena al ?ia tiama animstato. Åœi, tiu virina observ-objekto, devis anka ? prezenti tiun neka ?eblan naturan naivecon, tiun senartifikecon, kiu igas ?iajn korsentojn nepre nemaskeblaj, ĉar ?i tro kutimas senka ?e montri ilin. Vi konsentos, ke maloftas tiaj virinoj ; sen ĉi tiu, mi eble neniam renkontus iun.

Estas do ne mirige, ke ?i eble fiksos min pli longe, ol alia ; estas do kompreneble, ke mia studado postulas ?ian feliĉon, ?ian plenan feliĉon. Kial mi rifuzus tian donacon mian, kiu anstata ? malhelpa, estas utila al mi ? Sed la okupado de mia spirito ne sklavigas mian koron. Tial la valoro, kiun mi atribuas al tiu aventuro, ne ?enos min en serĉado de aliaj, eĉ estos oferebla al pli agrablaj.

Mi estas tiel tute libera, ke mi ne malzorgis pri knabino Volan ?o, kiu tamen tiel malmulte interesas min. Åœia patrino rekondukos ?in Parizen post tri tagoj ; sed hiera ? mi certigis nian komunik-eblecon : iom da mono al ilia pordisto kaj da galanta ?oj al lia edzino sufiĉis. Imagu : Dansnio ne kapablis trovi tiun tiel simplan rimedon. Kaj oni rakontas, ke amo naskas elturni ?emon ! Äœi male tiun stultigas, kiun ?i regas. Kaj vi opinias, ke mi ne scios defendi min kontra ? amo ! Ha ! trankvili ?u ; post kelkaj tagoj, per alia celo mi kadukigos la eble tro fortan impreson, kiu trafis min. Kaj se unu divido ne sufiĉos, mi aldonos aliajn.

Mi tamen estas preta redoni la junan edukatinon al ?ia diskreta amindumanto, tuj kiam vi ju ?os tion oportuna. Åœajne vi ne plu havas kontra ?-motivon ; miaparte mi pretas je tiu grava helpo al la kompatinda Dansnio. Tio apena ? kompensos lian grandan servon al mi. Li nun estas en grava maltrankvilo : ĉu s-ino de Volan ?o hejmen akceptos lin a ? ne ? Mi plejeble kvietigas lin, asertante, ke mi ĉiel sukcesos feliĉigi lin tuj en la unua tago de ilia reveno. Äœis tiam, mi plu zorgas pri la korespondado, kiun li volas da ?rigi post la reveno de lia Cecilo. Mi jam havas ses leterojn de li ; ?is la feliĉa reven-tago, mi certe ricevos unu-du aliajn. Tiu knabo ja vere estas en senokupo !

Sed ni lasu tiun infanan paron, kaj ni revenu al ni amba ?. Mi estas tute okupita de la milda espero naskita de via letero. Ja certe vi fiksos rendevuon ; mi ne permesas, ke vi pridubu. Ĉu mi iam malfidelis al vi ? Nia ligo malnodi ?is, sed ne rompi ?is ; ni erare imagis malligi ?on : niaj sentoj kaj interesoj restis en kunesto. Simila al voja ?into agnoskanta sian eraron :

Bona estas fremda lando, sed aliaj tie lo ?u [1]

Mi konsentas, ke mi estis forlasinta feliĉon post persekuti esperon.
Do akceptu la ideon, a ? pli ?uste la senton, kiu revenigos vin al mi ; provinte ĉiajn plezurojn en niaj apartaj vagadoj, ni ?uu la senton, ke neniu feliĉo rivalas kun tiu, kiun ni kune frandis, kaj retrovos ankora ? pli delica !

Adia ?, ĉarma amikino ; mi konsentas iom atendadi vian revenon ; sed rapidu, je konsidero de mia dezirego.

El Parizo, la 8an de Novembro 17**.