De markizino de Mertejo al vicgrafo de Valmono
Al via letero de la 19a mi ne respondis, Vicgrafo, ne pro tempomanko, sed ĉar ĝi incitis min ; cetere mi trovis ĝin tute sensenca. Mi do opiniis, ke pli bone mi forgesu ĝin ; sed tial, ke vi denove mencias ĝin kaj ties entenatajn ideojn, ke vi ankaŭ kredas mian silenton konsento, mi devas klare diri mian penson.
Mi foje arogas al mi la kapablon anstataŭi sola tutan haremon ; sed mi neniam konsentis aniĝi al unu. Mi pensis vin priavertita. Almenaŭ vi nun scias ; imagu do kiel mokinda ŝajnis al mi via propono. Ĉu foroferus iun inklinon mi — krome novan inklinon ! — por zorgi pri vi ? Kaj kiel ? Pacience atendante, humila sklavino, mian vicon antaŭ la gloraj favoroj de via Moŝto. Ĉu atendante ekzemple, ĝis vi deziros momente distriĝi el tiu neniam antaŭe konita ĉarmo, kiun la adorinda, la paradizeca sinjorino de Turvelo sola kapablis sentigi al vi ? Ĉu ĝis vi timos endanĝerigi la gloran ideon pri vi mem de la alloga Cecilo ? Tiam vi konsentus desupri al mi por plezuroj certe malpli allogaj, sed senkonsekvencaj, fine kredante ke viaj bonfaroj altvaloraj, kvankam maloftaj, plenumus mian feliĉon !
Se altnivelas via memŝato, mi mem malriĉas je modesteco, ĉar ju pli mi alspegulas min, des pli mi konsideras, ke mi tute ne meritas tiun vian taksadon. Mi eble faras eraron ; tiam sciu, ke multajn aliajn mi krome faras.
Mi ekzemple erare pensas, ke la mielaĉa lernanto Dansnio, kiu zorgas nur pri mi, kiu senaroge foroferas por mi sian unuan pasion eĉ antaŭ ties kontentiĝo, kiu amas min, kiel oni amas je tiu aĝo de dudek jaroj, estus pli konvena por mia plezuro kaj feliĉo, ol vi mem. Mi eĉ kuraĝas aldoni, ke se venus al mi la kaprico havigi al li helpanton, tiu ne estus vi, almenaŭ nun.
Sed : Pro kiu motivo ? rajtas vi demandi ; nu, pro nenia, ĉar kaprico naskanta preferon tutsame povas naski forpelon. Tamen mi ĝentile respondu : tio postulus de vi tro grandan foroferon ; kaj anstataŭ prezenti al vi mian konsekvencan dankemon, mi male postulus ĝin de vi mem ! Vi do vidas, ke niaj pensmanieroj estas tro foraj unu de l’ alia, ke ni povus iel proksimiĝi ; mi timas, ke mi bezonos multan, vere multan tempon, antaŭ ol ŝanĝi mian opinion. Kiam mi pliboniĝos, mi sciigos vin, promesite ; ĝis tiam, kredu min, havu aliajn rilatojn, kaj konservu viajn kisojn por celoj tiel pli indaj !
Vi finas per Adiaŭ kiel antaŭe ; sed antaŭe vi ŝajne konsideris min pli, ol triarangulinon ; precipe, vi ĝentile atendis mian konsenton antaŭ ol postuli mian obeon. Akceptu do, ke mi respondu : Adiaŭ kiel nun, anstataŭ Adiaŭ kiel antaŭe.
Mi estas via servantino [1], Sinjoro Vicgrafo.
El Kastelo de… la 31an de Oktobro 17**.
[1] Tiu ĝentila esprimo, servisto, servistino, estis tiutempe banala (NdT)
Sennacieca Asocio Tutmonda (SAT)
67 av. Gambetta
FR - 75020 Paris
Retadreso : kontakto_ĉe_satesperanto.org
Pri financaĵoj : financoj_ĉe_satesperanto.org
Retejo : http://satesperanto.org/
Tel : (+33) 09 53 50 99 58
Poŝtkonto n-ro 1234-22 K, La Banque Postale, Paris
IBAN : FR41 2004 1000 0101 2342 2K02 064
BIC : PSSTFRPPPAR
Konto de SAT ĉe UEA : satx-s
Konto de SAT ĉe PayPal : financoj_ĉe_satesperanto.org
Por renkontiĝi kun SAT-anoj en Parizo, informiĝu ĉe la sidejo de SAT-Amikaro
Se vi havas demandojn pri SAT, skribu al la SAT-oficejo en Parizo
aŭ al via peranto
Pri teknikaj problemoj sur la paĝo, skribu al paĝo-aranĝulo.