Letero 168a

De s-ino de Volan ?o al s-ino de Rozmondo

Disvasti ?as ĉi tie, kara kaj digna amikino, onidiroj tre mirigaj kaj tre malfavoraj rilate s-inon de Mertejo. Certe mi tute ne kredas ilin, kaj pretas veti, ke temas pri kalumniaĉo ; sed mi tro bone scias, kiel malicaj klaĉoj eĉ plej never ?ajnaj tamen kreskadas kaj kiel ilin oni malfacile forvi ?as. Tiuj do tre maltrankviligas min, eĉ se mi ju ?as ilin facile detrueblaj. Mi precipe dezirus tujan bremsadon, anta ? plia etendi ?o. Mi hiera ? eksciis nur tre malfrue vespere tiujn ekaperantajn abomena ?ojn ; kiam mi sendis informi ?anton al s-ino de Mertejo, li revenis dirante, ke ?i foriris por du tagoj al kamparo ; kaj ke li tute ne scias, kiun ?i vizitas. Åœia ĉefservistino, kiun mi venigis, respondis, ke ?ia mastrino ordonis atendadon ?is venonta ?a ?do ; neniu alia servisto scias ion plian. Mi mem ne havas ideon : mi memoras pri neniuj geamikoj ?iaj, restantaj tiel malfrue vintre en kamparo.

Mi ĉiel esperas, ke anta ? ?ia reveno vi povos doni klarigojn utilajn al ?i ;
tiuj fiklaĉoj kreskas el la cirkonstancoj de la morto de s-ro de Valmono ; ilin vi certe konas, se ili veras ; a ? vi facile povos priinformi ?i. Tion mi petas de vi kiel favoron. Jen la nuna ankora ? flustrado, sed kiu certe balda ? i ?os publika bruego.

Oni do rakontas, ke la kverelon inter s-ro de Valmono kaj kavaliro Dansnio naskis s-ino de Mertejo, kiu trompis ilin amba ? ; ke la ? la ordinara evoluo de tiaj aferoj, amba ? rivaloj komence batalis, kaj nur poste interklari ?is, kaj sekve sincere reamiki ?is ; ke por fine konigi s-inon de Mertejo kaj plene pravigi sin, s-ro de Valmono transdonis al s-ro Dansnio amason da leteroj el regula korespondado kun la markizino, en kiu ?i mem plej malka ?e rakontas pri si skandalegajn anekdotojn.

Oni aldonas, ke Dansnio, en sia indigni ?o, montris la leterojn al ĉiuj petantoj, kaj ili nun trakuras Parizon. Oni citas aparte du : iun, en kiu ?i rakontas ĉiujn aventurojn kaj fiprincipojn de sia tuta vivo, plej abomeninda ; alian, kiu plene senkulpigas s-ron de Prevano, kies aferon vi memoras ; en tiu teksto pruvi ?as, ke li nur cedis al plej rekta propono de s-ino de Mertejo, kaj ke la rendevuo estis tute anta ?konsentita de ?i.
Mi feliĉe havas fortajn motivojn, por opinii tiujn klaĉojn tiel mal ?ustaj, kiel fiaj. Ni amba ? scias, ke s-ro de Valmono certe ne interesi ?is al s-ino de Mertejo ; mi havas motivon por pensi la samon pri Dansnio ; tio la ? mi pruvas, ke ?i povas esti nek la a ?toro, nek la celo de la kverelo. Se oni krome supozas s-inon de Mertejo en konsento kun s-ro de Prevano, kian intereson ?i trovus en sceno imprese malagrabla kaj dan ?erega per la kreo de plej senkompata malamiko, el tiu viro scianta tutan parton de ?iaj sekretoj kaj apogata de multa amikaro. Tamen rimarkinde estas, ke de tiam a ?di ?is nek unu voĉo favore al Prevano, nek unu protesto lia.

El tiuj pripensoj mi emas opinii, ke la a ?toro de tiu nigra klaĉado estas li, kiu tiel malame ven ?as sin, kaj kiu vidante sin detruita, esperas per tiu rimedo almena ? veki dubojn kaj eble okazigi utilan deturnon. Iu ajn estu la fonto de tiuj fia ?oj, plej ur ?as ?topi ?in. Ili ver ?ajne falus de si mem, sen la posta interparolo de s-roj Valmono kaj Dansnio, kaj sen la transdono de leteroj.

Pro mia senpacienco pri kontrolo de tiuj faktoj, mi ĉi matene sendis informi ?anton al s-ro Dansnio ; anka ? li estas for de Parizo. Liaj servistoj diris al la mia, ke li nokte forkuris, pro letero hiera ? ricevita, en lokon sekretan. Li ?ajne timas la konsekvencon de lia afero. Nur vi, kara kaj digna amikino, do povas doni al mi la detalojn interese necesajn por s-ino de Mertejo. Mi rediras mian peton por ur ?a sendo.

PS : la malsaneto de mia filino estis sensekva ; ?i prezentas al vi sian respekteman saluton.

El Parizo, la 11-an de Decembro 17**.