Letero 129a

De vicgrafo de Valmono al markizino de Mertejo

Diru, bela amikino : kio do vekis tiun tonon akran kaj spiteman, kiu regas en via letero ? Kiun krimon mi faris, ?ajne neintence, por veki tian acidan humoron ? Vi riproĉas, ke mi kalkulis je via konsento, anta ? ol mi certis pri ?i ; nu, mi opiniis, ke tio, kio estus arogo por ĉiu alia, estus por mi signo de konfido en niaj apartaj rilatoj ; ĉu nun konfidemo malutilas al amikeco a ? al amo ? Aldoninte esperon al deziro, mi nur cedis al natura emo, kiu ĉiam provas proksimigi nin al nia celita feliĉo ; vi kredis memfiero mian simplan allogemon. Mi bone scias, ke en tia kazo, ?entileco postulas respekteman necertecon ; sed vi anka ? scias, ke tio estas nur kutima protokoleto ; ĉu mi ne rajtis pensi, ke tia pedanta anta ?faro jam senutilas inter ni

Eĉ ?ajnas al mi, ke tia rekte libera aliro, en malnova amrilato, estas ja preferinda, al la sensuka ka ?olado, kiu tiel ofte sengustigas amon. Eble anka ? mian ?aton al tiu sinteno naskis la feliĉa rememoro de niaj faroj : des pli malagrabla do sekve estus via postulo de ?an ?o.

Tio estas mia sola kulpo, ĉar mi ne imagas, ke vi povis sincere kredi, ke por mi ekzistas en la mondo alia virino preferinda al vi, kaj anka ?, ke mi kapablas ju ?i vin tiel senvalora, kiel vi afektas pensi. Vi la ?dire prikonsideris vin, kaj ne trovis vin tiel velkinta. Mi nepre konsentas ; tio pruvas la fidelon de via spegulo. Sed kial vi ne pli simple kaj pli juste konkludis, ke mi tutcerte neniam kapablis tiel malestimi vin ?

Mi vane serĉis motivon al tiu via stranga ideo. Åœajnas tamen al mi, ke ?i pli malpli rilatas al la la ?doj, kiujn mi a ?dacis pri aliaj virinoj. Mi sentas tion el via substreko de la vortoj adorinda, ĉiela, uzitaj por sinjorino de Turvelo, kaj alloga, por knabino Volan ?o. Sed ĉu vi ne scias, ke tiuj diroj, plej ofte senelekte, senpripense uzataj, pli sincere esprimas momentan kontenton, ol veran ju ?on ? Ĉu vi ne scias, ke en la tempo mem de mia plej alta ?ato de tiuj du virinoj, vin mi tamen plej forte deziris, pruvante tion per la fakto, ke mi pretas retrovi nian pasintan rilaton koste de la perdo de tiuj du novaj ? Mi ne opinias, ke en tio povas ekzisti riproĉo prava !

Facile mi plie pravi ?os pri tiu nekonita ĉarmo, kiu anka ? iom ?okis vin. Nekonita, ne signifas pli potenca. Nu ! kiu povus superi vin en la kreo de tiuj delicaj plezuroj, kiujn ĉiam pli arde scias renovigi nur vi ? Mi simple intencis diri, ke tiu nova estis el speco ankora ? neniam renkontita ; sed mi ne atribuis apartan noton al ?i. Mi aldonis — kaj hodia ? ripetas — ke ajna ?i estos, mi kapablos kontra ?i kaj venki ?in kun des pli da zorgemo, ke tiu facila faro estos plia oma ?o al vi.

Knabinon Cecilo mi ne bezonas mencii. Ne forgesu, ke mi prizorgis ?in la ? via peto ; mi atendas nur vian ordonon por ĉesi. Mi ja rimarkis ?ian fre ?an naivecon, eĉ momente trovis ?in alloga, ĉar ĉiu el ni pli malpli ?atas sian verkon ; sed ?i vere neniel estas sufiĉe atentinda por fiksi viran intereson.

Nun, bela amikino, mi apelacias al via justeco, al via anta ?a favoro por mi, al la delonga kaj perfekta amikeco, al la plena fido, kiuj kunigis nin : ĉu mi meritis vian rigoran tonon ? Sed tre facile vi povos kompensi tion la ?vole ! Diru unu solan vorton, kaj vi vidos, ĉu la lokaj ĉarmoj detenos min ĉi tie por unu tago, eĉ por unu minuto. Flugos mi al viaj piedoj por pruvi en viaj brakoj, ke vi estas kaj ĉiam estos la vera re ?ino de mia koro.

Adia ?, bela amikino ; mi esperas vian respondon kun multe da senpacienco.

El Parizo, la 3an de Novembro 17**.